Ο Αντρέ Ινγκραμ δεν θα γινόταν ποτέ σταρ. Πιθανότατα να μην ασχολιόταν κανείς μαζί του. Δεν θα τον ήξεραν και πολλοί. Αν δεν αποφάσιζαν οι Λος Αντζελες Λέικερς, ένας από τους κορυφαίους Οργανισμούς στον κόσμο, να τον κάνει να αισθανθεί σταρ.
Και το έκαναν όχι από υποχρέωση αλλά από σεβασμό σε έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε επί σειρά ετών στην θυγατρική τους ομάδα στην Αναπτυξιακή Λίγκα και ήταν αφοσιωμένος στον Οργανισμό. Ο ίδιος ο προπονητής των Λέικερς, Λουκ Ουόλτον, του είπε «πόσο εμπνέει την ομάδα» χαρίζοντάς του την μπάλα κι αφού του έδωσε την ευκαιρία να παίξει στο ΝΒΑ στους δύο τελευταίους αγώνες της ομάδας στην Κανονική Περίοδο.
Όλοι τον αγκάλιασαν στα αποδυτήρια. Και στο γήπεδο τον άφησαν να κάνει τα δικά του με αποτέλεσμα να πετύχει 19 πόντους, τους περισσότερους που πέτυχε ποτέ κάποιος στην…ηλικία του (32 στα 33). Ο Ντίνο Ράτζα, στα 26 του είχε πετύχει 15 στο ντεμπούτο του στο ΝΒΑ και είχε την πρωτιά σ’ αυτά τα παράξενα στατιστικά ρεκόρ που ανακαλύπτουν εκεί.
Το θέμα είναι περισσότερο βαθύ…Δεν είναι απλώς μια ακόμα όμορφη ιστορία από το ΝΒΑ αλλά ένα παράδειγμα, ανάμεσα σε τόσα πολλά, ότι ο παίκτης αποτελεί το ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη.
Ο παίκτης είναι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, ο παίκτης είναι ΝΙΚΗΤΗΣ, ο παίκτης είναι ΣΤΑΡ. Και γύρω από τους παίκτες κινούνται τα πάντα. Και οι παίκτες έχουν αναπτύξει ισχυρή προσωπικότητα ώστε να λένε τη γνώμη τους για σοβαρά ζητήματα, κοινωνικού ενδιαφέροντος, ακόμα και για τον Πρόεδρο Τραμπ! Έχουν γνώμη για τις συνθήκες στο πρωτάθλημα που αγωνίζονται και δεν αποτελούν…ουρά του προέδρου.
Το να κάνεις σύγκριση με την Ευρώπη όπου οι παίκτες παραμένουν στην μέση κι ακόμα δεν έχουν κάνει το παραμικρό οργανωμένα σχετικά με τη διαμάχη Ευρωλίγκας- FIBA και παραμένουν στη μέση (υπακούοντας ουσιαστικά τις επιταγές της διοίκησης) δεν έχει νόημα.
Και ειδικά εδώ στην Ελλάδα, τα πρωτοσέλιδα ασχολούνται περισσότερο με τον εκάστοτε πρόεδρο (!) παρά με τους παίκτες ακόμα κι όταν σηκώνουν τρόπαια. Πιθανότατα να ασχοληθούν μαζί τους όταν χάσουν…
Έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να καταλάβουμε ότι ο παίκτης είναι ο πρωταγωνιστής. Αλλά ίσως το καταφέρουμε κάποια στιγμή.