Η εικόνα του Σωτήρη Σταυρακόπουλου, του Γιάννη Φύτρου και του Ηλία Μανιά στο παρκέ ήταν η μόνη θετική εικόνα που έβγαλε το Περιστέρι. Όχι στον αγώνα με τον Ιωνικό αλλά το τελευταίο διάστημα.
Το Περιστέρι δίνει την εντύπωση μιας ομάδας σε «τέλμα». Που δεν έχει ουσιαστικό στόχο αλλά με έναν αχρείαστο μανδύα «νεόπλουτου» προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι έχει. Ποιον άραγε;
Το τρένο για την ομάδα χάνεται όσο δεν επιστρέφει στις ρίζες της. Μπορείς να εξελιχθείς και πρέπει να συμβαίνει αυτό, είναι κανόνας της ζωής. Αλλά απαγορεύεται να ξεχνάς όχι απλώς από πού αλλά και πως ξεκίνησες τη διαδρομή.
Πόσα χρόνια έχει να αναδείξει παίκτη από τα «σπλάχνα» του το Περιστέρι; Ο Ζώης Καράμπελας που έπαιξε στην πρώτη ομάδα (και η μη συμμετοχή του ήταν ένας από τους λόγους, θεωρητικά τουλάχιστον, της απομάκρυνσης του Ηλία Ζούρου) βρίσκεται πλέον στη Λάρισα. Ο Τηλέμαχος Βησσαρίου MVP στο Πανελλήνιο Εφήβων, επίσης.
Κάποτε είχε αρχίσει μια συνεργασία με τη Δάφνη Δαφνίου που έμοιαζε ενθαρρυντική. Τελικά αποδείχθηκε «βιτρίνα» αφού δεν υπήρξε συγκεκριμένο πλάνο εξέλιξης, αλλά κάτι που έμοιαζε με «παρκάρισμα». Απ’ αυτούς τους παίκτες, κανείς δεν έπαιξε στο Περιστέρι ενώ η Δάφνη Δαφνίου περιμένει απλώς τον υποβιβασμό της στη Β’ Εθνική. Κανείς δεν ευνοήθηκε…
Ο τελευταίος προπονητής που «βγήκε» από το Περιστέρι είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ο οποίος πήγε και ήρθε μερικές φορές ενώ στην τελευταία του παρουσία υπήρχε μια ατμόσφαιρα που δεν κολάκευε το αναμφισβήτητα ιστορικό «δέσιμο» ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Το Περιστέρι διαθέτει ένα ξεχωριστό πυρήνα δυναμικής παλαιών του παικτών που κανείς δε βρίσκεται κοντά στην ομάδα! Δεν είναι απίστευτο;
Ο Φίλιππος Κότσης βάζει χρήματα και είναι αλήθεια αυτό, αλλά που ακριβώς οδηγούνται; Στο τίποτα. Στο κενό.
Ποιος είναι ο στόχος που έχει η ομάδα; Το πρωτάθλημα δεν είναι. Το Κύπελλο μόνο από συγκυρίες. Η Ευρώπη; Ας είμαστε σοβαροί. Μπαίνουν (πολλά) χρήματα σε κάτι που μοιάζει με «νυσταλέα» δημόσια υπηρεσία. Ή έστω «μικρομάγαζο» αλλά σίγουρο.
Το Περιστέρι έχει προοπτική. Εκπροσωπεί έναν τεράστιο Δήμο. Έχει πολύ καλό γήπεδο. Διαθέτει Ακαδημίες και brand. Υπάρχουν δικά του παιδιά που μπορούν να βοηθήσουν σε όλα τα πόστα.
Το να προχωρήσει στην παραγωγή και στην ανάδειξη παικτών (αλλά και προπονητών ή παραγόντων) δεν είναι απλώς μονόδρομος αλλά κάτι επιβεβλημένο. Διότι αποτελεί την απάντηση για το μέλλον.
Όσο δεν υπάρχει αυτό το πλάνο, συγκροτημένα βέβαια, τόσο θα είναι αναλώσιμοι οι προπονητές και οι παίκτες. Τόσο θα αλλάζουν οι ξένοι και οι Έλληνες, Τόσο θα μπαίνουν χρήματα (ως πότε;) για πολυδάπανες μεταγραφές χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση.
Το μεγάλο ερώτημα για το τι ακριβώς απέφεραν οι επιτυχίες παιδικού/εφηβικού από μια ομάδα μάλιστα που έκανε… μεταγραφές και σ’ αυτό το επίπεδο, δε θα απαντηθούν ποτέ. Κι αυτά είναι επίσης έξοδα (πληρωμές σχολείων κτλ) τα οποία θα έπρεπε να εντάσσονται σε ένα πλάνο. Που είναι;
Όσο δεν υπάρχουν λύσεις τόσο θα υπάρχει γκρίνια, τόσο θα παραμένουν πολλές θέσεις κενές αλλά θα εμφανίζονται και «αντιδράσεις» όπως μια πρόσφατη σε τοίχο έξω από το γήπεδο.