Ηταν 25 Απριλίου του 2010… Σε αγώνα ανάμεσα στην Σκαβολίνι και την Τεράμο, ο Τζουζέπε Ποέτα προσπάθησε να αποφύγει ένα σκριν του Ντούσαν Σάκοτα αλλά έπεσε επάνω του. Θα μας πείτε ότι συμβαίνει δεκάδες φορές σ’ έναν αγώνα. Κι όμως… Απ’ αυτή την ανύποπτη φάση ο Ντούσαν Σάκοτα κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του.
Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα άρχισε τα παράπονα για έντονους πόνους στην κοιλιακή χώρα. Εισήχθη στο νοσοκομείο για εξετάσεις όπου διαπιστώθηκε ότι μετά το χτύπημα το έντερο είχε χτυπήσει στη σπονδυλική στήλη και να προκαλέσει πληγή στο δωδεκαδάκτυλο! Αμεση χειρουργική επέμβαση… Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Οι γιατροί αφαίρεσαν λάθος κομμάτι του εντέρου και οι εκκρίσεις των υγρών στο πάγκρεας προκάλεσαν σηψαιμία.
Ακολούθησε δεύτερη επέμβαση προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, ο οργανισμός αντέδρασε σωστά και ο Σάκοτα ξύπνησε από το κώμα στο οποίο είχε πέσει.
Ο ίδιος ομολόγησε σε συνέντευξή του αρκετά χρόνια αργότερα ότι είχε μόλις 15% πιθανότητες να ζήσει. Για δύο μέρες ήταν σε κώμα. Για εννέα ημέρες έμεινε στην μονάδα εντατικής παρακολούθησης. Είχε 85% πιθανότητες να πεθάνει. Εχασε τριάντα κιλά και το στομάχι του είχε φουσκώσει. Εμεινε στο νοσοκομείο για 49 ημέρες… Είχε εσωτερική αιμορραγία…
Όπως είχε πει και ο ίδιος έζησε για δύο λόγους: Ως αθλητής είχε γερή καρδιά. Και ως ψηλός είχε αρκετό αίμα στο σώμα του. Οι γιατροί, βλέπετε, έκαναν 7 ώρες να βρουν την επτά χιλιοστών ρήξη στην αορτή!
Αυτοί οι δύο μήνες σημάδεψαν τον Ντούσαν αλλά και την οικογένεια Σάκοτα που έμεινε ενωμένη και πάλεψε μαζί με το παιδί. Εκείνη η άτυχη στιγμή λίγο κόντεψε να κοστίσει τη ζωή στον Ντούσαν (24 ετών ήταν τότε) αλλά ο ίδιος βγήκε δυνατός… Και πάλεψε… Κι επέστρεψε.
Ηταν λες και του το χρωστούσε η ζωή η ίδια… Οχτώ χρόνια μετά, στα 32 του πλέον, αρχηγός της ΑΕΚ, ηγέτης και πρωταγωνιστής φιλοδοξεί να είναι εκείνος που θα σηκώσει δεύτερο τρόπαιο σε μία σεζόν καθώς ειχε προηγηθεί το κύπελλο.
Εκείνα τα δύο τρίποντα σε διάστημα 38 δευτερολέπτων (πρώτα 3’08’’ για το τέλος που μείωσε σε 69-67 κι ακολούθως 2’37’’ για το τέλος που μείωσε σε 71-70) έπρεπε να τα βάλει ο Ντούσαν. Του τα χρωστούσε η ζωή την οποία ο ίδιος κέρδισε λόγω της δύναμης και της επιμονής του.
Είναι από τις ιστορίες ζωής που μένουν αλησμόνητες.