Πιστέψτε με δεν έχω σκοπό ούτε να καλύψω κάποιον αλλά ούτε και να δικαιολογήσω το παραμικρό. Άλλωστε τα αδικαιολόγητα δεν δικαιολογούνται. Κι εμείς, ενώ το πρόβλημα το γνωρίζουμε και το βιώνουμε στην μπασκετική μας καθημερινότητα, επιμένουμε να ασχολούμαστε με όσα μας ανεβάζουν το «εγώ». Μόνο που η αλήθεια δεν κρύβεται στα «τσιτάτα» του Facebook, ακόμα και από προπονητές ή παίκτες, αλλά στο να ανιχνεύσουμε το πρόβλημα.
Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία και αυτό δεν είναι κατακριτέο. Αλλά θα μου επιτρέψετε να καταθέσω και τη δική μου εκδοχή: Φοβάμαι λοιπόν ότι αυτό που είδαμε στο Σαράγεβο δεν είναι ό,τι χειρότερο. Και φοβάμαι επίσης ότι ον Φεβρουάριο, που ο Θανάσης Σκουρτόπουλος ορθότατα θα προχωρήσει στο να βάλει νέα παιδιά, θα δούμε ακόμα χειρότερα πράγματα.
Όχι ήττες… Αλλά πιθανότατα να διαπιστώσουν και οι τελευταίοι που έχουν απομείνει να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος ότι μπροστά μας απλώνεται μια έρημος. Με κάποια παιδιά που όντως έχουν προοπτική, όπως ο Μαντζούκας, ο Χουγκάζ η ο Ρογκαβόπουλος αλλά γενικότερα ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΥΜΝΙΑ!!!
Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Που φάνηκε και τώρα, έστω κι αν τα συγκεκριμένα παιδιά δεν μπορείς επί της ουσίας να τα κατηγορήσεις επειδή βρέθηκαν εκεί (στο Σαράγεβο δηλαδή) που πιθανότατα δε θα βρίσκονταν ποτέ. Και τους ζητήθηκε να προκριθούν για να παίξουν άλλοι. Πόσες προπονήσεις έχουν κάνει όλοι μαζί; Πόσες φορές έχουν ξαναπαίξει μαζί;
Είναι όμως ακριβώς οι ίδιοι που αξιώνουν συμβόλαια 60 και 70 χιλιάδων (αφού κάθε ομάδα πρέπει να έχει Έλληνες) που αντίπαλοί τους στην Βουλγαρία και την Λετονία δεν τα βλέπουν ούτε με κυάλι… Αυτά.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη από όραμα και από σχέδιο. Έχει ανάγκη από συνεργασία και καθοδήγηση. Θα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να φτιαχτεί «σχολή». Να καταλήξουμε στο μπάσκετ που πρέπει να παίξουμε. Να υπάρχει συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης και προόδου. Να αποκρυσταλλώσουμε το στυλ που θέλουμε και μας ταιριάζει.
Και βέβαια όλα αυτά δε γίνονται αν δεν υπάρξει συνεργασία. Το μπάσκετ έχει χάσει το πλεονέκτημα που διατηρούσε επι δεκαετίες στη χώρα μας, ότι δηλαδή το «εμείς» ήταν πάνω από το «εγώ». Ότι ακόμα και οι όποιες διαφορές, με ένα τρόπο αυτόματο και μαγικό, παραμερίζονταν στο κοινό καλό. Το θεωρούσαν υποχρέωση.
Είναι το άθλημα που μας έχει χαρίσει μεγάλες νίκες. Μεγάλες στιγμές, επιτυχίες ανεπανάληπτες. Είναι το άθλημα που ενώ το ερωτευτήκαμε, συστηματικά το «βιάζουμε» εδώ και χρόνια, με τις στείρες αντιπαλότητες, με εγωισμούς, με συμφέροντα. Με στοιχεία που ήταν ξένα κάποτε.
Το μπάσκετ ΠΡΕΠΕΙ να κάνει επανεκκίνηση. Διότι αν δεν το κάνει σύντομα, τότε απομένει να μπει η ταφόπλακα. Τουλάχιστον ακόμα υπάρχει χρόνος, έστω και λίγος.
Δεν είναι και τόσο τραγικό να συνεργαστούν όσοι το αγαπούν για να το επανεκκινήσουν.