Το Ευρωμπάσκετ του ’87 θα βρίσκεται πάντα στην καρδιά όσων το ζήσαμε και το χαρήκαμε. Μπορούμε σίγουρα να αισθανόμαστε πολύ τυχεροί όσοι παρακολουθήσαμε τότε από κοντά και καθημερινά εκείνη την καταγραφή ιστορίας. Ήταν εθνική υπόθεση, όχι αθλητική ή μπασκετική.
Κι αυτό φάνηκε στην πορεία. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου το 1987 έφερε μεγάλες αλλαγές. Επαγγελματικά συμβόλαια, καλύτερη ποιότητα, είσοδος επιχειρηματιών, ασφάλιση αθλητών, θέσεις εργασίας σε πολλά επαγγέλματα όπως και νέα επαγγέλματα… Υπήρξε μια ποιοτική αναβάθμιση σε όλα τα επίπεδα και μάλιστα σε μια χώρα με μηδέν αθλητική οργάνωση…
Και το κυριότερο; Τα ανοιχτά γέμισαν από παιδάκια. Χιλιάδες νέα δελτία εκδόθηκαν και κάπως έτσι φτιάχτηκαν οι γενιές για το μέλλον. Τι είχαμε μέχρι το ’87; Τον θρίαμβο της ΑΕΚ το ’68 και ένα αργυρό σε πανευρωπαϊκό εφήβων δύο χρόνια αργότερα και πιο παλιά το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του ’49. Αυτά… Σκεφτείτε τι ακολούθησε και θα καταλάβετε.
Το μπάσκετ πάντα ξεχώριζε. Διότι κατά κάποιο τρόπο ήταν «μασονία» όπως το αποκαλούσαν. Γιατί; Όχι απαραίτητα επειδή… έκρυβε τα άσχημα, αλλά για το λόγο ότι πάντα αναζητούσαν το λόγο που θα προβάλλουν τα καλά και θα τα κάνουν καλύτερα. Όπως και να διορθώσουν τα λάθη. Πάντα είχε αντιστάσεις.
Γιατί συνέβαινε αυτό; Μα επειδή το μπάσκετ ήταν πάνω απ’ όλους. Ήταν το ιδανικό όλων. Κανείς δεν ήταν παραπάνω, κανείς δεν τολμούσε να βάλει τον εαυτό του παραπάνω. Όλοι υπερασπίζονταν τις ομάδες τους αλλά ο κοινός στόχος ήταν η ανάδειξη του προϊόντος.
Όταν το μπάσκετ έπαψε να έχει κοινό στόχο και «πνίγηκε» στη… μονομανία και τις εμμονές, πήρε την κάτω βόλτα. Κι όταν στέρεψαν και τα λεφτά, εξαφανίστηκαν και οι όποιες αντιστάσεις. Παρά τη βαριά κληρονομιά, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που σκέφτηκαν να επενδύσουν μακροπρόθεσμα. Όσο ήταν πολλά τα χρήματα, κανείς δεν προχώρησε να φτιάξει γήπεδο, πρότυπες ακαδημίες, marketing κτλ. Όσο το μπάσκετ ζούσε χάρη στην τσέπη μερικών λεφτάδων ήταν μαθηματικά βέβαια ότι κάποια στιγμή θα μας τελείωνε.
Όταν δηλητηριάστηκε με προσωπικές κόντρες ήρθε και το οριστικό τέλος. Μόνο που ακόμα υπάρχει ελπίδα αρκεί να υπάρχει και πλάνο. Αρκεί να μπει ένας στόχος… Να πάμε σε πλάνο δουλειάς κι ανάπτυξης και όχι σε «μάχες» επί προσωπικού. Το μπάσκετ στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να παίζεται στο γήπεδο αλλά στις ανακοινώσεις. Έχει σταματήσει τον αναπτυξιακό ρόλο κι έχει καταφύγει στην «αρπαχτή». Τα ΜΜΕ επίσης παίζουν μεγάλο ρόλο στη διάχυση του δηλητηρίου αλλά και στην απαξίωση καθώς δεν ασχολούνται με το βάθος (ελάχιστες εξαιρέσεις) αλλά με τους τσακωμούς.
Ποιος θα είναι ο δικός μας σεβασμός απέναντι στη γενιά του ’87; Να αναβιώσουμε την κληρονομιά τους. Ακόμα κι αν μείνουμε λιγότεροι. Αρκεί να συνεργαστούμε.
Τουλάχιστον θα είμαστε εκείνοι που το αγαπάμε όπως τότε… Όπως το ’87.