Μετά από μια ήττα κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος. Ειδικά όταν έχει χάσει μια ομάδα με τον τρόπο που το έπαθε ο Ολυμπιακός στο Τελ Αβίβ από την Μακάμπι. Χωρίς όμως να θέλουμε να δώσουμε… παρηγοριά στον άρρωστο, αξίζει να αναφέρουμε ότι οι «ερυθρόλευκοι» παρουσιάζουν πλέον σημάδια, στοιχεία κανονικής ομάδας. Όχι εκείνης που θα… σαρώσει τα πάντα αλλά μιας ομάδας που θα μπει στο γήπεδο και θα δώσει το 100% για να πετύχει ό,τι καλύτερο!
Το έφερε απ’ εδώ ο Ολυμπιακός, το έφερε από εκεί και βρέθηκε να είναι το… αφεντικό της αναμέτρησης. Αφού ξεπέρασε ένα εφιαλτικό τετράλεπτο στην β’ περίοδο όταν η Μακάμπι ξέφυγε με 39-26. Μια πολύ κακή δεύτερη περίοδο στη διάρκεια της οποίας οι Πειραιώτες έκαναν 9 λάθη (για μόλις τρεις ασίστ) και ήταν το μοναδικό σημείο όπου έχασαν τον έλεγχο.
Ο Ολυμπιακός γενικά πέτυχε στο πλάνο του. Από τους 83 πόντους που πετυχαίνει η Μακάμπι στην έδρα της έπεσε στους 71. Την υποχρέωσε να έχει τόσα λάθη όσες και ασίστ (14). Κυριάρχησε στα ριμπάουντ. Όμως στο τέλος, μια χαμένη βολή (αντί για 71-68 έγινε 70-68) του Μπάλντγουϊν αλλά και μια κακή αντίδραση του ιδίου που έδωσε χώρο και χρόνο στον Ουίλμπεκιν να εκτελέσει (71-70). Και στο τέλος μια κακή πάσα του ΜακΚίσικ στον… αστράγαλο του Πρίντεζη για να έρθει η ήττα. Και μέσα σε όλα τα 20 λάθη (9 στην δεύτερη περίοδο) και 9 χαμένες βολές αλλά και μόλις 9 ασίστ που εμπόδισαν τον Ολυμπιακό να ολοκληρώσει μια μεγάλη προσπάθεια.
Δεν πρόκειται να μπω στις γραφικότητες περί «διδακτικής ήττας» (διδακτικές είναι και οι νίκες όχι μόνο οι ήττες) ούτε για… ήττα σαν νίκη. Μια ήττα είναι… ήττα πάντα. Και πονάει. Μόνο που ο Ολυμπιακός έχει σταματήσει να θυμίζει αυτό το σκορποχώρι και μια ομάδα που βολόδερνε στα γήπεδα της Euroleague.