Η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν η εικόνα που βλέπω σε πολλά ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ το τελευταίο διάστημα. Κι επειδή δεν υπάρχει «νόμος» που να απαγορεύει αυτά τα τραγελαφικά που βλέπουμε, τότε θα ήθελα μέσα απ’ αυτό το άρθρο να δώσω τροφή για σκέψη σε όσους δεν έχουν καταλάβει κάποια πράγματα.
Δεν έχει να κάνει με το αν αγαπάμε το μπάσκετ περισσότερο από τα άλλα αθλήματα (που το αγαπάμε αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό). Ούτε το βλέπουμε «συντεχνιακά». Απλώς η εικόνα στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, τείνει να γίνει εντελώς απαράδεκτη.
Προφανώς θα πρέπει κάποιος να εξηγήσει στους γονείς (διότι τα μικρά παιδιά θέλουν να παίξουν, δεν καταλαβαίνουν κάτι άλλο) ότι στο ανοιχτό γήπεδο πάμε με τα παιδιά μας, τους φίλους τους, τη μπάλα για να παίξουν.
Το να καταλαμβάνουν έναν ολόκληρο χώρο για να κάνουν τα παιδιά ποδήλατο ή πατίνι (!) φυσικά και δεν υπάρχει γραπτός νόμος που να το απαγορεύει αλλά θέλει και λίγο μυαλό. Έτσι δεν είναι;
Το γήπεδο μπάσκετ έχει φτιαχτεί όχι για ποδηλασία ούτε για πατίνια. Πολύ δε περισσότερο για χώρο βόλτας κι εκπαίδευσης σκύλων (!) διότι κι αυτό το έχω δει σε γήπεδα του Δήμου Αθηναίων!
Προφανώς και εμποδίζονται άλλα παιδιά να παίξουν μπάσκετ όταν βλέπουν ένα χώρο να έχει καταληφθεί για παράταιρες εκδηλώσεις. Μια φίλη μου είπε πρόσφατα ότι μέχρι και κουκλόσπιτο της Μπάρμπι είχε στηθεί στο κέντρο ενός γηπέδου!
Ξεκάθαρα ο Δήμος της Αθήνας θα πρέπει να ασχοληθεί με τα ανοιχτά γήπεδα που κάποτε αποτελούσαν «πνεύμονα» για την πρωτεύουσα καθώς και «κυψέλη» του μπάσκετ και του αθλητισμού.
Ειδικά από τότε (πάνω από 25 χρόνια) που καταργήθηκε ο θεσμός του φύλακα από κάθε Κέντρο Νεότητας, τα γηπεδάκια μοιάζουν με ξέφραγο αμπέλι. Πολλά γλίτωσαν επειδή υπάρχουν οι συνοικιακές ομάδες και τα συντηρούν. Η ευθύνη του Δήμου, παραμένει μεγάλη. Και ο Δήμος είναι απών, ειδικά από τις συνοικίες της Αθήνας.
Κάπως έτσι μετατράπηκαν σε ποδηλατοδρόμια, πίστες για πατίνια, παιδότοποι για πάρτι γενεθλίων, χώρος εκπαίδευσης κατοικίδιων και διάφορα άλλα.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι πρόκειται για γήπεδα μπάσκετ, ας περιμένουμε λίγη κατανόηση (και νόηση) από τους γονείς και κάποιες ευθύνες και δράσεις από τους Δήμους για να σταματήσει αυτή η κατάσταση.