Στα σαράντα χρόνια που στέκεται (όχι για πολύ ακόμα) στην συμβολή των οδών Αρτάκης και Εθνικής Στέγης, το κλειστό της Νέας Σμύρνης, έχει αποθηκεύσει πολλές στιγμές και αναμνήσεις. Για την ακρίβεια, αν θα μπορούσε να… μιλήσει τότε σίγουρα θα μας έλεγε πράγματα άγνωστα ή ξεχασμένα. Εκεί καλλιεργήθηκε μια από τις μεγαλύτερες μπασκετικές ομάδες, ο Πανιώνιος. Κι επιμένω με τον όρο «μπασκετική» γιατί ο Πανιώνιος είναι από τα ελάχιστα σωματεία που έβγαλαν όχι απλώς παίκτες αλλά ακόμα και προπονητές ή παράγοντες.
Θεωρώ ότι μαζί με το «Αλεξάνδρειο» στην Θεσσαλονίκη είναι τα δύο γήπεδα που «μυρίζουν» περισσότερο μπάσκετ από οποιοδήποτε άλλο. Σε λίγο το ιστορικό (όνομα και πράμα) κλειστό στην Νέα Σμύρνη θα είναι παρελθόν. Στην θέση του υπολογίζεται ότι θα υπάρχει ένα νέο, σύγχρονο, όμορφο γήπεδο σε περίπου τρία χρόνια. Καθόλου κακό δεν είναι να φτιάχνονται καινούργια πράγματα, ίσα- ίσα εκεί μπορείς να στεγάσεις περισσότερα όνειρα και να επενδύσεις κάτι παραπάνω.
Όμως…
Κι απευθύνομαι σ’ εσάς τους μπασκετικούς. Δεν αισθάνεστε ότι…κάτι θα λείπει από την στιγμή που θα αρχίσουν οι μπουλντόζες το έργο τους;
Από το 1979 όταν στην περιοχή που ονομαζόταν «Δεξαμενή» σηκώθηκε το κλειστό, υπάρχουν αρκετά πράγματα να θυμηθείς. Εκείνες τις εποχές που το κλειστό, το παγωτό στον «Γιώργο» ή ο καφές στον «Αδωνη» και τα υπέροχα μπιφτέκια στο «Βαλέσα» συνόδευαν κάθε κουβέντα που είχε ως επίκεντρο (τι άλλο;) τον Πανιώνιο.
Σ’ ένα γήπεδο όπου περπάτησαν μια μεγάλη καριέρα ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Γιώργος Γάσπαρης, ο Κώστας Μίσσας, ο Δημήτρης Φωσσές, ο Χένρι Τέρνερ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Πι Τζέι Μπράουν και τόσοι άλλοι…
Εκεί όπου δίδαξαν ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός, ο Βλάντο Τζούροβιτς, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, ο Κώστας Μίσσας και ο Παναγιώτης Γιαννάκης (και πάλι)…
Εκεί όπου χτίστηκαν όνειρα και υλοποιήθηκαν πλάνα απ’ όπου ξεπήδησαν σπουδαίες γενιές μπασκετμπολιστών. Αν κάποιος μετρήσει τους παίκτες που άρχισαν από τον Πανιώνιο και αγωνίζονται στις εθνικές κατηγορίες ή τα τοπικά θα χάσει την…μπάλα!
Εκεί όπου ο Πανιώνιος έχτισε την δυναμική του, έγινε υπερδύναμη στο ελληνικό πρωτάθλημα (μην ξεχνάτε ότι πριν από 30 χρόνια ήταν η μόνη ουσιαστική απειλή για ήττα στην Αθήνα για Αρη και ΠΑΟΚ) και έφτασε μέχρι τους 4 του Κυπέλλου Κόρατς ενώ πήρε και το πρώτο εισιτήριο για την Ευρωλίγκα στην ιστορία του.
Εκεί όπου γράφτηκαν συγκλονιστικοί αγώνες, με την τάπα (για παράδειγμα) του Τέρνερ στον Γκάλη ή την εικοσάρα στην Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Εκεί όπου ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, τον Απρίλιο του 1993 μας πάγωσε. Πλέον ο αείμνηστος Μπόμπαν αποτελεί σύμβολο για τον Πανιώνιο.
Εκεί όπου ο Πανιώνιος, όσο κι αν έφευγε, πάντα επέστρεφε. Το… μετάνιωσε πικρά για πρώτη φορά όταν, το 1992, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου έψαξε μεγαλύτερο γήπεδο και πηγε στο ΣΕΦ.
Ή αργότερα που βρέθηκε στην Γλυφάδα για να παίξει στην Ευρωλίγκα όπως έκανε και καμιά 10αριά χρόνια αργότερα με το Ελληνικό.
Η απόπειρα του Ηλία Λιανού με το Ελληνικό δεν στέφθηκε με επιτυχία. Κανείς Πανιώνιος δεν μπορούσε να δεχτεί την ομάδα του μακριά από το κλειστό.
Εκεί όπου πίσω από τον πάγκο του φιλοξενούμενου, μαζεύονταν φίλοι του Πανιωνίου και στην διάρκεια των αγώνων κόντρα σε Αρη ή Ολυμπιακό του Ιωαννίδη άνοιγαν μπασκετική συζήτηση με τον Ξανθό. «Ρε δεν βγαίνει το μαρκάρισμα» να του λένε στην διάρκεια του αγώνα κι εκείνος να γυρίζει αγριεμένος όχι για να τους κάνει παρατήρηση αλλά για να τους εξηγήσει…
Ο,τι κι αν γίνει το σίγουρο είναι ένα: Τα κτίρια κατεδαφίζονται. Οι αναμνήσεις όχι.