Υπάρχουν κάποια βράδια που «χάνομαι» είτε στο αρχείο μου είτε στο YouTube ψάχνοντας παλιά «διαμάντια» από το μπάσκετ. Απ’ εκείνο το μπάσκετ που αγαπήσαμε… Ή μάλλον, απ’ εκείνη την περίοδο που αγαπήσαμε το άθλημα. Και για εμάς που αγγίζουμε τα 50 είναι μια ιδιαίτερη περίοδος της (μπασκετικής) μας ζωής.
Με θυμάμαι στα ανοιχτά γήπεδα να βλέπω ΕΣΚΑ ή κοντά στο σπίτι μου, στον Λόφο της Σικελίας, τον Έσπερο. Που για εμάς τότε, εκεί στις γύρω περιοχές ήταν η ομάδα που μας… μεγάλωσε. Η δική μας ομάδα.
Τέλος πάντων. Η αλήθεια είναι ότι τότε, ακόμα και στα πρώτα μας δημοσιογραφικά βήματα, το μπάσκετ το μαθαίναμε και το βλέπαμε αλλιώς. Σαρώναμε τα γήπεδα στις μικρές κατηγορίες. Γνωρίζαμε παίκτες και προπονητές που μετέδιδαν την αγάπη τους για το μπάσκετ. Με πενιχρά μέσα. Με παίκτες που έκαναν άλλες δουλειές το πρωί (επαγγελματίες είπατε;) αλλά μέσα στα γήπεδα του μπάσκετ, τα τσιμεντένια ή τα πλαστικά (παρκέ είπατε; Κλειστό είπατε;) διοχέτευσαν όλοι την αγάπη.
Το καλύτερο είναι ότι τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 γνώρισα αρκετές ομάδες, παίκτες ή προπονητές. Θυμάμαι π.χ ότι η πρώτη μου γνωριμία με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ήταν όταν εργαζόταν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς ως άμεσος συνεργάτης του (τζέντλεμαν) Νίκου Μεντηλίδη. Είδα την… Εσπεράρα μας, να φτάνει στην Α1 με τον Δεμέναγα, τον Τόλια, τον Γκότση, τον Νικητόπουλο, τον Σπανουδάκη, τον Μαριάτο και και και…
Είδα μετά εκείνη την εκπληκτική παρέα του Παπάγου να σκαρφαλώνει από την Β’ στην Α1… Με τον Περικλή Ταυρόπουλο, με τον Παγίδα, τον Κουφό, τον Γκάρο, τον Λογοθέτη, τον Κονδύλη, τον Σιγάλα και, και, και…
Είδα ομαδάρες από την περιφέρεια. Όπως τον Νέστορα του Παναγιώτη του Μαυρουδή, τον Δημόκριτο του μακαρίτη του Χαραλαμπάκη, τον Φίλιππο Βέροιας που τώρα καθοδηγείται από τότε παίκτες του, τον Δημήτρη Γκίμα και τον Χρήστο Μπλατσιώτη, μια ομάδα που έπαιζε τόσο όμορφο μπάσκετ…
Ομάδες στην Αθήνα από την Β’ Εθνική (όπως π.χ την Νήαρ Ηστ του Τόλη Καρνέση, τον Αστέρα Εξαρχείων του Άγγελου Κουλουριώτη, τον Κρόνο του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ και αείμνηστου Αχιλλέα Μέντζου) ή την Α2… Εδώ θα το σταματήσω όμως. Γιατί θα «χάσω τη μπάλα» με τις υπέροχες αναμνήσεις.
Και θα επιστρέψω στο θέμα μου. Πολλές φορές, χαμένος στις αναμνήσεις, στα ντοκουμέντα και στα παλιά βίντεο, σκέφτομαι ποιος ήταν τότε ο παίκτης που… γούσταρα περισσότερο να βλέπω.
Κι όμως είναι κάποιος που πιθανότατα αγνοεί και την ύπαρξη μου. Είναι ο παίκτης που τρελαινόμουν να βλέπω. Κι αναφέρομαι στον Νίκο Στασινό του Πρωτέα.
Χίλια συγγνώμη, αν θεωρήσετε ότι υπερβάλλω αλλά τέτοιο σκόρερ δεν είχα ξαναδεί… Ούτε και τώρα υπάρχει. Ο Στασινός δεν έπαιξε ποτέ στην Α1. Αυτά που έβλεπα να κάνει στην Α2 όμως… δεν υπάρχουν!!!
Μιλάμε για παίκτη που την… πετούσε και την έβαζε για πλάκα. Που αν είχε την ηλικία του γιού του (παίζει στον Ήφαιστο) αυτή τη στιγμή θα έβαζε 30 και 40 για πλάκα!!!
Εμένα εκείνος ήταν ο λατρεμένος μου στην Α2. Και παρότι υπήρχαν κι άλλοι μεγάλοι σκόρερ (όπως π.χ ο σπουδαίος Βερτζάγιας), δεν μπορούσα να τον συγκρίνω με κανέναν. Με εντυπωσίαζε η άνεση και η ευχέρεια που σκόραρε.
Καλό δεν θα ήταν να πείτε και μερικοί από εσάς τον… λατρεμένο σας στην Α2; Όλων των εποχών.
Προσωπικά αναφέρθηκα στον Νίκο Στασινό. Εσείς;