Είχε προηγηθεί η σιγουριά του Μιχάλη Κακιούζη: «Δε σας κάνω πλάκα, πάμε για το χρυσό»! Η ήττα από την Σλοβενία, μας έβαλε λίγο άγχος στο «χιαστί» με το Ισραήλ…
Η ανατροπή με τη Ρωσία, η… σούπερ ανατροπή με τη Γαλλία και η άνετη νίκη επί της παρέας του Νοβίτσκι στον τελικό έγραψε το θρίαμβο.
Βελιγράδι, 25 Σεπτεμβρίου 2005! Η Ελλάδα γινόταν για δεύτερη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο ελληνικός αθλητισμός ζούσε κάτι μοναδικό, με τη χώρα μας να είναι ταυτόχρονα πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο (2004) και το μπάσκετ (2005)!
Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε… αθλητικός λαός! Να το λέμε μεταξύ μας αυτό βέβαια, για να γελάμε. Εκείνο στο οποίο δε γελάμε είναι η δυναμική του μπάσκετ. Ίσως καθ’ υπερβολή να λέγεται ότι το άθλημα αυτό βρίσκεται στο DNA των Ελλήνων.
Σίγουρα όμως, τίποτα δε γίνεται στην τύχη. Ας αναλογιστούμε ότι σχεδόν η μισή πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2005 δεν είχε την… τύχη συμμετοχής στις «μικρές» Εθνικές ομάδες!
Παράξενο; Ούτε ο Παπαλουκάς, ούτε ο Διαμαντίδης ή ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης ή ο Χατζηβρέττας! Κανείς απ’ αυτούς τους πρωταγωνιστές δεν έπαιξε σε Εθνική Παίδων ή Εφήβων… Και μιλάμε για αθλητές που είχαν πρώτο ρόλο σε κατάκτηση χρυσού μεταλλίου ή Euroleague (με τις ομάδες τους).
Αυτό μπορεί να δείχνει την προχειρότητα οργανωτικά αλλά ταυτόχρονα και το πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το μπάσκετ στη συνείδηση των Ελλήνων. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη γενιά του 1987. Τα παιδιά που μεγάλωσαν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) με το μαγικό καλοκαίρι του ΣΕΦ και θέλησαν ν’ ακολουθήσουν το δρόμο των ινδαλμάτων τους. Πιστέψαμε ότι η γενιά των 89-90 ή των 97-98 θα ήταν η δική τους «σπορά»! Είδαμε τις επιτυχίες και τα χρυσά μετάλλια σε διοργανώσεις και θεωρήσαμε ότι υπάρχει συνέχεια.
Κι αν η πρώτη γενιά (των «ενενηντάρηδων») είχε κάποια επίλεκτα στελέχη που έκαναν και κάνουν σπουδαία καριέρα (πχ Σλούκας), οι πιο μικροί ακόμα παλεύουν με τα… φαντάσματά τους. Ίσως μόνο ο Παπαγιάννης να έχει ξεχωρίσει ενώ ο Λούντζης αναζητά το δικό του δρόμο πλέον έχοντας προοδεύσει. Σημασία έχει ότι αυτός ο θρίαμβος δεν πρέπει απλώς να μείνει μια ημερομηνία στο κάδρο.
Και γι’ αυτό θα χρειαστούν ριζικές αλλαγές όχι μόνο στο οργανωτικό κι αγωνιστικό κομμάτι αλλά κυρίως στη νοοτροπία και την αντίληψη. Δεν είναι μυστικό ότι απ’ εκείνο το σημείο και μετά σταδιακά άρχισε να «δηλητηριάζεται» το κλίμα στην Εθνική ομάδα από την κόντρα Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού (με αποκορύφωμα το Παγκόσμιο του 2010). Η απώλεια του Γιώργου Κολοκυθά, η αποχώρηση του Παναγιώτη Γιαννάκη, η οικονομική κρίση που δημιούργησε άλλες «προτεραιότητες» (όπως πχ να βρεις όσο το δυνατό συντομότερα το χρήμα), οι στρατηγικά λανθασμένες κινήσεις («να πάρω μετάλλιο κι ας παίζει σαράντα λεπτά πεντάρι ο Χαραλαμπόπουλος»), η μη ανανέωση του αναπτυξιακού και το ότι η ΕΟΚ άρχισε σιγά-σιγά να «μεγαλώνει» και να αποκτά ακόμα μεγαλύτερη καθεστωτική νοοτροπία, έφεραν μια καθόλου ευχάριστη κατάσταση.
Πλέον υπάρχει ελπίδα… Λέγεται έντονα ότι ο Αντετοκούνμπο είναι το… νέο ’87 (!!!) καθώς παρατηρείται αύξηση στα νέα δελτία. Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ φέρνει «φρέσκο αέρα» που χρειάζεται προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση και να τραβήξουμε την ανηφόρα. Σε πρώτη φάση παρατηρείται μια συσπείρωση, μια συνένωση δυνάμεων προς τον κοινό στόχο. Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Κι ελπίζουμε ότι δε θα διαψευστούμε!