Η Εφές είναι η άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης και η ομάδα που μας βοήθησε σε ένα πολύ «δύσκολο» διήμερο για εμάς (με τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στο δικό μας πρωτάθλημα) να απολαύσουμε αυτό που μας αρέσει: Το μπάσκετ.

Για την ακρίβεια το μπάσκετ που μας αρέσει να βλέπουμε. Με up tempo και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Με πίεση επάνω στη μπάλα, με ταχύτητα στην κυκλοφορία, τη δημιουργία και την εκτέλεση. Με δύο γκαρντ από… άλλο πλανήτη. Έτσι για να δώσουμε μια εικόνα (όχι ότι χρειάζεται) ο Μίσιτς και ο Λάρκιν πέτυχαν τους 19 από τους 21 πόντους της ομάδας τους στην τελευταία περίοδο και τους 33 από τους 47 στο δεύτερο ημίχρονο.

Η Εφές είναι μια «γεμάτη» ομάδα, με ισορροπία σε όλες τις θέσεις, που παίζει σύγχρονο μπάσκετ και κυρίως δεν…ευνουχίζει το ταλέντο των παικτών της. Το αντίθετο, με ένα μαεστρικό τρόπο, αυτό το ταλέντο (χωρίς να είναι ασύδοτο) λειτουργεί υπέρ της ομάδας. Η ταχύτητα που παίζει η Εφές και η ενέργεια που βγάζει σε άμυνα κι επίθεση, οι αυτοματισμοί της είναι αξιοθαύμαστοι.
Οι Τούρκοι πήραν αυτό που δικαιούνταν από πέρυσι μάλιστα όταν η Euroleague έκλεισε εξαιτίας της πανδημίας. Προσωπικά θεωρώ ότι έπρεπε να έχουν συμφωνήσει οι ομάδες πέρυσι, όταν διακόπηκε το πρωτάθλημα, να πάρει το τρόπαιο η Εφές που ήταν πρώτη και με διαφορά. Τουλάχιστον αποδόθηκε δικαιοσύνη φέτος. Κάτι είναι κι αυτό.

Διότι η ομάδα του Εργκίν Αταμάν την τελευταία διετία παίζει μακράν το καλύτερο μπάσκετ στην Euroleague!

Όσο για την Μπαρτσελόνα; Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα όχι μόνο στο φάιναλ φορ αλλά όλη τη σεζόν. Εκτιμώ ότι το πρώτο λάθος που κάνει ο Γιασικεβίτσιους είναι ότι κοουτσάρει όπως στην Ζαλγκίρις με την παρουσία του να είναι ισοπεδωτική για τους παίκτες. Άλλο η Ζαλγκίρις του χαρούμενου μπάσκετ, χάσεις ή κερδίσεις κι άλλο η Μπαρτσελόνα που έχει επενδύσει εκατομμύρια σε προσωπικότητες για να πάρει το ευρωπαϊκό. Δεν είναι κακό να παίζεις άμυνα, το αντίθετο. Και η Εφές άλλωστε, καλή άμυνα παίζει. Είναι όμως τελείως διαφορετικό να παίζεις ΜΟΝΟ άμυνα και να ευνουχίζεις το ταλέντο των παικτών στην επίθεση. Δεν είναι δυνατό να κάνεις τον Μίροτιτς να μοιάζει αξιοθρήνητος!

Κι ένα τελευταίο, άσχετο με το θέαμα των φάιναλ φορ αλλά πολύ σχετικό με τη μιζέρια μας. Η αισθητική του καθενός έχει να κάνει σαφώς με την οπαδική του προτίμηση που εσχάτως έχει αγγίξει κι άλλα ζητήματα. Διότι, ως γνωστόν, ο σχολιαστής (ακόμα και ψευδώνυμος με φωτό ένα τοπίο ή τον Μαραντόνα) ξέρει τα πάντα του παρασκηνίου. Αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι δε φοράει οπαδικά γυαλιά και βρίζει τους άλλους.
Αναλόγως με την ομάδα μας ή τα συμφέροντά της μας ενοχλούν ή όχι τα βρισίδια και οι συμπεριφορές των παικτών. Η αισθητική μας έχει να κάνει με τα οπαδικά γυαλιά. Κάποιες συμπεριφορές τις καταπίνουμε αμάσητες και τις ονομάζουμε «ξέσπασμα» και κάποιες άλλες τις λέμε «αλητεία». Όταν ο αντίπαλός μας μπουκάρει στο γήπεδο μας ενοχλεί και τον αποκαλούμε «ταβερνιάρη» αλλά όταν ο δικός μας βρίζει στα social media ή κάνει… σκριν σε αντίπαλο παίκτη, είτε το καταπίνουμε είτε τον βαφτίζουμε «μάγκα».

Είναι πολύ κακό να βρίζει κάποιος και να έχει κακή συμπεριφορά. Αλλά συνολικά… Όχι ανάλογα με το τι υποστηρίζουμε.