Αυτή η υπέροχη σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3, «Τα χρόνια της αθωότητας» είναι από τις ξεχωριστές περιπτώσεις που μπορείς να θαυμάζεις τη δουλειά, την έρευνα και το μεράκι της κρατικής τηλεόρασης.
Και βέβαια είναι από τις λίγες σειρές που περιμένεις πως και πως το επόμενο επεισόδιο. Δεν είναι μόνο η νοσταλγία, ότι σε ταξιδεύει. Είναι και ότι μαθαίνεις την ιστορία, βλέπεις τι γινόταν υπό αντίξοες συνθήκες και στην ουσία καταγράφεται η ιστορία του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα σε εποχές που εμείς δε γνωρίσαμε ποτέ. Άντε οι λίγο μεγαλύτεροι να έχουμε κάποιες διηγήσεις.
Όμως εδώ έχεις εικόνα, ντοκουμέντα, γεγονότα. Έχεις κάποιες ιστορίες που βγαίνουν μέσα από τη ψυχή και όχι από το στόμα. Βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο αναπολούν κι εξιστορούν το παρελθόν και είναι λες και βρίσκεσαι εκεί.
Γράφεται ιστορία. Και για να πω την αμαρτία μου πολλές φορές, στο ημίχρονο των αγώνων της Basket League έχω συλλάβει τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι αυτά που παρουσιάζονται, τα ασπρόμαυρα, τα αχνά, τα θολά, έχουν πολλή περισσότερη αξία από τον αγώνα του πρωταθλήματος.
Και παράλληλα σκέφτομαι πόσο όμορφη θα ήταν μια αντίστοιχη εκπομπή για τα χρόνια της αθωότητας του μπάσκετ. Πόσα θα μπορούσαν να διηγηθούν οι άνθρωποι εκείνοι που έβαλαν τα θεμέλια ώστε το μπάσκετ να γίνει το εθνικό μας σπορ και να μπει στο σπίτι και στη ψυχή κάθε Έλληνα;
Τη δεκαετία του ’70, ήμουν μικρός βέβαια, αλλά όσοι ασχολούμασταν με το μπάσκετ και το προτιμούσαμε από το ποδόσφαιρο (που επίσης λατρεύαμε και έπαιζες κι εύκολα τότε, στις γειτονιές) είχαμε την αντιμετώπιση ενός εξωγήινου.
Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μπήκα στη δημοσιογραφία και άρχισα να μιλώ για ρεπορτάζ με εκείνους που θαύμαζα στην τηλεόραση (ασπρόμαυρη) μικρός, θεωρούσα ότι δε χρειαζόμουν κάτι παραπάνω στη ζωή μου: Ήταν μπροστά μου και συνομιλητές μου.
Τους έβλεπα και στα γήπεδα βέβαια αλλά ήταν διαφορετικά.
Πάντα θεωρούσα ότι εκείνοι (και οι παλαιότεροι που δεν πρόλαβα) έβαλαν τα πιο γερά θεμέλια στο οικοδόμημα. Σε ό,τι αφορά στον τρόπο με τον οποίο αγάπησε ο κόσμος το μπάσκετ και το έβαλε στα σπίτια.
Μακάρι λοιπόν να δούμε και τα δικά μας «χρόνια της αθωότητας»