Καμία σημασία δεν έχουν τα ευχολόγια, τα «αν» και «γιατί». Ούτε και το ότι ο αντίπαλος (Ρεάλ) ήταν σαφώς καλύτερος. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού φάνηκε για έναν ακόμα αγώνα: Είναι ομάδα soft. Είναι ομάδα που έχει δομηθεί με λάθος τρόπο κι όσο περνά ο καιρός κι αντιλαμβάνονται όλοι τα προβλήματα, τόσο… πέφτει αντί να ανεβαίνει.
Όταν ο αντίπαλος βγάζει ενέργεια, ο Παναθηναϊκός καταρρέει. Κι όταν ο αγώνας πάει στην προσωπικότητα, το έλλειμμα είναι μεγάλο. Οι «πράσινοι» χρειάζονται restart, ανεξάρτητα από το πώς θα κυλήσει αυτή η χρονιά όπου όλοι έχουμε συμφωνήσει- νομίζω- ότι ταβάνι είναι η οχτάδα. Και δεν εννοώ μόνο στο ρόστερ αλλά γενικότερα σε θέματα νοοτροπίας, αντίληψης και στόχων. Ο Παναθηναϊκός βαδίζει προς το…άγνωστο κάθε χρόνο, οι στόχοι του μοιάζουν με λάστιχο καθώς πότε ανοίγουν και πότε κλείνουν, πέρα από τον Καλάθη δεν υπάρχει άλλη σταθερά στο παιχνίδι τους… Και τέλος!
Το καλοκαίρι έγιναν του κόσμου οι κινήσεις που γέμισαν το ρόστερ αλλά φτάνουμε στον Μάρτιο (σχεδόν) και το rotation είναι μικρό. Περισσότεροι είναι οι ανενεργοί παρά οι ενεργοί. Οι επιλογές στους ξένους (που ανεβάζουν επίπεδο την ομάδα, γι’ αυτό αποκτώνται) αποδείχθηκαν κακές. Παρόλ’ αυτά οι «πράσινοι» έχουν έναν καλό κορμό Ελλήνων παικτών και σε καλή ηλικία μάλιστα, γύρω από τους οποίους μπορούν και πρέπει να χτίσουν. Χωρίς βιασύνες και παραφροσύνες αλλά με υπομονή και σύνεση. Με ένα συγκεκριμένο πλάνο και έναν προπονητή που θα εμπιστευτούν για χρόνια, τον ικανότερο που θα εκτιμήσουν ότι μπορεί (και θέλει) να τρέξει αυτό το πλάνο.
Αυτά πρέπει να γίνουν κατά τη γνώμη μου. Τα υπόλοιπα δεν είναι και τόσο σημαντικά. Το να πάει ο Παναθηναϊκός στα πλέι οφ και να αποκλειστεί ξανά είναι το ελάχιστα σημαντικό που μπορεί να του τύχει. Να χάσει και τις επόμενες χρονιές θα είναι το χειρότερο.