Κάντε ένα flash back στην καριέρα τους και θα καταλάβετε πολλά. Τι μπορεί να λείπει από τον Αντώνη Φώτση; Τίποτα! Έχει κατακτήσει τα πάντα, έχει παίξει σε μεγάλες ομάδες και φυσικά στο NBA, έχει κατακτήσει μετάλλια με την Εθνική ομάδα, έχει όνομα και εξασφαλισμένη υστεροφημία.
Όταν πια κατάλαβε ότι το επαγγελματικό μπάσκετ του προκαλούσε «αποστροφή» (και δεν είναι υπερβολή αυτό) έδωσε νέο κίνητρο στην καριέρα του: Κατάλαβε ότι αν σταματούσε το μόνο που θα του έλειπε ήταν η χαρά του παιχνιδιού.
Κι αυτή τη χαρά μπορούσε να του την προσφέρει ο αγαπημένος του Ηλυσιακός, η ομάδα στην οποία έκανε τα πρώτα του βήματα αλλά πολύ μικρός (στα 16) μετακόμισε στον Παναθηναϊκό. Τι θα του έλειπε; Αυτές οι αλησμόνητες στιγμές στο μπάσκετ, στο γήπεδο και στα αποδυτήρια που «χτίζονται» μέσα από τις παρέες.
Όποιον αθλητή κι αν ρωτήσετε αυτό θα σας απαντήσει. Ο Φώτσης δεν ήθελε να χάσει αυτή τη χαρά, όπως δεν ήθελε να ασχολείται και με ανούσια (όπως είχε καταντήσει η φάση) πράγματα.
Δείτε, απλώς, πως παίζει στον Ηλυσιακό. Και θα διαπιστώσετε ότι μπροστά σας βρίσκεται ένα παιδί που ΛΑΤΡΕΥΕΙ το μπάσκετ.
Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που ο Αντώνης Φώτσης αποτελεί τη μεγάλη μου συμπάθεια. Πέτυχε όσα ήθελε, έκανε αυτά που ήθελε, δεν υπάρχει όνειρο που δεν εκπλήρωσε, ήταν πάντα παρών στους μεγάλους αγώνες, πέταξε και για το ΝΒΑ, έπαιζε ασταμάτητα (δείτε πόσους εκατοντάδες σερί αγώνες έχει) αλλά το εφόδιό του πάντα ήταν ένα: Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Η επιστροφή του στον Ηλυσιακό με έκανε να τον εκτιμήσω πολύ παραπάνω και να τον κατατάξω στον πλέον ασυμβίβαστο αθλητή της εποχής μας. Διότι ασυμβίβαστος δεν είναι αυτός που προσβάλλει τους πάντες θεωρώντας ότι τον αδικούν, αλλά εκείνος που κάνει όσα θέλει, θέτει στόχους και τους πετυχαίνει χωρίς να ασχολείται με εμπόδια.
Ο Γιάννης Μπουρούσης είναι περίπου στην ίδια γραμμή. Διαφορετικός χαρακτήρας από τον Φώτση αλλά η ίδια «καθαρή ψυχή». Παίκτης που έχει κατακτήσει τα πάντα, που μπήκε στην «μέγγενη» της αντιπαλότητας (αλλά νίκησε) με μεγάλο όνομα, τίτλους και διακρίσεις θέλησε να αποδώσει τιμή στην πατρίδα του, την Καρδίτσα.
Εκεί όπου όλοι είναι «σκλαβωμένοι» από τη συμπεριφορά του Γιάννη Μπουρούση και ο ίδιος απόλυτα «γεμάτος» που ξαναζεί τη χαρά της παρέας, των αποδυτηρίων. Έπαιρνε τις σαμπάνιες και κατάβρεχε όλο τον κόσμο, χαρούμενος σαν παιδάκι 18 ετών, εκείνος που έχει όνομα κι έχει κατακτήσει τα πάντα.
Τι πέτυχε; Αυτό που ονειρευόταν. Ήταν παρών και συμμετείχε στην πιο ιστορική στιγμή της Καρδίτσας. Κι αυτό τον «γέμισε». Ποιον; Εκείνον που έχει τόσους τίτλους στην τροπαιοθήκη του.
Φαίνεται ρομαντικό αλλά τελικά μήπως είναι μεγάλη η αξία του συναισθήματος; Κι επίσης μήπως η μεγαλύτερη διάκριση για τον Μπουρούση είναι τα λόγια συμπαικτών κι αντιπάλων, για τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία του στη διάρκεια των αγώνων της Α2;
Είναι ο Μπουρούσης που εκτέλεσε βολή με το πόδι ως fair play μετά από ένα σφύριγμα (υπέρ του). Είναι ο Μπουρούσης που έπιανε τους μικρούς του Οίακα Ναυπλίου, τους έλεγε να μη φοβούνται και να παίξουν δυνατά και τους συμβούλευε κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης.
Ναι, όντως δεν υπάρχουν λόγια