Χωρίς να θέλουμε να κάνουμε την παραμικρή σύγκριση με το παρελθόν διότι θα ήταν πέρα για πέρα άδικο, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι την τελευταία εβδομάδα το ελληνικό μπάσκετ δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Ή- για να είμαστε ακριβείς- δείχνει αποφασιστικότητα να προχωρήσει, να μην ασχολείται με το παρελθόν παρά τις δεδομένες δυσκολίες που έχει «φορτωθεί» απ’ αυτό και να επιδείξει έργο.
Υπάρχει προοπτική βελτίωσης; Μεγάλη. Κι αυτό είναι κάτι που μας καθιστά περισσότερο αισιόδοξους, από τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει διάθεση. Ακόμα κι αν γίνονται ή αν θα γίνουν λάθη δεν υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό όταν δουλεύεις.
Μέσα σε αυτό το διάστημα λοιπόν διαπιστώσαμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε φάιναλ φορ και κυρίως να ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ να προχωρήσουμε. Αυτό έχει σημασία αρχικά, η απόφαση!
Η ατμόσφαιρα μεταξύ των ομάδων και των φιλάθλων ήταν υπέροχη, ο κόσμος το χάρηκε και όλοι είπαν ένα τεράστιο «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ»!
Το πνεύμα συνεργασίας και των δύο «αιωνίων» με την Ομοσπονδία, για το καλό της Εθνικής ομάδας, το γεγονός ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού μόλις 18 ώρες μετά την τιτανομαχία με την Αρμάνι ήταν παρόντες και γεμάτοι διάθεση, το ότι ο Παναθηναϊκός δεν υπολόγισε προβλήματα και απουσίες ενόψει Ερυθρού Αστέρα κι έστειλε τον Παπαγιάννη, ήταν επίσης πολύ σημαντικά γεγονότα.
Το ότι ο «τρελός» Παπαγιάννης ήθελε να παίξει και δεύτερο αγώνα τρεις ώρες μετά, είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Η παρουσία του κόσμου στα Άνω Λιόσια (σίγουρα θα ήταν ακόμα καλύτερη εικόνα αν εκεί που είχε μπει η ελληνική σημαία είχαν τοποθετηθεί παιδάκια με τις ομοιόμορφες μπλούζες) η ατμόσφαιρα που επικράτησε και η αγάπη στην Εθνική ομάδα, ήταν κάτι που μας γέμισε σιγουριά για το μέλλον.
Παράγοντες, παίκτες, προπονητές, διαιτητές (όλοι πρώην και νυν) μαζί στο γήπεδο, για ένα σκοπό, για την Εθνική ομάδα. Επιτέλους, είδαμε όμορφες εικόνες (ακόμα πιο όμορφη εκείνη του Ντικούδη και του Ζήση δίπλα στον πάγκο) χαμογελαστά πρόσωπα, πάθος για το μπάσκετ και την Εθνική ομάδα.
Και πολλά ακόμα. Υπάρχει δραστηριότητα έντονη, υπάρχει κινητοποίηση κάτι που δείχνει καθαρά ότι ένα πλάνο προχωρά. Τουλάχιστον στη δική μου πεποίθηση είναι ότι το μπάσκετ αλλάζει, ότι πηγαίνει μπροστά και ότι αναπτύσσει πλέον όλες εκείνες τις αντιστάσεις που το προστατεύουν από κακόβουλους ή συμφεροντολόγους (με προσωπική ατζέντα δηλαδή).
Και κυρίως μιλάμε για ένα μπάσκετ που δεν αντιμετωπίζει την κριτική ως εχθρό αλλά έχει τη δυνατότητα να διαχωρίζει τις γόνιμες προτάσεις από την υστερία.