Όλοι μεγαλώνουμε με κάποια πρόσωπα να μας συντροφεύουν ως είδωλα. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι πρώτοι μας ήρωες είναι οι γονείς μας. Κυρίως από το σημείο εκείνο της ηλικίας μας που συνειδητοποιούμε ότι κάνουν τα πάντα για εμάς. Ότι ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτοιμοι να στερηθούν το οτιδήποτε προκειμένου να το δώσουν στο παιδί τους.
Όταν γινόμαστε εμείς γονείς, το συναίσθημα αυτό μεταφέρεται. Να βγούμε σαν ασπίδα μπροστά στα παιδιά μας κι ας πάθουμε εμείς το κακό. Και τότε, πολλές φορές, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που έλεγαν σε εμάς οι γονείς μας, όταν ήμασταν μικροί, δεν ήταν- απαραίτητα- υπερβολές.
Ταυτόχρονα έχουμε και κάποια άλλα είδωλα. Αθλητές, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ό,τι αρέσει στον καθένα. Εμείς οι μπασκετικοί μεγαλώσαμε με συγκεκριμένα είδωλα αναλόγως γενιάς. Ήμουν αρκετά μεγάλος όταν εμφανίστηκε ο Κόμπι και άρχισε μετά να σαρώνει το ΝΒΑ. Είχα ήδη προλάβει να αποκτήσω τα δικά μου είδωλα, που δεν τα άλλαζα, έστω κι αν δεν ήμουν οπαδός (ανέκαθεν «Μπλέιζερ») αλλά πάντα φιλικός απέναντι στους Λέικερς. Τα δικά μου είδωλα ήταν ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ (κατά πρώτο λόγο) και ο Μάτζικ Τζόνσον (κατά δεύτερο). Παρά τον απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό προς τον Τζόρνταν είχαν προλάβει οι δύο προηγούμενοι να «κατακτήσουν» τη ψυχή μου.
Ο Κόμπι εμφανίστηκε σαν σίφουνας. Έδειξε ικανός να σαρώσει, να κατακτήσει τα πάντα. Μεγαλώσαμε μαζί του, παρακολουθώντας όσα έκανε μέσα στο γήπεδο. Ως «Μπλέιζερ» το 2000, στους τελικούς της Δύσης σηκώθηκα από την καρέκλα στον 7ο και καθοριστικό αγώνα, πιάνοντας το κεφάλι μου μετά από μια φάση που έβγαλε ο Κόμπι! Παρότι το Πόρτλαντ ήταν στο +17 και είχε ομαδάρα, τρόμαξα εκείνη τη στιγμή ότι εκείνος ο παιχταράς θα το πάρει μόνος του…
Δεν διαψεύστηκα. Και με τη βοήθεια του Φίσερ (κυρίως) και του Σακίλ (ακολούθως) ο Κόμπι τα άλλαξε όλα.
Θέλω να καταλήξω ότι κάποιοι έμοιαζαν άτρωτοι στα μάτια μας, στην αντίληψή μας. Θεωρούσαμε- λανθασμένα, ουτοπικά- ότι ποτέ δεν θα «φύγουν». Και όταν κάποιος που είναι «άτρωτος» για εσένα (αφού τον έχεις ανεβάσει στον Όλυμπο) φεύγει από τη ζωή και μάλιστα με τόσο τραγικό τρόπο, αισθάνεσαι απότομα πόσο γήινος είσαι!
Όπως έγραψα και στο Facebook, θα πρέπει κάθε πρωί να ευχαριστούμε τον Θεό, όποιον Θεό πιστεύει ο καθένας, που ανοίξαμε τα μάτια μας και είδαμε το φως της ημέρας και τους δικούς μας ανθρώπους. Είμαι από τους λίγους που κάνουν τον σταυρό τους κάθε πρωί, όταν ξυπνάω και όχι το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Κι αισθάνεσαι περισσότερο γήινος όταν διαπιστώνεις ότι εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές, ο Κόμπι έβλεπε τον θάνατο να έρχεται κι αισθανόταν ανήμπορος να κάνει κάτι για να σώσει την κόρη του. Μόνο ένας γονιός μπορεί να νιώσει τι σημαίνει αυτό…
Εννέα ψυχές χάθηκαν. Ανάμεσά τους ο Κόμπι Μπράιαντ και η κόρη του. Και σε εμάς «έφυγε» ένα μεγάλο κομμάτι από την μπασκετική μας ζωή, καθώς μας «μεγάλωσε», μας έκανε να χαρούμε, να απολαύσουμε, να διασκεδάσουμε, να χειροκροτήσουμε να υποκλιθούμε.
Σκεφτόμουν αν υπήρξε ποτέ στο ΝΒΑ άλλο αντίστοιχο σοκ. Δύο περιπτώσεις μπορώ να θυμηθώ. Η μία ήταν σίγουρα ο θάνατος του Ντράζεν Πέτροβιτς. Ο άλλος ήταν η ανακοίνωση του Μάτζικ Τζόνσον ότι είναι φορέας του AIDS και θα σταματήσει το μπάσκετ (1991).
Σε ό,τι αφορά την δική μου δημοσιογραφική διαδρομή θυμάμαι ακόμα το πρώτο σοκ, όταν άρχιζα αυτή τη δουλειά. Την είδηση ότι ο Φερνάντο Μαρτίν σκοτώθηκε σε τροχαίο. Με άλλα μέσα τότε, με ελάχιστες πληροφορίες, όσες εβγαζε το πανάρχαιο τέλεξ!!! Στην περίπτωση του Κόμπι, η «πλημμύρα» ειδήσεων/εξελίξεων/γεγονότων έκανε την κατάσταση ακόμα πιο τραγική. Διότι αρκετά που έβγαιναν δεν ήταν και αλήθεια κι έπρεπε να φιλτράρονται.
Και κάτι τελευταίο. Αν ακούσατε τις δηλώσεις του Σερίφη του Λος Άντζελες, χαρακτήρισε «ανάρμοστο» αυτό που έκανε το δίκτυο ΤΜΖ που είχε την θλιβερή αποκλειστικότητα του θανάτου του Κόμπι. Πριν ακόμα ενημερωθούν οι συγγενείς όλων των επιβατών, πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι έρευνες, πριν υπάρξει επίσημη ανακοίνωση…
Ας καταλάβουμε κάτι: Ο θάνατος δεν είναι… επιτυχία, ούτε αποκλειστική είδηση. Διότι υπάρχουν κι άλλες παράμετροι. Που θα πρέπει κάποια στιγμή είτε οι δημοσιογράφοι είτε οι «σοσιαλμιντιάδες, τουιτεράδες» που δυστυχώς ευδοκιμούν με την ανευθυνότητά τους, να τις λαμβάνουμε υπόψη! Διότι είναι διαφορετικό να είσαι άνθρωπος από το να είσαι ύαινα!
*Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ασύγκριτο Κόμπι Μπράιαντ από την ταπεινότητά μας, αποφασίσαμε να μην ασχοληθούμε σήμερα (Δευτέρα 27/1) με την ανασκόπηση της 17ης Αγωνιστικής της Basket League. Θα μας επιτρέψετε, με όλο τον σεβασμό, να καθυστερήσουμε ένα 24ωρο.