Το post του πρώην διεθνή παίκτη, Βασίλη Σούλη, στα social media που αναφερόταν σε αγώνα παιδικού πρωταθλήματος Γ΄ΕΣΚΑ και στην…σαραντάλεπτη ζώνη που χρησιμοποίησε ένας προπονητής, μπορεί να μην έκανε εντύπωση σε πολλούς από εμάς αλλά σίγουρα πρέπει να επισημανθεί και να αναλυθεί. Διότι μόνο έτσι μπορούν να διορθωθούν κάποια κακώς κείμενα που απορρέουν από μια εντελώς λάθος νοοτροπία η οποία μεταδίδεται στα παιδιά.
Κάτω από το σχόλιο του Βασίλη, αθλητές, προπονητές έκαναν τις δικές τους τοποθετήσεις που ουσιαστικά τόνιζαν τις παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ που αρχίζουν κι εμφανίζονται από τις μικρές ηλικίες.
Απ’ αυτήν εδώ την γωνιά έχουμε αποδείξει πολλάκις την ευαισθησία και τους προβληματισμούς μας στα θέματα των Ακαδημιών. Εχουμε προβάλλει πράγματα και καταστάσεις που άλλοι δεν έχουν κάνει αν και θα έπρεπε. Προσπαθούμε να βάλουμε τους γονείς σε μια διαδικασία σκέψης ώστε να μην καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους σερβίρουν και να ψάχνονται παραπάνω στην επιλογή της Ακαδημίας που θα βάλουν τα παιδιά τους.
Το παραπάνω περιστατικό που περιγράφει ο Βασίλης Σούλης εντάσσεται σε έναν γενικότερο παραλογισμό που όλοι, λίγο ή πολύ, τον έχουμε συναντήσει. Θυμάμαι πριν από περίπου 20 χρόνια όταν είχα ασχοληθεί διοικητικά με μια ομάδα της ΕΣΚΑ, στις συναντήσεις που κάναμε με υποψήφιους προπονητές Ακαδημιών είχαμε συναντήσει κι έναν κύριο ο οποίος μας έλεγε: «Πέρυσι ήμουν στην τάδε Ακαδημία, είχα ρεκόρ 23-0, πρόπερσι ήμουν στην άλλη Ακαδημία είχα ρεκόρ 32-0»… Όταν τον ρωτήσαμε πόσα παιδιά είχε μαζέψει, πόσα έμειναν την επόμενη χρονιά και ποια είναι η φιλοσοφία που εφάρμοζε στις προπονήσεις και στην δουλειά του, μας κοιτούσε λες και ήμασταν εξωγήινοι.
Η λογική της ζώνης που θα δώσει περισσότερες πιθανότητες νίκης, της…συντριβής του αδύναμου αντιπάλου με κάτι ζον-πρες, το κυνήγι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ του αποτελέσματος και του ρεκόρ στα τμήματα υποδομών κατά την ταπεινή μου άποψη είναι εντελώς λάθος λογική. Προπονητής που μετράει προσωπικά ρεκόρ στις Ακαδημίες πρέπει να…συλλαμβάνεται.
Το θέμα της ζώνης ανοίγει μια μεγάλη κουβέντα. Πρώτον, δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται. Αρα μπορούν να την χρησιμοποιούν και συμφωνώ ότι τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να παίζουν τόσο άμυνα ζώνης όσο κι επίθεση εναντίον ζώνης.
Το θέμα όμως είναι…τι ζητάμε. Σ’ αυτή την ηλικία θα πρέπει τα παιδιά να τελειοποιούν τα βασικά του μπάσκετ, την ντρίμπλα, το ένας εναντίον ενός, την κίνηση χωρίς την μπάλα, το σουτ (ΔΙΑΟΛΕ, έτσι σκοράρεις, αν σουτάρεις), την γρήγορη πάσα, την ταχύτητα σκέψης κι αντίληψης, το να λειτουργεί ως ιδανικός συμπαίκτης. Πρέπει να του μάθεις ότι οφείλει να βγάζει ΕΝΕΡΓΕΙΑ και όχι να παίζει παθητικά για 30 ή 35 ή 40 λεπτά περνώντας του την αντίληψη ότι «έτσι θα νικήσεις».
Αν του κάνεις βίωμα το «ταμπούρι» διότι έτσι έχει…περισσότερες πιθανότητες για το αποτέλεσμα, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι. Προσωπικά έχω μια πιο «ακραία» πρόταση να καταθέσω και σε ό,τι αφορά στις μεγαλύτερες ηλικίες: Να μην υπάρχει βαθμολογία στους αγώνες των Παίδων και των Εφήβων αλλά να υπάρχει μια ντιρεκτίβα σχετικά με το ποια είναι η φιλοσοφία που πρέπει να έχουν στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Και να παίζουν ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Να δίνουν δύο και τρεις αγώνες την εβδομάδα και όχι έναν. Να παίζουν, να παίζουν, να παίζουν…
Τέλος σε ό,τι αφορά στις υποδομές, στα μικρότερα τμήματα από τους Παίδες και τους Εφηβους δηλαδή, θα επαναλάβω κάτι που έχω ξαναγράψει: Ποια είναι η ανταποδοτικότητα των χρημάτων που δίνουν οι γονείς για τα παιδιά τους στις Ακαδημίες; Ξέρω ομάδες πχ που οι γονείς δίνουν 60 ευρώ τον μήνα και δεν τους παρέχεται καν εμφάνιση και φόρμα, τις οποίες πληρώνουν.
Επίσης τα χρήματα αυτά πάνε σε καταρτισμένους -με τις υποδομές- προπονητές; Η πάνε όπως είναι στην αντρική ομάδα των τοπικών πρωταθλημάτων;
Οι συνθήκες υπό τις οποίες προπονούνται τα παιδιά είναι αυτές που πρέπει; Για παράδειγμα (και σε ό,τι αφορά στις υποδομές θα επαναλάβω) υπάρχει γιατρός στο γήπεδο σε κάθε προπόνηση;
Ηθελα λοιπόν να σας πω ότι δεν μένω στην…ζώνη που είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της ανορθογραφίας στις υποδομές αλλά εντάσσεται σε μια γενικότερη στραβή αντίληψη και νοοτροπία που επικρατεί σε όσους έχουν το ιερό χρέος να καθοδηγούν μικρά παιδιά στα πρώτα τους αθλητικά βήματα.
Τέλος, προκαλούμε και προσκαλούμε προπονητές Ακαδημιών ή αθλητές να μας γράφουν τις σκέψεις τους και τις αναλύσεις τους για αυτά τα τόσο σημαντικά θέματα. Να καταθέτουν τις προτάσεις τους μήπως και «ταρακουνηθεί» τίποτα. Εμείς θα τα δημοσιεύουμε.