Με το που θα φτάσουμε στις 7 Ιανουαρίου, ο αθλητισμός θα έχει παραμείνει κλειστός σχεδόν για το μισό του 2020, του έτους που θα έχει φύγει. Μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή. Κι από την άλλη για τη δημιουργία μιας σειράς αποριών κι ερωτημάτων σχετικά με τη βούληση των υπευθύνων.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ουδείς καταφεύγει σε συνωμοσίες και διάφορα άλλα εξωγήινα που ακούγονται. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και φυσικά πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να είμαστε πειθαρχημένοι. Αναρωτιέμαι όμως το λόγο για τον οποίο δεν επέλεξαν ένα διαφορετικό δρόμο, τουλάχιστον τώρα, από το λουκέτο. Για παράδειγμα αδυνατώ να βρω εξήγηση στο γιατί δε θα μπορούσαν οι ομάδες, πειθαρχημένα και σε γκρουπ, να αρχίσουν σταδιακά προπονήσεις. Που ακριβώς θα ήταν το πρόβλημα σε αυτό;
Δε μπορώ να καταλάβω επίσης το λόγο για τον οποίο δε θα μπορούσαν με τον ίδιο τρόπο να ανοίξουν οι Ακαδημίες. Με προπονήσεις σε γκρουπ, με «σπάσιμο» των ωρών ώστε τα παιδιά να ΒΓΟΥΝ επιτέλους από τα σπίτια. Τα έχουμε κάνει να «λιώνουν» στα PC και στα PS και όπως ορθότατα έγραψε ο Κώστας Τσαρτσαρής να νομίζουν σε λίγο καιρό ότι αθλητισμός είναι τα e sports. Για ποιο λόγο δηλαδή δε θα ήταν ασφαλή τα παιδιά, με προπονήσεις σε γκρουπ, με όλα τα μέσα για την ασφάλειά τους και υπό την εποπτεία των προπονητών τους;
Τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν από αλλά και για τον αθλητισμό; Πως θα αντιμετωπίσουν όλη αυτή την κατάσταση που είναι εναντίον τους; Ο αθλητισμός δεν είναι εχθρός αλλά σύμμαχος και μάλιστα πανίσχυρος, της υγείας. Με τον τρόπο που τον έχουν αντιμετωπίσει ουσιαστικά έχουν δημιουργήσει ένα κύμα τρόμου στους γονείς ότι στον αθλητισμό τα παιδιά τους κινδυνεύουν! Αυτά είναι τρομερά πράγματα. Κι απαράδεκτα ταυτόχρονα.
Το πλέον ανατριχιαστικό είναι ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα σχέδιο. Απολύτως κανένα, επαναλαμβάνω. Η εύκολη λύση του «βάζω λουκέτο» για «να μην έχω ευθύνες» είναι καταδικαστική όχι μόνο για τον αθλητισμό αλλά και για την κοινωνία γενικότερα. Η γνώμη μου είναι ότι μπορούν να γίνουν όλα, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, με αυστηρή πειθαρχία και με τήρηση των μέτρων. Αυτή η υστερία και η απόπειρα ελέγχου των μαζών δια του φόβου, ακριβώς επειδή δεν έχουν δείξει (τουλάχιστον) οι υπεύθυνοι ότι διαθέτουν συγκεκριμένο σχέδιο, ξεπερνά κάθε ανθρώπινη λογική.
Όταν όλα όσα εφαρμόζουν είναι επικοινωνιακά (έστω στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) κανείς δε μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Όσα λουκέτα κι αν του επιβάλεις. Διότι μέσα του δε θα είναι ποτέ σίγουρος ότι αυτό γίνεται με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο. Οφείλουν εδώ και τώρα, λοιπόν, να βρουν λύση. Σε αυτό που καταστρέφουν εδώ και επτά μήνες. ‘Ώστε να αποδείξουν- διότι, ναι, τώρα χρειαζόμαστε αποδείξεις- ότι αυτή η καταστροφή δεν ήταν συνειδητή.
Και ταυτόχρονα καλό θα ήταν για τους ανθρώπους του αθλητισμού να βρουν ένα τρόπο να παρουσιάσουν από την πλευρά τους ένα πλάνο. Μήπως πιέσουν όλοι μαζί την Πολιτεία. Που- λυπάμαι να το παραδεχθώ- δεν αποδεικνύεται εχθρός του αθλητισμού αλλά προφανώς εκτός τόπου και χρόνου. Αν ήταν «εχθρός» θα ήξερες και πώς να τον αντιμετωπίσεις. Αλλά τον «εκτός τόπου και χρόνου» που ορίζει τις τύχες σου κιόλας, δε ξέρεις…