Ήταν όλα έτοιμα… Ένα γήπεδο (σχεδόν) γεμάτο. Μια ατμόσφαιρα υπέροχη. Θορυβώδης αλλά αθλητική. Χωρίς βωμολοχίες, βιαιότητες και άλλες ανοησίες. Το κλειστό του Μίλωνα μας θύμισε το μπάσκετ που αγαπήσαμε.
Μίλωνας εναντίον Δάφνης αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι δεν έχει σημασία το τελικό σκορ. Και ούτε είναι αυτό που θα συζητήσουμε. Το γεγονός ότι μπαίνεις σ’ ένα γήπεδο γεμάτο «μπασκετόφατσες» τα λέει όλα.
Πόσους μέτρησα; Φοβάμαι να τους αναφέρω όλους διότι θα χάσω το μέτρημα. Πέρα φυσικά από τον σπουδαίο Πέτρο Πουλίδη, ο οποίος βραβεύτηκε από το Μίλωνα. Οι παλαιότεροι ξέρουν τι θα πει «Πουλίδης». Λένε ότι πρόκειται για τον κορυφαίο σουτέρ που είχαμε ποτέ στην Ελλάδα. Ότι έπαιρνε τη μπάλα και μπορούσε να τη βάλει στο καλάθι πετώντας τη με το ένα χέρι από το κέντρο του γηπέδου.
Ένα γήπεδο που βλέπεις τον Γιώργο Γάσπαρη (πλέον είναι και μέλος των υποδομών του Μίλωνα), τον Ανδρέα Χαϊκάλη, τον Ανδρέα Κουτσούρη, τον Κώστα Οικονομάκη, τον Μοτσενίγο και τόσους άλλους «Μιλωνιώτες». Την Αλεξία Τριαλώνη, μια από τις καλύτερες ελληνίδες σκόρερ (έπαιξε σε Ηρόδοτο και Παναθηναϊκό) που βέβαια είναι σύζυγος του κόουτς του Μίλωνα, Νίκου Καραγιάννη. (Η κόρη την… έκανε για το πόλο αλλά ΟΚ δεύτερη Τριαλώνη δε θα βγει άλλωστε).
Κάπου εκεί και ο Άκης Τσόλης που τώρα κάνει καριέρα σε άλλες επιχειρηματικές δράσεις αλλά παραμένει τόσο «τρελός» και παθιασμένος με το μπάσκετ (υπήρξε παίκτης-προπονητής και στον Μίλωνα συνεχίζοντας μια οικογενειακή παράδοση) ώστε- σας δίνω αποκλειστική είδηση- σε κάθε μας τηλεφώνημα διαφωνούμε και «τσακωνόμαστε» στις 12 από τις 11 κουβέντες που λέμε.
Αλλά και ουδέτερους μπασκετικούς που πήγαν να δουν τον αγώνα. Προπονητές, παίκτες, παράγοντες και διαιτητές. Και βέβαια ένας «δικός μου» ο Πάρις Κατωμέρης (θα την κάνω την αναφορά γιατί είναι… προσωπικό) για να μου θυμίσει τα δικά μου παιδικά χρόνια, που βλέπαμε την Εστία Φιλίας ή το Ρουφ στην ΕΣΚΑ.
Ωραία εικόνα που μας γύρισε πίσω στα 80ς και στα 90ς. Και μας θύμισε ότι δεν πρέπει να απαρνηθούμε τις ρίζες μας. Ότι το μπάσκετ δεν είναι απρόσωπο. Ότι αυτές οι «μπασκετόφατσες» με τις μαζώξεις τους σε αγώνες Εθνικών Κατηγοριών ή και στα τοπικά είναι η ελπίδα της ανάστασης. Όσο υπάρχουν «μπασκετικοί» θα υπάρχει μέλλον.
Ο Μιχάλης Σακελλαρίδης, ιστορική μορφή του Μίλωνα και του ελληνικού μπάσκετ, στα… μέσα και στα έξω έχοντας δίπλα το «πνευματικό του παιδί», τον Κωνσταντίνο Ασημακόπουλο, μέλος του ΔΣ της ΕΟΚ πλέον. Ο οποίος όσες φορές σηκώθηκε από τη θέση του ήταν για να πάει πάνω από τον πάγκο και να χειροκροτήσει.
Και βέβαια ο Κώστας Τζιβελέκας, στην αγαπημένη του θέση, τον πάγκο της Δάφνης, του δεύτερου έρωτα της ζωής του μετά την οικογένειά του. Η «τρέλα» του για το μπάσκετ είναι παροιμιώδης. Και στο τέλος όλοι μαζί, μια αγκαλιά, να ανταλλάσσουν συγχαρητήρια αν και στον αγώνα που είχε προηγηθεί η ένταση (με την καλή έννοια) ήταν μεγάλη. Πόσες φορές έκαναν… βουτιές για να διεκδικήσουν κατοχή; Αμέτρητες…
Και βέβαια και οπαδοί της Δάφνης στο γήπεδο, ανάμεσα στους φίλους του Μίλωνα. Να φωνάζουν, να παθιάζονται, να διαμαρτύρονται. Χωρίς διαχωριστικά, χωρίς τσακωμούς, χωρίς πρόβλημα.
Υπέροχη εικόνα…
Τα Κυριακάτικα απογεύματά μου, συνειδητά, έχουν γεύση έντονη από τον (αγαπημένο μου) Έσπερο που μου δίνει την ευκαιρία να «μάθω» τις ομάδες της Β’ Εθνικής. Ακόμα κι αν δεν είχε ρεπό ο Έσπερος, το ντέρμπι αυτό δε θα το έχανα.
Και δεν έχασα!