Ο Παναθηναϊκός, όσο κι αν το θες, δεν σε διαψεύδει ποτέ. Εκεί που λες «ευτυχώς» και πιστεύεις ότι έβαλε μυαλό, τελικά επιστρέφει στο γνωστό του πρόσωπο: Το άνευρο. Χωρίς προσωπικότητα και μυαλό. Χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση παρά με σπασμωδικές ηρωικές ενέργειες, γεμάτες πίεση και αναποτελεσματικές.
Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να γράψουμε αλλά θα έμοιαζε με επανάληψη όλων των προηγούμενων. Η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός ακολουθεί μια πορεία βάση της οποίας ακόμα και οι όποιες δικαιολογίες αρχίζουν και στερεύουν. Είναι μια ομάδα που σε έναν αγώνα μπορεί να πετύχει κάτι σπουδαιο. Αλλά από πλευράς συνέπειας, καλύτερα να μην το συζητήσουμε.
Βλέπεις και το μπέρδεμα άλλωστε, όπως έχει εμφανιστεί μέσω των «φιλικών» ΜΜΕ. Στην αρχή χαμηλά η μπάλα, με στόχο οχτάδα. Μετά εμφανίζεται ως λυτρωτής και… μάγος ο Πιτίνο. Στη συνέχεια μετρούν πόσο κοντά είναι στην πεντάδα και στην τετράδα. Μετά πόσο σταθεροί είναι στην εξάδα. Μετά πόσο απέχουν από την 7η και την 8η θέση. Και πλέον εμφανίζουν θέμα πρόκρισης! Ο Παναθηναϊκός αρχίζει από κάπου, περνάει μια δαιδαλώδη διαδρομή, γεμάτη φωνές, κραυγές, εντάσεις κι επιστρέφει στην αφετηρία. Τρεχάτε ποδαράκια μου…
Όταν χάνεις όλους τους αγώνες με τον ίδιο τρόπο, εξαιτίας έλλειψης προσωπικότητας αλλά και ποσότητας/ποιότητας στα γκαρντ, τότε δεν μπορείς να πας μακριά. Επιμένω ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν ΣΟΒΑΡΟ πόιντ γκαρντ που θα ξεθολώνει τον Καλάθη, ανεξάρτητα από τον Ράις που είναι άλλος παίκτης. Και η αλήθεια είναι ότι δόθηκε μπάτζετ για γκαρντ, αλλά αποκτήθηκε ο…Ράουτινς! Δεν το θεωρώ σωστή κίνηση. Ούτε κι εσείς, φαντάζομαι.
Αναρωτιέμαι π.χ. πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Παναθηναϊκός αν αντί του Ράουτινς είχε αποκτηθεί ο Νίκος Ζήσης (παράδειγμα αναφέρω). Αυτά τα 10-12-14 λεπτά πόσο καλό θα έκαναν στον Καλάθη και στον Παναθηναϊκό.
Επίσης ακόμα κι αν αποκτηθεί αθλητικός σέντερ όπως λένε, τι ακριβώς θα αλλάξει; Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός πληρώνει πέντε παίκτες (Παπαγιάννης, Βουγιούκας, Ουάλι, Μπεντίλ και Μήτογλου) που παίζουν στο «πέντε». Να πληρώσει και έκτο;
Ο Παναθηναϊκός έχει θέμα νοοτροπίας, ξεκάθαρα. Κι εκείνο είναι το πρώτο που θα πρέπει να «χτυπήσουν» και να αλλάξουν. Κάντε συγκρίσεις στο πως αντέδρασε η Μπαρτσελόνα και πως ο Παναθηναϊκός όταν η μπάλα άρχισε να καίει. Και θα καταλάβετε διαφορά ομάδας με στόχους, ομάδας με ποιότητα και προσωπικότητα από μια ομάδα με ταβάνι.
Κυρίως όμως θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει ηρεμία, να επαναπροσδιορίσει τον στόχο του και να σταματήσει να κυνηγάει… ανεμόμυλους. Διότι αυτή την στιγμή η ομάδα δεν είναι για τίποτα παραπάνω από μια απλή πρόκριση στα πλέι οφ. Το έχω ξαναγράψει άλλωστε για το ταβάνι της.
Κάτι για τον Ολυμπιακό. Όντως, αυτό που πέτυχε υπό δύσκολες συνθήκες ήταν εξαιρετικό. Το ότι κάποια παιδιά βγαίνουν μπροστά τώρα που όλα είναι ανάποδα είναι ακόμα καλύτερο. Το ότι ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης γίνεται…άντρας και δείχνει αποφασισμένος να «κατακτήσει» τον κόσμο, είναι ιδανικό. Όμως θα πρέπει να σκεφτούμε κάτι ακόμα…
Αυτά που συμβαίνουν στον Ολυμπιακό, με τους τραυματισμούς είναι τρομερά. Είναι το απόλυτο παράδειγμα της ατυχίας που θα σε χτυπήσει μια φορά στα 100 χρόνια. Πόσες φορές θα τραυματιστούν ταυτόχρονα οι… μισοί παίκτες μιας ομάδας;
Όμως το πρόβλημα κρύβεται αλλού. Στο ότι ο Ολυμπιακός εδώ και μέρες έχει ανακοινώσει δύο παίκτες, ΜακΚίσικ και Μπάικς, οι οποίοι όμως δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής, ακόμα τουλάχιστον. Κι αυτό δυσκολεύει την προσπάθεια των παικτών που έχουν απομείνει και του προπονητή.
Είναι ένα πρόβλημα μεγάλο. Το οποίο όσο κι αν προσπαθούν επιμελώς να το κρύψουν κάτω από τον ηρωισμό του Μπαρτζώκα και των παικτών και τα δάκρυα του Σωτήρη Νικολαϊδη για τον γιό του, έχει πληγώσει βαθιά το image των Πειραιωτών. Κι αυτό φυσικά αν και δεν μειώνει την προσπάθεια που έχει καταβάλει η ομάδα σίγουρα δεν αποτελεί την καλύτερη εικόνα για τον ίδιο τον σύλλογο.
Παρά τα προβλήματα, απ’ ότι φαίνεται κάτι… σιγοκαίει μέσα στην ομάδα. Και είναι κρίμα να μην ανάβει η φλόγα από BAN κι άλλα τέτοια απογοητευτικά- για επίπεδο Ολυμπιακού- ζητήματα.