Φέρτε πάλι στο μυαλό σας τις τελευταίες στιγμές του αγώνα με την Μεγάλη Βρετανία. Ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν παντού, για να πάρει τη μπάλα να τη βάλει στο καλάθι. Για να παίξει άμυνα. Για να πάρει το ριμπάουντ. Για να κλείσει τους διαδρόμους. Κι όταν έβαλε το καθοριστικό καλάθι και φάουλ, ύψωσε τη γροθιά του και ούρλιαξε με πάθος.
Είναι ο Γιάννης Μπουρούσης. Ένα παιδί που πλέον βρίσκεται προς τη «δύση» της καριέρας του, που έχει κατακτήσει τα πάντα με την Εθνική ομάδα αλλά και με τους συλλόγους, που έχει τεράστιες εμπειρίες, που έχει πάρει μεγάλα συμβόλαια αλλά ξεκίνησε από την Κίνα (όχι από την Κωνσταντινούπολη ή την Ρώμη) για να βοηθήσει την Εθνική… Μαζί του κάποια παιδιά που ΠΟΤΕ δεν θα βρεθούν συμπαίκτες του στην Εθνική και αντίπαλοι κάποιες ομάδες περιορισμένης δυναμικότητας.
Ο Μπουρούσης ήταν εκεί. Πρώτος και καλύτερος. Εχοντας «καταπιεί» χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθει από την Κίνα όχι για να δει τα παιδιά του και τη σύζυγό του αλλά για να βοηθήσει την Εθνική! Για να πάει στο Ηράκλειο να παίξει απέναντι στους Εσθονούς και στους Βρετανούς…
Χωρίς υφάκι… Χωρίς να είναι χαλαρός. Εκεί ήταν… Παθιασμένος, αποφασισμένος, αν προτιμάτε ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΣ για να βγάλει το 200% από μέσα του για να νικήσει η ομάδα. Πηγή έμπνευσης για τους νεότερους κι ασφαλώς ένας παίκτης που αξίζει κι έχει κερδίσει τον σεβασμό μας.
Κάποιες φορές είναι υπερβολικός. Ισως να είναι και άστοχος σε κάποιες δηλώσεις ή ενέργειές του. Δεν μπορείς όμως να αμφισβητήσεις ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα κάνει και θα πει ΠΑΝΤΑ αυτό που πιστεύει, αυτό που τον εκφράζει και δεν θα επιδιώξει τις δημόσιες σχέσεις.
Και κάτι τελευταίο.
Παρακολουθώντας τον αγώνα της Εθνικής διέκρινα έναν ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ Μπουρούση και στον πάγκο κάποια πρόσωπα, πολύ πιο νεα από τον Μπουρούση, να μη βγάζουν πάθος σε κάθε προσπάθεια συμπαικτών τους. Να κάθονται εκεί λες και πήγαν σινεμά. Ας πάρουν παράδειγμα από τον ψηλό, λοιπόν. Διότι τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτούνται. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.