Επί σειρά ετών εμείς οι μπασκετικοί κάθε 14η Ιουνίου όταν μιλάμε μεταξύ μας στο τηλέφωνο αντί για καλημέρα λέμε χρόνια πολλά. Είναι η εθνική γιορτή του μπάσκετ άλλωστε από το 1987 και μετά.
Όσοι ζήσαμε εκείνες τις μέρες μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά. Ήταν ένα μοναδικό φαινόμενο. Όπου κι αν βρισκόσουν, άνθρωποι ανεξαρτήτου ηλικίας που μπορεί ποτέ να μην είχαν πιάσει μία μπάλα στα χέρια τους, συζητούσαν για μπάσκετ και μόνο για μπάσκετ.
Για τον Κώστα Πολίτη, για τον Γκάλη για τον Γιαννάκη για το Φάνη για το Φασούλα για τον Καμπούρη και για όλα τα παιδιά.
Ήταν μέρες πολύ σκληρού καύσωνα και ειδικά στην Αθήνα υποφέραμε. Επίσης ήταν και μέρες εξετάσεων για τους μαθητές. Δεν θέλω να σκεφτώ πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να μείνεις συγκεντρωμένος στα μαθήματά σου. Μα πήγαινες να δώσεις εξετάσεις την επόμενη μέρα στο σχολείο και οι καθηγητές σου έμπαιναν στην αίθουσα για να σου δώσουν τα θέματα και μιλούσαν όλοι μαζί για μπάσκετ. Καθηγητές και μαθητές.
Όλη η χώρα ζούσε σε μία μπασκετική παράκρουση. Δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο.
Ήταν μαγικές ημέρες. Η διαδρομή από το ξενοδοχείο στη Γλυφάδα μέχρι το ΣΕΦ ήταν αποθέωση για την Εθνική Ομάδα. Πλήθος ανθρώπων συγκεντρωμένη κατά μήκος της διαδρομής αποθεώνω τον Κώστα Πολίτη και τους παίκτες του.
Στα εκδοτήρια στο Φάληρο γινόταν χαμός για να μπορέσεις να εξασφαλίσει ένα εισιτήριο από τη στιγμή που περάσαμε στην οκτάδα και μετά. Ήμουν εκεί. Μέσα στο πλήθος στον καύσωνα με πίστη ότι θα βρίσκαμε εισιτήριο που τελικά δεν βρήκαμε.
Το βράδυ πλημμύρισαν οι δρόμοι από κόσμο που πανηγύρισε αυτή την ανεπανάληπτη επιτυχία.
Ο Ιούνιος του 87 άλλαξε τη μοίρα πολλών ανθρώπων. Σκεφτείτε μόνο τι ακολούθησε για το μπάσκετ και για τους ανθρώπους που δούλεψαν επάνω σε αυτό.
Πόσοι άνθρωποι έφτιαξαν τη ζωή τους από το μπάσκετ χάρη στο 87. Πόσες καινούργιες θέσεις εργασίας άνοιξαν στο μπάσκετ αλλά και πόσο μεγάλη διάρκεια είχαν οι επιτυχίες.
Σκεφτείτε και κατά τη σύγκριση με την τεράστια επιτυχία του ποδοσφαίρου το 2004 και θα καταλάβετε.
Μετά από 35 χρόνια φυσικά δεν είναι ίδια τα πράγματα. Προσδοκούμε μία νέα μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Ομάδας στο Ευρωμπάσκετ προκειμένου να υπάρξει μία νέα ανοδική πορεία.
Ομως εκείνος ο ρομαντισμός έχει χαθεί.
Δεν πρόκειται να υπάρξει νέο 87 όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά σε κανένα άθλημα.
Εκείνο το οποίο οφείλουμε όλοι να κάνουμε ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στον Ιούνιο του 87 είναι να προφυλάξουμε το μπάσκετ από την τοξικότητα, να αρχίσουμε να το βλέπουμε αλλιώς να εξασφαλίσουμε το μέλλον του και τη φερεγγυότητα του και να ποντάρουμε στο νέο αίμα που υπάρχει αλλά δυστυχώς δεν το διαχειρίζονται σωστά.
Σε πρώτη φάση το μπάσκετ πρέπει να είναι ενωμένο και όχι διχασμένο από τα οπαδικά συμφέροντα και από πρόθυμους αυλικούς που δεν το έχουν σε τίποτα να σπιλώνουν τραυματίζουν το άθλημα.