Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Δεν έχει καμία σημασία να αναλύσουμε το πως και το γιατί αλλά και πόσα ακόμα… Ούτε να μιλήσουμε για το παρελθόν, για λάθη, για εμπάθειες για κακίες και πόσα ακόμα.
Απλά, πολύ απλά: Με το νόμο Αυγενάκη που αναμένεται να ψηφιστεί στο τέλος του Οκτωβρίου, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν θα έχει το δικαίωμα να είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Θα μπορεί βέβαια να είναι απλό μέλος και φυσικά να ελέγχει την κατάσταση και να επηρεάζει τα πάντα. Όμως εδώ έχει ανοιχτεί ένας δρόμος.
Τόσα χρόνια τόσοι και τόσοι, ακόμα και άνθρωποι του μπάσκετ έχουν τοποθετήσει στο κάδρο τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ως τον υπεύθυνο όλων των κακών στο άθλημα, στην Ελλάδα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι- μέσες άκρες- με το απολυταρχικό καθεστώς που έχει δημιουργήσει, εμποδίζει τις προσωπικότητες του αθλήματος να υπηρετήσουν την Ομοσπονδία και κατ΄επέκταση το μπάσκετ στην Ελλάδα. Και γίνονται συγκρίσεις με την Ισπανία, την Λιθουανία, την Τουρκία και άλλες Ομοσπονδίες.
Σας το λέω ξεκάθαρα: Είμαι μαζί τους και συμφωνώ 100%… Μόνο που εγώ δεν μπορώ να γίνω πρόεδρος της Ομοσπονδίας ούτε κι έχω τέτοιες βλέψεις. Εκείνοι, που εκφράζουν το μπάσκετ στην Ελλάδα, τι ακριβώς κάνουν;
Ο Βασιλακόπουλος δεν θα πέσει έτσι εύκολα. Αν όμως τον θεωρούν ως… πηγή του κακού, άνοιξε ένας δρόμος για να βαδίσουν. Εμπρός λοιπόν. Την ευκαιρία την έχουν όσοι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλουν. Να κάνουν την κίνησή τους, να ενημερώσουν τον κόσμο του μπάσκετ για τις προθέσεις τους, να οργανωθούν, να συναντηθούν ακόμα και με τον νυν πρόεδρο της ΕΟΚ ώστε να του εκφράσουν το πλάνο τους.
Κατά την ταπεινή μου άποψη τα ψέματα τελείωσαν πλέον. Οσοι… δοξάζονται κρυπτόμενοι με ευχολόγια του στυλ «βάλτε τον τάδε πρόεδρο» πρέπει να βγουν μπροστά. Για να δούμε και ποιοι ενδιαφέρονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και χωρίς υπεκφυγές.
Διότι απ’ εδώ και πέρα η οποιαδήποτε «κατηγορία» τους εναντίον του Βασιλακόπουλου, είτε επίσημα, είτε ανεπίσημα μέσω τηλεόρασης, ραδιοφώνου, Twitter, φιλικής κουβέντας, δεν θα έχει καμία αξία.
Θέλουν ή δεν θέλουν; Αυτό έχει σημασία μόνο και τίποτε άλλο.