Τον Δημήτρη Καρβέλα τον γνώρισα πρώτη φορά όταν… προσπαθούσα να πω ότι παίζω μπάσκετ. Κάθε μας επίσκεψη στο Αιγάλεω ήταν και μια δοκιμασία, απέναντι σε μια πολύ σκληρή ομάδα που εκ των προτέρων γνώριζες ότι οι πιθανότητες να νικήσεις εκεί μέσα, σίγουρα δεν ήταν με το μέρος σου. Μαζί με τον Κώστα Μαγγουνή σχημάτιζαν ένα παράξενο αλλά αποτελεσματικό (αν και ιδιαίτερα ογκώδες) δίδυμο ψηλών. Ο Μαγγουνής, βέβαια, ως ταλέντο ήταν πολύ ψηλά…
Τέλος πάντων. Από τότε έλεγες «Αιγάλεω» και σου ερχόταν αμέσως και η δεύτερη λέξη: «Καρβέλας». Απόλυτα ταυτισμένος με την πόλη και την ομάδα που αγάπησε και την οποία υπηρέτησε απ’ όλα τα πόστα. Παίκτης, προπονητής, διοικητικός αλλά κυρίως οπαδός. Ο Δημήτρης Καρβέλας ευτύχησε να την οδηγήσει στην A1 για πρώτη φορά στην ιστορία της, αρχίζοντας μάλιστα ως προπονητής (αρχικά πλάι στον Στιβ Γιατζόγλου με τον οποίο είχαν συνεργαστεί επί Κοσκωτά και στον Ολυμπιακό και στη συνέχεια ως τιμ μάνατζερ).
Τότε, ο Δημήτρης μου είχε κάνει την τιμή να μου ζητήσει να αναλάβω το γραφείο Τύπου. Και τον θυμάμαι, σχεδόν δακρυσμένο, όταν το Αιγάλεω έπαιξε για πρώτη φορά στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό. «Κοίτα φίλε το Αιγαλεάκι κάτι μεγαλεία» μου είπε και πρόσθεσε: «Ξέρεις όμως τι μεγαλείο είναι το Αιγάλεω;».
Το έλεγε καθώς κοιτούσε τα μεγάλα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ…
Δίπλα του ο Σταύρος Βενέτης (του οποίου το όνομα κοσμεί πλέον το κλειστό της πόλης) να επαναλαμβάνει: «Το Αιγάλεω είναι μια λέξη μαγική. Αρχίζει από άλφα και τελειώνει σε ωμέγα».
Σε κανέναν από τους δύο δε ζητούσες άλλη ερμηνεία. Μόνο που ζούσες τη συγκίνησή τους ήταν αρκετό…
Πλέον ο Καρβέλας και ο Βενέτης κάνουν παρέα και ψηλά, στα γήπεδα των ουρανών. Καμαρώνοντας το αγαπημένο τους Αιγάλεω που καλπάζει προς την Α2 και θα συζητούν για την επιστροφή στην Basket League.
Η μεγαλύτερη και πιο σημαντική διαδρομή του Δημήτρη Καρβέλα ήταν στο Αιγάλεω. Εργάστηκε και στην ΑΕΚ και στον Ηρακλή και στις Εθνικές ομάδες ως τιμ μάνατζερ, πάντα με το ίδιο κέφι, το ίδιο μεράκι και το εξαιρετικό του χιούμορ που τον έκανε τόσο αγαπητό σε όλους.
Δεν υπάρχει άνθρωπος του μπάσκετ που δε γνώριζε τον Καρβέλα. Σάρωσε τα γήπεδα σε όλη του τη ζωή και ήταν εργάτης του αθλήματος, με όσες δυνάμεις είχε ακόμα και στη μακρά χρονική περίοδο που τον «χτύπησε» ο καρκίνος. Ο Μητσάρας όχι απλώς πάλεψε αλλά από την πρώτη στιγμή φώναζε: «Θα σε νικήσω»!
Πόσες φορές ήταν σε δύσκολη κατάσταση αλλά… έκλεισε το μάτι στην καταραμένη αρρώστια σα να της φωνάζει: «Θα χάσεις»! Μεγάλος μαχητής, μεγάλη καρδιά, σπουδαίος φίλος (όχι δικός μου, αλλά κάθε μπασκετικού) ο Δημήτρης δεν είχε κακή κουβέντα για κανέναν. Ακόμα κι αν τον παρεξηγούσες για την απότομη συμπεριφορά του κάποιες φορές, τελικά συνειδητοποιούσες σύντομα ότι αυτός ήταν ο χαρακτήρας του: Ευθύς αλλά χωρίς κακία ή υστεροβουλία.
Μόνο να τον άκουγες πως υπερασπιζόταν τα παιδιά της περιοχής (αν του έλεγες κουβέντα για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο μπορεί να σε… χτυπούσε, τρόπος του λέγειν) θα μπορούσες εύκολα να αντιληφθείς την… πατρική νοοτροπία.
Τελικά πολλοί μαζευτήκατε εκεί πάνω….
Πριν λίγες ημέρες αποχαιρετήσαμε τον Στράτο Κωσταλά. Δεν είχα τη δύναμη να γράψω ούτε μισή κουβέντα, λόγω της πολύ στενής φιλίας μας, άλλωστε 48 ώρες πριν «φύγει» τα λέγαμε στο τηλέφωνο ως συνήθως.
Ακόμα ένας άνθρωπος που όλη του η ζωή (δυστυχώς όχι όσο μεγάλη έπρεπε να είναι) ταυτίστηκε με το μπάσκετ. Μόνο που ειδικά για τον Στράτο, δεν έχω άλλο κουράγιο… Συγχωρείστε με.
Έπεσαν και πολλά μαζί.