Η ζωή είναι παράξενη. Ο Βασίλης Σπανούλης είχε 20 πόντους και 9 ασίστ στον τελικό κόντρα στην ΑΕΚ, αλλά ο Ολυμπιακός έχασε το Κύπελλο. Είχε 25 πόντους (και 7 στα τελευταία 3’36’’ όταν η μπάλα έκαιγε και το 68-67 έγινε 75-67) και 9 ασίστ κόντρα στην Βαλένθια και ο Ολυμπιακός νίκησε. Οι συζητήσεις που έχουν γίνει είναι ατέλειωτες. Επιτρέψτε μου να καταθέσω και τη δική μου.
Η ζωή μιας ομάδας που έχει μεγάλη προσωπικότητα στο ρόστερ της είναι αυτή. Το παιχνίδι της θα έχει επίδραση από την προσωπικότητα. Ο,τι ακριβώς συνέβαινε τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό με τον Δημήτρη Διαμαντίδη ο οποίος δεν μπορούσε από ένα σημείο και μετά να σηκώνει ολο το βάρος μόνος του. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 2012 και μετά η καλύτερη χρονιά του ηταν η τελευταία, επειδή είχε δίπλα του τον Καλάθη.
Το παιχνίδι του Ολυμπιακού ασφαλώς κι έχει μεγάλη επιρροή από τον Βασίλη Σπανούλη. Είναι εκείνος που άλλαξε την ιστορία της ομάδας. Ο Σπανούλης δίνει τόσα χρόνια το ρυθμό και είναι ο ηγέτης της ομάδας. Ακόμα και τώρα που πλησιάζει στην δύση της καριέρας του παραμένει ηγέτης, όπως άλλωστε συνέβαινε και με τον Διαμαντίδη.
Αλλωστε ηγέτης είναι εκείνος που έχουν αποδεχτεί οι συμπαίκτες του. Αυτό…
Πολλοί λένε ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ο Σπανούλης. Ότι πχ με τέτοια στατιστικά του αρχηγού όπως στον τελικό Κυπέλλου δεν μπορεί να χάσει ο Ολυμπιακός το Κύπελλο… Κι επίσης ότι χωρίς τον Σπανούλη (όταν ήταν τραυματίας) πέτυχε η ομάδα μεγάλες νίκες (π.χ στην Πόλη επί της Φενέρ) ή με τον Σπανούλη στο μηδέν έκανε διπλό στην Μαδρίτη.
Για μένα το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι ο Σπανούλης. Είναι ότι οι υπόλοιποι, η ομάδα αν προτιμάτε, δεν έχουν μάθει να παίζουν χωρίς τον Σπανούλη. Και πριν προλάβετε να αντιδράσετε θα πρέπει να σας εξηγήσω ότι είναι τελείως διαφορετικό στη ψυχολογία αλλά και στο αγωνιστικό κομμάτι να ξέρεις ότι ο Kill Bill δεν πρόκειται να παίξει επειδή είναι τραυματίας από το να γνωρίζεις πως θα πάρει τη μπάλα ή θα αφήσει τον πάγκο για να μπει μέσα.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει κάτι το απρόβλεπτο, το κάτι διαφορετικό στην περιφέρειά του. Πιθανότατα να αισθάνονται πίεση από την παρουσία του αρχηγού ή να εφησυχάζουν. Κανονικά θα έπρεπε να εμπνέονται. Ξαναφέρτε στο μυαλό σας, για παράδειγμα, την αναμέτρηση με την Βαλένθια και θυμηθείτε πόσο διαφορετική (προς το χειρότερο) ήταν η ομάδα με τον Σπανούλη στον πάγκο.
Είναι θέμα προσωπικότητας και είναι δύσκολο να βρεθεί μια αντίστοιχη του Σπανούλη. Ισως εκεί να εντάσσεται και η λογική της απόκτησης του Μπόμπι Μπράουν, ενός σεσημασμένου σκόρερ, απρόβλεπτου και αδίστακτου που σίγουρα θα πάρει εξεζητημένες προσπάθειες, που σίγουρα θα είναι πρόβλημα στην άμυνα, αλλά από την άλλη δεν αφήνει την άμυνα σε ησυχία. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα λιμνάζοντα ύδατα…ταράζονται με μερική διατάραξη των ισορροπιών. Όλα βέβαια θα φανούν στο παρκέ και όχι στην θεωρία. Φαίνεται όμως ότι ο Μπράουν μπορεί να είναι το…ηλεκτροσόκ σε μια ομάδα που έχει θεαματικά πάνω- κάτω τον τελευταίο καιρό. Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.
Θα επιμείνω όμως ότι σε μια ομάδα, θα πρέπει οι ξένοι παίκτες να είναι τουλάχιστον ισάξιοι των Ελλήνων. Πλην των 15 πόντων των Μιλουτίνοφ, οι Ρόμπερτς, Ουίλτζερ, ΜακΛιν και Στρέλνιεκς είχαν συνολικά 8 πόντους και απειροελάχιστη προσφορά (δεν πιάνεται ο Τιλί που ακόμα είναι ανέτοιμος). Κι αυτό έχει επηρεάσει και τον Γιώργο Πρίντεζη που πολλές φορές δείχνει πρόθυμο το πνεύμα αλλά…αδυνατεί το σώμα.