Το να κερδίσει ο Ολυμπιακός στην Βιτόρια έμοιαζε δύσκολο. Εδώ είχε ζόρια σε περιόδους παντοδυναμίας, θα τα κατάφερνε τώρα που θυμίζει εποχές περιόδου 2004-2005;
Αυτή είναι η πρώτη προσέγγιση που μπορούμε να κάνουμε. Ο Ολυμπιακός, από την 4η αγωνιστική της Ευρωλίγκας δεν παίζει κανένα ρόλο στην διοργάνωση. Αντε να παίξει ένα ρόλο που είχε παλαιότερα η Ούνικς Καζάν π.χ. δηλαδή να πάρει καμιά νίκη χωρίς να έχει ουσιαστικό στόχο.
Κι εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα για τον Ολυμπιακό: Τι ακριβώς θέλει να πετύχει; Ποιος είναι ο στόχος του στην φετινή διοργάνωση; Και δεν εννοώ φυσικά το αν θα φτάσει στα πλέι οφ ή στο φάιναλ φορ και διάφορα άλλα. Εννοώ τι θέλει να κάνει…
Θέλει να δημιουργήσει μια ομάδα ενόψει των επόμενων ετών; Μου φαίνεται αδύνατο. Σπανούλης- Πρίντεζης τελειώνουν… Ο Μιλουτίνοφ δύσκολα θα παραμείνει καθώς λήγει το συμβόλαιό του και είναι ο πλέον περιζήτητος σέντερ στην διοργάνωση.
Αν υποθέσουμε ότι ο Κόνιαρης και ο Βεζένκοφ (μαζί με τον Παπανικολάου ας πούμε) είναι εκείνοι που εκφράζουν το μέλλον (συν κάποιους που θα αποκτηθούν και τον Χαραλαμπόπουλο που θα επιστρέψει) τότε θα πρέπει να τους δούμε να παίζουν.
Αν ο στόχος είναι η δημιουργία νέου κορμού, τότε ούτε τον Αγραβάνη αφήνεις να φύγει ούτε προσπερνάς τον Λαρεντζάκη ενώ είναι ελεύθερος.
Είναι προφανές ότι στο μυαλό κάθε φιλάθλου υπήρχε άλλη εικόνα για τον Ολυμπιακό, μετά τις αποφάσεις που λήφθηκαν. Όταν αποχωρείς από το πρωτάθλημα Ελλάδας και μένεις μόνο στην Ευρωλίγκα, τότε περιμένεις κάτι διαφορετικό.
Σίγουρα δεν περίμενες να βλέπεις εικόνα διάλυσης. Με όλο τον σεβασμό ο Ολυμπιακός θυμίζει σκορποχώρι. Χωρίς αρχή μέση και τέλος.
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο αγωνιστικό. Αυτό φαίνεται… Αλλά επί της ουσίας μιλάμε για μια χαμένη χρονιά. Κι απομένει να δούμε αν υπάρχει κάποιο πλάνο.
Διότι η ανησυχία για το μέλλον (με βάση το θολό παρόν) φυσιολογικά υπάρχει.