Ήταν 19 Απριλίου στο Τελ Αβίβ και στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (όπως ονομαζόταν τότε η Euroleague). Οι δύο «αιώνιοι» θα διεκδικούσαν το εισιτήριο για τον τελικό της διοργάνωσης όπου φυσικά ήθελαν να κατακτήσουν το τρόπαιο.
Στο «τιμόνι» του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού βρίσκονταν πανίσχυροι ιδιοκτήτες που είχαν πετύχει την αναγέννηση των ομάδων τους. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, και δίπλα ο αδερφός του, Θανάσης και η οικογένειά του κοντά, είχε επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στο πρώτο επίπεδο από πλευράς δυναμικής. Ο Σωκράτης Κόκκαλης (η πρώτη του «αγάπη» ήταν το μπάσκετ, μην το ξεχνάτε) είχε κάνει ακριβώς το ίδιο με τον Ολυμπιακό.
Δύο πολύ μεγάλοι Έλληνες προπονητές, ο Γιάννης Ιωαννίδης στον Ολυμπιακό και ο Κώστας Πολίτης στον Παναθηναϊκό είχαν την τεχνική καθοδήγηση!
Όσο για παίκτες; Μην το ψάχνετε. Μιλάμε για δύο ομάδες που ήταν… Dream Team στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός είχε προσωπικότητες όπως ο Ρόι Τάρπλεϊ, ο Ζάρκο Πάσπαλι, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Γιώργος Σιγάλας, ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο Μίλαν Τόμιτς, ο Θύμιος Μπακατσιάς αλλά και ο Αργύρης Καμπούρης, ο Φράνκο Νάκιτς, ο Αντώνης Σταμάτης…
Όσο για τον Παναθηναϊκό; Ο Νίκος Γκάλης… Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς και ο Αλεξάντερ Βολκόφ. Ο Κώστας Παταβούκας αλλά και οι τέσσερις μικροί επάνω στους οποίους στήριξε ο Παναθηναϊκός το μέλλον του: Φραγκίσκος Αλβέρτης, Νίκος Οικονόμου, Χρήστος Μυριούνης και Γιάννης Γεωργικόπουλος.
Δεν είναι τυχαίο ότι είχαν ταξιδέψει στην Ελλάδα κάμποσοι Ισραηλινοί αξιωματικοί, προκειμένου να πάρουν ιδέα για το τι θα αντιμετωπίσουν. Απλώς να σας υπενθυμίσουμε ότι σ’ εκείνη τη μακρινή εποχή, επιτρέπονταν οι μετακινήσεις οπαδών άρα στο ΣΕΦ (που είχε γίνει ο αγώνας) υπήρχαν και «πράσινοι» οπαδοί.
Πάμε λοιπόν και στην αναχώρηση… Στις 16 Απριλίου, ημέρα Σάββατο (του Λαζάρου), θα έφευγαν τα πλοία που θα μετέφεραν οπαδούς των δύο ομάδων από το λιμάνι του Πειραιά. Άλλο θέμα αυτό… Το σχέδιο είχε ως εξής;: Θα αναχωρούσε πρώτο το πλοίο με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και πέντε ώρες μετά εκείνο των οπαδών του Ολυμπιακού.
Απλά μερικοί φίλοι των «ερυθρολεύκων» είχαν πάει νωρίτερα από το λιμάνι οπότε έπεσαν και οι πρώτες… σφαλιάρες.
Φανταστείτε ότι οι οπαδοί των δύο ομάδων βρίσκονταν περίπου πενήντα ώρες εν πλω μέχρι να φτάσουν στο λιμάνι της Χάιφα. Ο στόχος ήταν να συνυπάρξουν όσο το δυνατό λιγότερο στο ίδιο μέρος. Άλλωστε το «ερυθρόλευκο» πλοίο (αν κι έφυγε πέντε ώρες αργότερα) έφτασε στη Χάιφα το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας (18/4/1994). Ενώ το «πράσινο» την Μεγάλη Τρίτη (19/4/1994) ανήμερα της αναμέτρησης.
Αν κι έγιναν αρκετές…απόπειρες των οπαδών των δύο ομάδων να συναντηθούν, η Μοσάντ έκανε καλή δουλειά και δεν το επέτρεψε.
Μέσα σε αυτά υπήρξαν και αρκετά ευτράπελα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης (όσοι τον γνωρίζουν βεβαιώνουν για το πόσο βαθιά θρησκευόμενος είναι) επισκέφτηκε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Φυσικά ζήτησε την ευλογία του Πατριάρχη ο οποίος ευχήθηκε «κατατρόπωσον τους βαρβάρους». Προφανώς και δε γνώριζε ότι ο αντίπαλος ήταν ελληνική ομάδα.
Βέβαια δύο ημέρες μετά, όταν ο Ιωαννίδης είδε εκπροσώπους του Πατριαρχείου να εισέρχονται στο «Γιαντ Ελιάου» του Τελ Αβίβ για τον τελικό, έγινε έξαλλος. Βαθιά θρησκευόμενος κι αθεράπευτα προληπτικός καθώς θυμήθηκε ότι στο νικηφόρο ημιτελικό της Μεγάλης Τρίτης, οι ιερωμένοι δεν ήταν παρόντες. «Ποιος τους κάλεσε;» φώναζε όσο έβλεπε τους παπάδες με σημαιάκια του Ολυμπιακού.
Ένα ακόμα ευτράπελο σημειώθηκε στη συνέντευξη Τύπου παραμονή του ημιτελικού.. «Είθισται ο ηττημένος να δίνει πρώτος το χέρι στο νικητή κι εγώ περιμένω τον Γιάννη να έρθει αύριο και να μου το δώσει» είπε γελαστός ο Κώστας Πολίτης. Ο Ιωαννίδης «έσμιξε» τα φρύδια κι απάντησε: «Όταν ήμουν στο σχολείο ο δάσκαλος μας είχε πει: Θα γράψετε μια έκθεση με θέμα, τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».
Όσο για τον αγώνα; Ο Ολυμπιακός επικράτησε 77-72 του Παναθηναϊκού με κορυφαία φυσιογνωμία τον Γιώργο Σιγάλα που είχε 15 πόντους και περιόρισε τον Γκάλη στους 8. Ο τρομερή εμφάνιση του Βολκόφ (32π) και του Βράνκοβιτς (11π) δεν ήταν δυνατό να λυγίσει τον πλουραλισμό του Ολυμπιακού (Πάσπαλι 22, Τάρπλεϊ 21, Σιγάλας 15, Φασούλας 13).
Αρχικά περίπου 50 οπαδοί των «αιωνίων» άρχισαν να διαπληκτίζονται. Σταδιακά αυξάνονταν οι… ενισχύσεις και στις δύο πλευρές με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραυματίες (καμιά εικοσαριά, ευτυχώς ελαφρώς), κατεστραμμένα αυτοκίνητα ενώ σχεδόν κατεδαφίστηκε ένας φούρνος.
Η αστυνομία αρχικά τους διέλυσε αλλά στη συνέχεια ανασυντάχθηκαν οι… δυνάμεις των οπαδών και μέσα στα στενά συνέχισαν τις μάχες. Η Μοσάντ συνέλαβε περίπου 70 άτομα, άφησε ελεύθερους τους 53 ενώ οι 17 κρατήθηκαν στο τμήμα.
Τη Μεγάλη Πέμπτη έπεσε νέο… ξύλο και οι οπαδοί των δύο ομάδων (κατόπιν ραντεβού) ισοπέδωσαν μια περιοχή! Και στη συνέχεια επέστρεψαν στα πλοία τους.
Σα να λέμε ότι… διδάξαμε πολιτισμό.
Το βράδυ του τελικού, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πήραν το μέρος της Μπανταλόνα η οποία τελικά κατέκτησε το τρόπαιο. Με 59-57 επί του Ολυμπιακού.
Για εμάς εκείνος ο αγώνας στο Τελ Αβίβ ήταν μια ξεχωριστή στιγμή. Ανεξάρτητα από τα παραπάνω θλιβερά γεγονότα.
Ήταν η εποχή που το ελληνικό μπάσκετ ήταν στο επίκεντρο της Ευρώπης. Οι ομάδες μας σάρωναν. Κι αν άργησε δύο χρόνια να έρθει το πρώτο τρόπαιο Euroleague, είχαμε ήδη κι άλλα ευρωπαϊκά Κύπελλα.
Και κυρίως την πεποίθηση ότι το ποτάμι δε γυρίζει πίσω… Και θα παρασύρει τα πάντα. Όπως κι έγινε.
Μη ξεχνάτε επίσης ότι βρισκόμασταν τότε μόλις 7 χρόνια μετά το 1987…
Κι εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Ολυμπιακό του Τελ Αβίβ με τρομερά στιγμιότυπα από το Τελ Αβίβ.
Κι εδώ στιγμιότυπα με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, το 1994, στο Ισραήλ. Τα πλάνα ανήκουν σε Ισραηλινό. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μετά το φάιναλ φορ του 1994, ιδρύθηκε στο Τελ Αβίβ, Σύνδεσμος Φίλων Παναθηναϊκού.