Η είδηση ότι η Εθνική Ισπανίας ετοιμάζεται να δώσει υπηκοότητα, διαβατήριο και θέση πλέι μέικερ στον Λορέντζο Μπράουν δεν είναι κάτι απλό.
Μιλάμε για την Εθνική Ισπανίας, μια ομάδα που μεσουρανεί εδώ και περίπου 20 χρόνια στο παγκόσμιο μπασκετικό στερέωμα. Που έβγαλε και βγάζει γενιές και γενιές παικτών ώστε να ανανεώνει τα κύτταρά της. Και να παραμένει σταθερά στην κορυφή.
Από το 2003 και μετά, οι Ισπανοί μετρούν πέντε χρυσά (δύο σε Παγκόσμιο Κύπελλο και τρία σε Ευρωμπάσκετ), τέσσερα αργυρά (από δύο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Ευρωμπάσκετ) και τρία χάλκινα μετάλλια (ένα σε Ολυμπιακούς Αγώνες και δύο σε Ευρωμπάσκετ). Συνολικά 12 μετάλλια στις τρεις μεγάλες διοργανώσεις σε διάστημα 19 ετών!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Εθνική Ισπανίας τροφοδοτείται από ομάδες που λαμβάνουν μέρος στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου (το NBA) ή αντίστοιχα στης Ευρώπης (την ACB). Με λίγα λόγια ό,τι ποιοτικότερο υπάρχει είναι διαθέσιμο.
Είναι αμέτρητος ο αριθμός των παικτών που μέσα από την Εθνική Ισπανίας και τις επιτυχίες της έκαναν το πέρασμα στο NBA όπου και ακολούθησαν μια σπουδαία καριέρα.
Αντίστοιχα ήταν μεγάλες και οι επιτυχίες των «μικρών» Εθνικών ομάδων. Η Ισπανία πάντα είχε παίκτες ώστε να ανανεώνεται και να παραμένει δυνατή και στο top επίπεδο.
Και φτάσαμε στον Λορέντζο Μπράουν που έρχεται να ανατρέψει όλα τα παραπάνω.
Και το πλέον παράδοξο είναι ότι αυτή την ανατροπή την «υποστήριξε» ακόμα και ο Πάου Γκασόλ καθώς δήλωσε δημόσια ότι ο Μπράουν είναι απαραίτητος για την Εθνική Ισπανίας.
Πρόκειται για παραδοχή ήττας. Από τη στιγμή κατά την οποία μια ομάδα τέτοιου βεληνεκούς που επί σειρά ετών αποτελεί παράδειγμα παραγωγής, εξέλιξης και σταθερότητας χάρη στο πλάνο που διαθέτει, φτάνει στο σημείο να κάνει μεταγραφή πλέι μέικερ τότε κάτι δεν πάει καλά.
Όταν μια Εθνική Ισπανίας δε μπορεί να βρει ΕΝΑΝ πλέι μέικερ γηγενή και καταφεύγει σε λύση μεταγραφής (με έναν παίκτη που ποτέ δεν έπαιξε στο πρωτάθλημα Ισπανίας, φανταστείτε) τότε είναι σα να παραδέχεται ήττα.