Είναι, πραγματικά, απορίας άξιο το πως ο Παναθηναϊκός χάνει κάποιους αγώνες. Πως εκεί που ελέγχει τα πράγματα και χτίζει μια καλή κατάσταση, βρίσκεται στο σημείο να «κυνηγάει» τον ίδιο του τον εαυτό.
Στο Βελιγράδι έχτισε στο πρώτο, γκρέμισε στο δεύτερο, ξανάχτισε στο τρίτο και τα… κλώτσησε όλα στο τέταρτο δεκάλεπτο. Από τους 78 πόντους παθητικό, τους 58 τους δέχθηκε στο πρώτο και στο τρίτο. Με την περιφερειακή του γραμμή να βρίσκεται… αλλού γι’ άλλού (ο Παππάς πιθανότατα να ήταν ο πιο συνεπής παίκτης) και με τρανταχτές αδυναμίες και πάλι σε θέμα λειτουργίας, οι «πράσινοι» δεν μπορούσαν να περιμένουν κάτι καλύτερο.
Το ζήτημα όμως είναι ότι οι αντίπαλοι το έχουν βρει το «κόλπο». Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που αρχίζει το «ξύλο», οι παίκτες του Παναθηναϊκού χάνουν το μυαλό τους. Χάνουν τη συγκέντρωσή τους. Βγαίνουν τελείως από το παιχνίδι τους. Και κυρίως ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΥΝ…
Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να «ρίξει ξύλο». Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ φυσικά μπασκετικό «ξύλο». Να είναι περισσότερο επιθετικοί οι παίκτες του. Ναι, να παίξουν στο όριο του φάουλ. Δεν γίνεται αλλιώς, τα αποτελέσματα τα έχουν δει.
Μέχρι τώρα «τρώνε ξύλο» και δεν απαντούν. Και τους βγαίνει σε κακό… Θα πρέπει να το… ανταποδώσουν και να δείξουν στον αντίπαλο ότι δεν θα είναι παθητικοί.
Μπορούν; Αυτό είναι το ζήτημα. Όμως αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι πολύ soft ομάδα και παράλληλα, παίζει ΠΟΛΥ ΑΦΕΛΕΣ μπάσκετ σε άμυνα κι επίθεση. Και κάπως έτσι γίνεται τρομερά ευάλωτος και βγαίνουν πολύ πιο εύκολα στην επιφάνεια οι αδυναμίες του.
Γι’ αυτό λέω… Μήπως το «ξύλο» είναι καλύτερη λύση;