Στην προηγούμενη «συνάντησή» μας κάναμε λόγο για τους πρωταθλητές που έχουμε ήδη στην Γ’ Εθνική, αναλύοντας ξεχωριστά την κάθε περίπτωση. Δεν συνδέεται το πλάνο της μιας ομάδας με την άλλη και είναι ξεκάθαρο, αλλά όλες πέτυχαν το στόχο τους κι έχουν προοπτική. Το ότι μερικοί- ευτυχώς ελάχιστοι- δεν πήραν χαμπάρι το νόημα αλλά προτίμησαν να βγάλουν εμπάθεια προς κάποιες απ’ αυτές τις ομάδες είναι κάτι που δε μπορούμε να το λύσουμε εμείς ούτε και ο ψυχολόγος τους, πιθανότατα.
Όμως υπάρχει ακόμα ένα στοιχείο το οποίο θα πρέπει να αναδείξουμε κι αφορά συνολικά την κατάσταση στις Εθνικές Κατηγορίες. Δε θα λέγαμε ότι είναι η ιδανική, γι’ αυτό άλλωστε ορθότατα η ΕΟΚ προχώρησε σε προτάσεις αναδιάρθρωσης για να «μαζέψει» μια κατάσταση που είχε ξεφύγει. Όμως είναι ξεκάθαρο ότι το μπάσκετ, στις Εθνικές Κατηγορίες, εκεί όπου ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ασχολούμαστε (και το κάνουμε επειδή μας αρέσει, είναι η δουλειά μας, η τρέλα μας) ζει και βασιλεύει.
Υποβόσκει μια τεράστια δυναμική την οποία πρέπει να αξιοποιήσουμε. Αυτό είναι το μπάσκετ, το αληθινό και χρειάζεται προβολή.
Το κατάμεστο κλειστό της Δάφνης (κάποιες κακές ενέργειες που συνέβησαν δε χαρακτηρίζουν την ομάδα στο σύνολό της αλλά εκθέτουν τους «δράστες» απλά) όπως ήταν αντίστοιχα «φουλ» το γήπεδο του Μίλωνα στον αγώνα του πρώτου γύρου είναι μια εικόνα. Και δεν ήταν γεμάτα μόνο αυτά. Θα μπορούσα να αναφέρω ξεχωριστές περιπτώσεις αλλά φοβάμαι ότι θα ξεχάσω κάποιες ομάδες και θα αδικήσω.
Η ουσία είναι μία: Είτε το πιστεύετε είτε όχι οι αγώνες των Εθνικών Κατηγοριών συγκεντρώνουν αναλογικά ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ κόσμο απ’ ότι η Basket League.
Κι αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο. Ο κόσμος θέλει αληθινό μπάσκετ, θέλει την πόλη του, τη γειτονιά του, τον παίκτη με τον οποίο θα ταυτιστεί. Θέλει να επιστρέψει το μπάσκετ της «παρέας», της «οικογένειας» κι όχι το απρόσωπο επαγγελματικό, με τις δήθεν ρηξικέλευθες προτάσεις ανάπτυξης που προκαλούν οίκτο (όχι γέλιο πια).
Βεβαίως και χρειαζόμαστε ένα καλό επαγγελματικό πρωτάθλημα και είμαστε βέβαιοι ότι ο κόσμος θα δηλώσει δυναμική παρουσία όταν (και αν) συμβεί κάτι τέτοιο.
Προς το παρόν από τις 13 ομάδες, πόσες είναι εκείνες που δεν έχουν προκύψει ως «νέα εταιρεία» (βάζοντας δίπλα ένα «ΝΕΑ» ή μια χρονολογία) ή από ΑΦΜ άλλου σωματείου; Εδώ διαβάσαμε στον Αθλητικό Δικαστή του ΕΣΑΚΕ την τιμωρία του Ιωνικού για τον αγώνα με το Λαύριο και μπλεχτήκαμε για ποιον αγώνα επρόκειτο αφού γράφονταν Διαγόρας Δρυοπιδέων- Κύμη.
Την ίδια στιγμή υπάρχουν ΚΑΕ (κι αυτό δεν είναι δική τους ευθύνη) που έχουν στο γήπεδο περισσότερες προσκλήσεις (γηπεδούχων και φιλοξενούμενων) από εισιτήρια. Παρεμπιπτόντως αυτό με τις προσκλήσεις δεν το κατάλαβα ποτέ! Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, κάθε παίκτης παίρνει δώρο ένα διαρκείας για να το δίνει σε ένα συγγενικό του πρόσωπο. Εδώ «σκάνε» κάτι λίστες με 20-25 προσκλήσεις, ταυτόχρονα δεν υπάρχει έλεγχος τους τσαμπατζήδες (μιλάμε για την κορυφαία μάστιγα και είναι ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ που δεν το «πολεμούν» οι ίδιες οι ΚΑΕ) και υπήρξαν αγώνες όπου «κόπηκαν» συνολικά 8 εισιτήρια!
Ναι δεν κάνουμε πλάκα. Η απόλυτη ντροπή. Και με περισσότερες προσκλήσεις από εισιτήρια και πάλι απογοητευτική η εικόνα.
Σε αγώνες Εθνικών Κατηγοριών αλλά και Τοπικών κρύβεται το «ατόφιο» μπάσκετ. Σε παλαιότερα άρθρα, είχα αναφέρει κάμποσα ρομαντικά αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικά- πιστεύω- πράγματα: Πρώτον ότι θα έρθει η ανάπτυξη στο μπάσκετ όταν γεμίσουμε τα ανοιχτά γήπεδα. Και δεύτερον ότι πρέπει να ξαναγαπήσουμε την ομάδα της πόλης μας, της γειτονιάς μας. Και να ασχοληθούμε με αυτή.
Επιμένω ότι ο «γνήσιο» μπάσκετ ζει, είναι σε αυτό που ονομάζουμε «υπόγειο» αλλά εκεί κρύβεται όλη η δύναμή του. Κι αυτό το μπάσκετ, στις Εθνικές Κατηγορίες, στις Τοπικές Ενώσεις, οφείλουμε ΟΛΟΙ, ο καθένας από το πόστο του, να στηρίξουμε, να προβάλουμε, να υπηρετήσουμε