Με τους ημιτελικούς σε πλήρη εξέλιξη και καθώς ετοιμαζόμαστε για την σειρά που θα κρίνει τον τίτλο (όλοι ξέρουμε το ζευγάρι άλλωστε) υπάρχουν κάποιες σκόρπιες εξελίξεις στις υπόλοιπες ομάδες της Basket League.
Η πρώτη που κράτησα είναι η ανανέωση της συνεργασίας του Γιάννη Καστρίτη με την Κύμη. Σοφή κίνηση και από τις δύο πλευρές. Οι μεν άνθρωποι της Κύμης κράτησαν κοντά τους τον προπονητή που τους οδήγησε στην μεγαλύτερη σεζόν της ιστορίας τους, ο δε Καστρίτης έδειξε αποφασισμένος να συνεχίσει στην ομάδα που «έχτισε» κάποια πράγματα και να μην βιαστεί να πετάξει!
Γενικά αυτό που εκφράζει ο Καστρίτης είναι ότι επιβραβεύτηκε η υπομονή που έδειξαν στο πρόσωπό του οι ομάδες κι αυτό πρέπει να συμβαίνει παντού. Ξεφεύγουμε από τον Αρκαδικό, που είναι η ομάδα του στο κάτω- κάτω (και η οποία στην μοναδική της παρουσία στην Basket League υποβιβάστηκε μετά από θρίλερ) και πάμε τόσο στα Τρίκαλα όσο και στην Κύμη.
Πέρυσι με τα Τρίκαλα είχε ένα πολύ κακό ρεκόρ 2-8 στις πρώτες 10 αγωνιστικές. Στηρίχτηκε και τελικά έφτασε στο 10-16 και στην ΠΟΛΥ ΑΝΕΤΗ παραμονή με ρεκόρ 8-8 στις τελευταίες 16…
Φέτος με την Κύμη άρχισε με 0-6 αλλά στην πορεία, με τις απαραίτητες προσθήκες έκανε πορεία πρωταθλητισμού. Με ρεκόρ 14-6 στις επόμενες 20 αγωνιστικές όχι απλώς παρέμεινε στην κατηγορία αλλά μπήκε στα πλέι οφ πλησιάζοντας την εξάδα.
Γενικά έτσι είναι το σωστό να γίνεται, να επιτρέπουν στους προπονητές να ολοκληρώνουν το έργο τους. Όπως ακριβώς συνέβη με τον Αρη Λυκογιάννη στον Κολοσσό (πριν από λίγο ανακοινώθηκε το τέλος της συνεργασίας) όπου πραγματικά είχε παραγωγικές σεζόν. Και ωραίο μπάσκετ έπαιξε και παίκτες ανέδειξε (ξένους και Ελληνες) αλλά φέτος ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι… δεν πήγαινε άλλο! Ειδικά από το σημείο που αποχώρησε ο Γκρίφιν ο Κολοσσός έμοιαζε με μια ομάδα… κουρασμένη, κορεσμένη, βαριεστημένη! Χρειάζεται προφανώς ανανέωση και στον πάγκο.
Πάντως το έργο του Λυκογιάννη στην Ρόδο είναι πετυχημένο.
Πάμε και σ’ ένα τελευταίο κομμάτι. Διάβασα στον ΕΣΑΚΕ ένα αφιέρωμα- αποχαιρετισμό στα Τρίκαλα κι έφτασα στο σημείο όπου αναδεικνυόταν MVP της ομάδας ο Μιχάλης Λούντζης. Δεν έχω κάποια ένσταση ως προς τα γραφόμενα στην ιστοσελίδα αλλά έχω κάποιες σκέψεις για το πόσο τα Τρίκαλα ήταν η ομάδα που θα βελτίωνε τον Λούντζη.
Βλέπω για παράδειγμα στα στατιστικά του ότι επιχείρησε 189 σουτ (και 67 βολές) για να πετύχει 205 πόντους. Είχε 32% στα δίποντα και 35% στα τρίποντα αλλά και 2,17 λάθη για 1,87 ασίστ. Ο Λούντζης είναι σπουδαίος παίκτης αλλά αυτή η επιθετική ασυδοσία που είδαμε στα Τρίκαλα δεν είναι το παιχνίδι του.
Το να προπονείται στο τέλος με 5-6 συμπαίκτες του (ηρωική η προσπάθεια των Τρικάλων αλλά το θέμα μας είναι διαφορετικό) δεν είναι και η καλύτερη εξέλιξη. ΟΚ, πήρε χρόνο, πήρε προφανώς αυτοπεποίθηση αλλά έτσι όπως έπαιζε δεν είμαι σίγουρος ότι τα Τρίκαλα ήταν η κατάλληλη ομάδα.