Δε μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν το Σάββατο που μας πέρασε αλλά και τι θα γράφαμε σήμερα σε περίπτωση κατά την οποία νικούσε ο Ηρακλής τον Παναθηναϊκό και ταυτόχρονα έχανε ο Ιωνικός από τη Λάρισα. Θα μπορούσαν να πανηγυρίσουν οι παίκτες του Ηρακλή; Πως θα γινόταν αυτό άραγε με το -3 που κουβαλούν για δεύτερη φορά φέτος;
Οι πρώτοι τρεις βαθμοί επιστράφηκαν, οι δεύτεροι… κανείς δε ξέρει! Όχι ότι έχει και σημασία πλέον τουλάχιστον από βαθμολογικής πλευράς, αλλά σίγουρα όλη η φετινή διαδικασία της Basket League μας βάζει σε σκέψεις και προβληματισμούς.
Είναι δεδομένο ότι θα πρέπει οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες να απαντήσουν σε δύο ερωτήσεις:
Τι πρωτάθλημα θέλουν; Και τι ΕΣΑΚΕ θέλουν;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και στις δύο ερωτήσεις εκείνοι είναι που έχουν τις απαντήσεις. Εφόσον επιθυμούν ένα πρωτάθλημα όπου θα «φυτοζωούν», θα χρωστούν, θα επαιτούν για χρήματα από το Κράτος ή από την τηλεόραση χωρίς να παρουσιάζουν κάποιο συγκεκριμένο πλάνο ανάπτυξης (σε όλα τα επίπεδα) τότε δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούν να το καλύψουν με επικοινωνιακά ευρήματα.
Απ’ όσα λένε ή συμφωνούν το καλοκαίρι δε γίνεται απολύτως τίποτα στη συνέχεια. Η «εύκολη κατηγορία» απέναντι στον ΕΣΑΚΕ καλύπτει τα δικά τους λάθη και με πρόσφορο έδαφος φυσικά την παρουσία του Βαγγέλη Γαλατσόπουλου ο οποίος αποδεικνύεται ανεπαρκής για τη θέση του προέδρου.
Δε μπορεί να κάνει και πολλά σε αυτό το «μπάχαλο» αλλά σίγουρα μπορεί να μην έχει παθητική στάση σε όσα γίνονται και μόνο διαφήμιση δεν αποτελούν για το πρωτάθλημα.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι για τη θέση του προέδρου του ΕΣΑΚΕ θα πρέπει να προκριθεί μια προοπτική εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που υπάρχει ως τώρα. Δε με απασχολεί αν είναι παράγοντας ομάδας τη δεδομένη χρονική στιγμή, με ενδιαφέρει να φτιάξει το πρωτάθλημα.
Κι αν αυτό μπορεί να το πετύχει κάποιος που βρίσκεται εκτός κάποιας ΚΑΕ αυτή τη στιγμή, δε θα πρέπει να το απορρίψουμε. Το αντίθετο.
Επί της ουσίας έχουμε μπροστά μας ένα πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε για πέντε ομάδες αλλά στο σύνολό του είδαμε περισσότερες παρουσίες να είναι χειρότερες παρά καλύτερες από τις περσινές.
Δεν είδαμε σε κάποια ομάδα ένα πλάνο ανάπτυξης σε ό,τι αφορά στο κομμάτι του marketing δεν είδαμε κάποια ωραία ιδέα. Κι επίσης υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν καν διοικητική προσωπικό να «τρέχει» τα γραφεία ή έχουν κανα-δυό άτομα να δουλεύουν με 65 χέρια και να κάνουν τα πάντα.
Κάθε χρόνο η κατάσταση δε βελτιώνεται κι αυτό δείχνει ότι απέχουμε πολύ από το να χαρακτηριστούμε σοβαρό πρωτάθλημα.
Η απίστευτη απόφαση «δεν παίρνεις πιστοποιητικό συμμετοχής αλλά αγωνίζεσαι αφότου σου αφαιρεθούν βαθμοί» τους οποίους όλοι πήραν στη συνέχεια από το ΑΣΕΑΔ (τι ανέκδοτο, αλήθεια) έβαλε ακόμα μια δόση ανυποληψίας.
Βρισκόμαστε μέσα σε ένα «βάλτο» όπου όμως όλοι πιστεύουν ότι κολυμπούν σε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων.
Αν πραγματικά θέλουν να αλλάξει το μπάσκετ τότε θα πρέπει να έχουν θάρρος στις αποφάσεις και τις σκέψεις τους. Κι ας ξεκινήσει ο καθένας από την ομάδα του όπου με ελάχιστες εξαιρέσεις δε διαφέρουν και σε κάτι από οργάνωση ομάδων ΕΣΚΑ της δεκαετίας του ’90!
Σε πρώτη φάση φτάσαμε στο σημείο να λέμε «πάλι καλά που δεν κρίθηκε από το ΑΣΕΑΔ»