Κάποια στιγμή που μιλούσα με έναν πολύ μεγάλο Ελληνα παίκτη (που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση) είχα ακούσει μια σπουδαία κουβέντα: «Να ξέρεις κάτι. Σε μια ομάδα το 70% είναι αποδυτήρια και το 30% είναι γήπεδο. Χωρίς τα αποδυτήρια δεν έχεις γήπεδο»!
Μπορείς να το σκεφτείς αλλά το έχεις και μπροστά σου σε πολλές περιπτώσεις, σε πολλές φάσεις, σε ακόμα περισσότερες εικόνες: Αν δεν είσαι «ΟΜΑΔΑ» με την ευρύτερη έννοια της λέξης δεν μπορείς να πετύχεις. Και η ομάδα κατά πρώτο λόγο αρχίζει από τα αποδυτήρια, από τις σχέσεις που χτίζονται μεταξύ των παικτών, από τον σεβασμό που θα έχει ο ένας προς τον άλλον.
Οι Ουόριορς δεν είναι η ομάδα που υποστηρίζω στο ΝΒΑ, για έναν περίεργο λόγο είμαι σπάνιος στην Ελλάδα φαν των Μπλέιζερς, αλλά τα τελευταία χρόνια με έχουν κάνει τον πιο φανατικό οπαδό τους. Όχι μόνο επειδή νικάνε και είναι οι καλύτεροι στο ΝΒΑ άρα και στον κόσμο. Κυρίως επειδή ΓΟΥΣΤΑΡΩ το μπάσκετ που παίζουν, αυτό που πολλοί κατηγορούν ως… μη σκεπτόμενο ή μπάσκετ αλάνας (και δεν ντρέπονται κιόλας) ή λένε για έλλειψη άμυνας.
Ο κόσμος, όταν βλέπει μπάσκετ, θέλει να βλέπει καλάθια. Θέλει να βλέπει φάσεις, να υπάρχει ταχύτητα, ενέργεια, ταλέντο, αθλητικότητα. Ο πρώτος λόγος που αγάπησα τους Ουόριορς είναι ότι αλλάζουν το μπάσκετ. Πλέον πρέπει να βγεις στα 10 μέτρα για να μαρκάρεις τον γκαρντ γιατί… θα σουτάρει με πολλές πιθανότητες να ευστοχήσει από εκεί. Εχουν αυξήσει τις κατοχές, τον αριθμό των επιθέσεων, προσφέρουν θέαμα κι αυτό αρέσει στον κόσμο.
Το νέο μπάσκετ που λανσάρουν οι Ουόριορς, αυτό το «ελεγχόμενα απείθαρχο» είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Πλέον οι άμυνες θα ανεβαίνουν πιο ψηλά, θα επιβιώσουν οι γρήγοροι, οι αθλητικοί, αυτοί που μπορούν να σουτάρουν ή έχουν φάσεις στο ένας εναντίον ενός. Επιτέλους μπαίνει ένα τέλος (σε υψηλό επίπεδο τουλάχιστον) σε όσους «έδερναν» ή εκτός της δύναμης δεν είχαν τίποτε άλλο. Επιτέλους…
Αυτά τα τεχνικά όμως δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία και πιθανότατα να μην είχαν κανένα αποτέλεσμα αν οι Ουόριορς δεν ήταν ΟΜΑΔΑ. Το ότι όλη η ομάδα βοήθησε τον Κλέι Τόμπσον να σπάσει το ρεκόρ του Στεφ Κάρι, ακόμα και ο ίδιος ο Κάρι και μάλιστα το πανηγύρισαν σαν τρελοί, τα λέει όλα. Το ότι την μία θα παίξουν όλοι για τον Κάρι, την άλλη για τον Ντουράντ ή για τον Τόμπσον, τον Γκριν δείχνει ότι ο Στιβ Κερ χειρίζεται άριστα την κατάσταση κι έχει βρει την συνταγή… Φανταζόμαστε τι θα γίνει όταν μπει και ο Κάζινς καθώς όλοι θα προσπαθήσουν να τον βάλουν στο παιχνίδι μετά την πολύμηνη απουσία του.
Η ποιότητα των παικτών δεν φτάνει από μόνη της. Θα πρέπει να υπάρχει επικοινωνία στα αποδυτήρια και άριστη διαχείριση από τον προπονητή. Οποιος πιστεύει ότι η αποστολή ενός προπονητή που έχει να κοουτσάρει μεγάλους παίκτες (άρα και προσωπικότητες) είναι εύκολη, πλανάται πλάνη οικτρά. Είναι ό,τι πιο δύσκολο και απαιτούνται ειδικές ικανότητες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη οι Ουόριορς μπορούν να προσπεράσουν μύθους όπως οι Μπουλς των 90ς ή οι Λέικερς των 80ς και να συγκριθούν μόνο με τους Σέλτικς των 60ς όταν είχαν την δική τους BIG 5 με Μπομπ Κούζι, Σαμ Τζόουνς, Τζον Χάβλιτσεκ, Τόμ Χέινσον και Μπιλ Ράσελ. Εκτός αν καταφέρουν να ξεπεράσουν κι αυτούς που είχαν πάρει 8 σερί τίτλους (από το 1959 ως το 1966) και 11 σε 13 χρόνια (από το 1957 ως και το 1969 με απώλειες μόνο το 1958 και το 1967).