Είχε πλάκα μεγάλη που κάποτε τους Γάλλους τους λέγαμε «πελάτες». Μάλιστα το 2009 κορυφώθηκε η πλάκα καθώς (επιτέλους μετά από περίπου 25 χρόνια) κατάφεραν να μας νικήσουν σε μεγάλη διοργάνωση αλλά σε… λάθος αγώνα. Θυμάστε άλλωστε το καλάθι του Ντε Κολό στην εκπνοή που έστειλε τους «τρικολόρ» επάνω στους Ισπανούς και ουσιαστικά μας άνοιξε το δρόμο του μεταλλίου.
Οι Γάλλοι ποτέ δεν βρίσκονταν σε χαμηλό επίπεδο. Πάντα έκαναν παραγωγή παικτών. Εδώ και αρκετά χρόνια τροφοδοτούν το ΝΒΑ. Ετυχε λοιπόν να βρεθεί μια σούπερ- γενιά και την τελευταία 15ετία να μιλάμε- ουσιαστικά- για την δεύτερη πιο πετυχημένη ομάδα (από πλευράς σταθερότητας και συνέπειας) στην Ευρώπη.
Αν εξαιρέσεις την κακή παρουσία στο Ευρωμπάσκετ του 2017, οι Γάλλοι είναι σταθερά σε υψηλό επίπεδο. Πήραν- επιτέλους- και το χρυσό που τους έλειπε στο Ευρωμπάσκετ του 2013. Πήραν και το χάλκινο στην διοργάνωση του 2015 με ενδιάμεσο ένα χάλκινο στο Παγκόσμιο του 2014. Είχε προηγηθεί το αργυρό στο Ευρωμπάσκετ του 2011.
Τέσσερα μετάλλια σε ισάριθμα χρόνια. Μέχρι το 2011 ξέρετε τι μετάλλια είχαν; Δύο αργυρά σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1948 και 2000), τέσσερα χάλκινα σε Ευρωμπάσκετ (1937-1951-1953 και 1959) και ένα αργυρό το 1949 (όπου οι περισσότερες ομάδες ήταν από Αραβικά κράτη).
Δηλαδή από το 1935 ως το 2011 είχαν 7 μετάλλια. Κι από το 2011 ως το 2015 είχαν τέσσερα! Ε δεν το λες και λίγο.
Το θέμα είναι ότι παραμένουν σταθερά σε υψηλό επίπεδο εδώ και περίπου 10 χρόνια. Εχουν τον ίδιο προπονητή (Βενσάν Κολέ) δουλεύουν σταθερά στις υποδομές (τρομερά αποτελέσματα στις μικρές ομάδες) έχουν το εξαιρετικό κρατικό πρόγραμμα του INSEP…
Μάλιστα η ομάδα του INSEP αγωνίζεται στην 3η κατηγορία, σταθερά. Ούτε ανεβαίνει ούτε υποβιβάζεται. Γιατί; Μα για να έχουν παιχνίδια στα πόδια τους τα παιδιά.
Σε πρωτάθλημα… Όχι σε αμφιβόλου καταστάσεις (σχετικά με το κατά πόσο τους ωφελούν) παιδικοεφηβικά…
Ταυτόχρονα έχουν ένα πρωτάθλημα όπου δεν πέφτει το χρήμα της Ρωσίας, της Τουρκίας ή της Ισπανίας ή ακόμα κι όσα βάζουν οι δύο μεγάλοι δικοί μας ή το Μιλάνο, αλλά έχουν καταφέρει το εξής:
Να είναι αξιοπρεπές.
Να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται (βασικό).
Να έχει γεμάτα γήπεδα.
Στην δε διοργάνωση του Κυπέλλου κάνουν απίστευτα πράγματα…
Εχουν αναπτύξει άριστες σχέσεις με το ΝΒΑ (και δεν κρατάνε… μούτρα) και βέβαια- λόγω και του Τόνι Πάρκερ– το Παρίσι θα γίνει φέτος η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη που θα φιλοξενήσει επίσημο αγώνα του ΝΒΑ.
Δεν ξέρω αν οι Γάλλοι με την Εθνική τους ομάδα θα παίρνουν τίτλους επ’ άπειρον! Γνωρίζω όμως ότι έχουν υγιείς βάσεις. Εχουν ένα πολύ ωραίο προϊόν και κυρίως παράγουν κι αρπάζουν όλες τις ευκαιρίες.
Εχουν ως επίκεντρο τον φίλαθλο ώστε να τον ικανοποιήσουν και όχι τον πρόεδρο.
Τι θα λέγατε να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε; Όχι μόνο από τους Γάλλους (που έτυχε να αναφέρω ως παράδειγμα) αλλά απ’ όλους.