Ο μεγάλος Ντούσαν Ίβκοβιτς περνάει πλέον στην αιωνιότητα αφού πρώτα είχε προλάβει να γράψει τη ξεχωριστή του ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους μπασκετάνθρωπους όλων των εποχών. Ο χαρακτηρισμός «δάσκαλος» δεν εμπεριέχει ίχνος υπερβολής και είναι αντιπροσωπευτικός. Ο «Ντούντα» στην τεράστια προπονητική διαδρομή του, από το 1968 (όταν ήταν 25 ετών) ως το 2016 άλλαξε πολλά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, στην προπονητική και φυσικά ανέδειξε παίκτες.
Σε μισό αιώνα προπονητικής καριέρας, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έγραψε χρυσές σελίδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με την επιδραστικότητά του. Ενέπνευσε πολλούς προπονητές και αθλητές. Ήταν δύσκολος άνθρωπος, δύσκολα κέρδιζες την εμπιστοσύνη του, αρκετά ιδιότροπος, σκληρός και ιδιοφυής. Να ήταν τα… γονίδια από τη συγγενική του σχέση με τον Νίκολα Τέσλα;
Στην Ελλάδα ζήσαμε τον Ίβκοβιτς για πολλά χρόνια. Από το 1980 όταν ήρθε στον Άρη (έβλεπαν πολύ μπροστά) κι απέδειξε ότι… δε μασάει να συγκρουστεί με τα μεγάλα ονόματα. Τα έβαλε με τον Χάρη Παπαγεωργίου και τον Νίκο Γκάλη… Μάλιστα είχε κάνει τη μνημειώδη δήλωση ότι «με τον Γκάλη ο Άρης δε θα δει τίτλους»!
Στην επιστροφή του στην Ελλάδα για τον ΠΑΟΚ, περίπου δέκα χρόνια μετά ήταν και ο ίδιος σε άλλο επίπεδο. Πρώτος προπονητής της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας, με χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1989 και του 1991 αλλά και στο Παγκόσμιο του 1990 και αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ. Έκανε τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή, η ομάδα έπαιξε ΑΠΙΘΑΝΟ μπάσκετ αλλά ο χαμένος ημιτελικός του φάιναλ φορ με την Μπένετον Τρεβίζο, έμελλε να «καταστρέψει» όλη τη χρονιά…
Το καλοκαίρι του ’94 ανέλαβε τον Πανιώνιο όπου τη δεύτερη χρονιά του παρουσίασε μια από τις ομορφότερες παραστάσεις που έχουμε δει ποτέ από ελληνική ομάδα. Ο ίδιος έλεγε: «Ακόμα και μετά από χρόνια πολλοί ξένοι προπονητές μου έλεγαν ότι ο Πανιώνιος τότε έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη».
Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Ο Πανιώνιος ήταν το μεγαλύτερο αριστούργημα του «Ντούντα» στην Ελλάδα με βάση τη δυναμική, τις συνθήκες, τα οικονομικά μεγέθη, την προοπτική. Το μπάσκετ που έπαιξε ο Πανιώνιος το… χάζευες καθώς μια παρέα από νέα παιδιά (Καράγκουτης, Καλαϊτζής, Γέλιτς, Τσόπης, Καμαριώτης, ο νυν υπουργός Βασίλης Κικίλιας, ο Δρελιώζης, ο Τσόπης) παρέα με τις τεράστιες προσωπικότητες των Φάνη Χριστοδούλου και Ζάρκο Πάσπαλι, έναν αμερικάνο «λαβράκι» (Μπάιρον Ντίκινς) και τον πιο έμπειρο Γιώργο Μποσγανά έδιναν παράσταση.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το αριστούργημα του Πανιωνίου άξιζε να κατακτήσει το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν. Αν θέλετε και τη γνώμη μου, πιστεύω ακριβώς το ίδιο.
Αν ο Πανιώνιος μπορούσε να κρατήσει τον «Ντούντα» και είχε μια μεγαλύτερη οικονομική προοπτική, είμαι βέβαιος ότι θα είχε κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο…
Ο Ολυμπιακός έγινε η ομάδα όπου ο Ίβκοβιτς έγραψε τις πιο χρυσές σελίδες στην καριέρα του, μαζί με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Το 1997, διαδέχτηκε τον Ιωαννίδη. Η πρώτη μάχη που έπρεπε να κερδίσει ήταν να τον αποδεχθεί ο κόσμος του Ολυμπιακού που είχε… Θεό τον «Ξανθό»! Ο Ντούντα αμφισβητήθηκε έντονα, δεν είχε καλά αποτελέσματα στην αρχή, έχασε και από τον… ΒΑΟ αλλά από το Φεβρουάριο και μετά το τρένο μπήκε στις ράγες του.
Ο Ολυμπιακός παρέσυρε τους πάντες, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης και έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που πέτυχε το triple crown…Το «φάντασμα» του Ιωαννίδη είχε φύγει από το ΣΕΦ.
Η ΑΕΚ, έγινε ο επόμενος σταθμός στην Ελλάδα για τον «Ντούντα». Ήταν ακόμα μια απολαυστική ομάδα του Ίβκοβιτς, κατέκτησε το Σαπόρτα (2000) κι έφτασε σε ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά το 1968. Κατέκτησε επίσης δύο Κύπελλα Ελλάδας πριν μας αφήσει για χρόνια για να πάει στην Ρωσία.
Το καλοκαίρι του 2010 επέστρεψε στον Ολυμπιακό, πήρε το Κύπελλο, απέτυχε στην Euroleague και στο πρωτάθλημα (2011) αλλά η επόμενη χρονιά ήταν η αποθέωσή του.
Χωρίς τα… τρελά ποσά του παρελθόντος, με ηγέτη τον Σπανούλη και κορμό 22χρονα παιδιά όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και ο Μάντζαρης, με τον Πρίντεζη να ζει την αναγέννησή του στα 27 του χρόνια τότε, ο Ολυμπιακός από το μισό της σεζόν και μετά (και τις προσθήκες τον Ντόρσεϊ και Λο) έγινε αχτύπητος. Με 12 κομάντος σε κάθε αγώνα, σου έδινε την εντύπωση ότι… δε θα έχανε με τίποτα.
Η Euroleague στην Πόλη προηγήθηκε κι ακολούθησε ο τίτλος στην Ελλάδα. Ο «Ντούντα» έφερε και πάλι τον Ολυμπιακό στο σημείο που τον είχε φτάσει το 1997!!!
Θα πρέπει κι εμείς που τον ζήσαμε στην Ελλάδα να αισθανόμαστε τυχεροί κι ευλογημένοι που ζήσαμε στην εποχή του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Να μην το ξεχνάμε…