Είναι γνωστό ποιοι προπονητές πήραν την πρωτοβουλία, για τη σύνταξη της επιστολής προς την ΕΟΚ, αφού πρώτα μοιράστηκε κι έγινε αποδεκτή από συναδέλφους τους. Και τελικά από το θεσμικό όργανο, τον ΣΕΠΚ. Θα μπορούσα να γράψω τα ονόματά τους για να πάρουν τα εύσημα που τους αξίζουν αλλά δε ζήτησαν κάτι τέτοιο. Κι αυτό ήταν που με εντυπωσίασε και το θαύμασα. Μαζί φυσικά με τη συγκροτημένη σκέψη, το εξαιρετικό περιεχόμενο της επιστολής αλλά και την απήχηση/ανταπόκριση που είχε.
Το ότι οι προπονητές πέτυχαν την απόλυτη συσπείρωση σε μια τέτοια εποχή, είναι θαυμαστό. Το ότι αυτό έγινε στην Ελλάδα όπου ακόμα και δύο άτομα δύσκολα συνεννοούνται μεταξύ τους (φανταστείτε δε σε ένα χώρο εξόχως ανταγωνιστικό και μάλιστα σε περίοδο κρίσης) αγγίζει το όριο του εξωπραγματικού. Παράλληλα όμως, πείθει τους πάντες ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν όταν ο σκοπός είναι κοινός. Όταν όλοι έχουν το ίδιο ιδανικό.
Κανείς δε βρίσκεται παραπάνω από το μπάσκετ. Κι αυτό ακριβώς φάνηκε από την ανταπόκριση που είχε η επιστολή, από τη συσπείρωση των προπονητών αλλά και το «πουσάρισμα» από τον ΣΕΠΚ.
Το ότι (για παράδειγμα) ο Δημήτρης Ιτούδης, ο Δημήτρης Πρίφτης, ο Στέφανος Δέδας, ο Γιάννης Καστρίτης (θα ακολουθήσουν κι άλλοι) έσπευσαν να υπογράψουν, δε σημαίνει απλώς «κάτι». Σημαίνει πολλά… Το ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου αλλά και το σύνολο των προπονητών της Basket League (απομένει ενημέρωση σε μερικούς) που είναι ενεργοί, ανταποκρίθηκαν άμεσα, επίσης είναι πολύ σημαντικό… Είναι ακριβώς αυτό που «φώναζα» εδώ και καιρό: Ότι κανείς δεν έδειχνε να ασχολείται μέχρι που εμφανίστηκε πρώτα ο Μάκης Γιατράς, μετά ο Άρης Λυκογιάννης και ο Βαγγέλης Αγγέλου κι επισήμως εξέφρασαν τη στήριξη στους συναδέλφους τους.
Το μπάσκετ αναπτύχθηκε κι άντεξε επί δεκαετίες ακριβώς επειδή είχε αυτά τα αντισώματα, ότι σε περίοδο κρίσης όλοι έκαναν στην άκρη τις αντιπαλότητες και τους εγωισμούς και πήγαιναν ενωμένοι να διεκδικήσουν. Το μπάσκετ ήταν πάνω απ’ όλους και κανείς δεν πάλευε να βγει από πάνω… Κάτι που φθάρηκε τα τελευταία χρόνια και οι επιπτώσεις είναι καταστροφικές.
Οι προπονητές άνοιξαν το δρόμο… Και μαζί τους πρέπει να συστρατευτούν οι παίκτες, οι παράγοντες, οι διαιτητές, η Ομοσπονδία, οι Ενώσεις ακόμα και τα Media (τα μπασκετικά) για να ξαναβγει στην επιφάνεια αυτό που ήταν ανέκαθεν το πλεονέκτημα του μπάσκετ: Οι προτάσεις, η συνεργασία για το κοινό καλό, το διαφορετικό επίπεδο.
Μπορούμε; Φυσικά… Το θέμα είναι να το θέλουμε.