Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται συγκεκριμένο πλάνο το οποίο πρέπει να στηρίξει διότι ως τώρα το μόνο που γίνεται είναι ζημιά σε αγωνιστικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Δε μπορώ να γνωρίζω πόσοι περίμεναν αντίδραση κι εγωισμό στον αγώνα με την Μπάγερν, στο Μόναχο. Προσωπικά, δεν ήμουν από τους αισιόδοξους. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε «ευθεία γραμμή» και με τις υπάρχουσες συνθήκες και καταστάσεις δε βλέπω τρόπο με τον οποίο θα αλλάξει κάτι.
Και είναι αλήθεια ότι στον Παναθηναϊκό θα πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν μακρύτερα και όχι το τι θα γίνει φέτος. Η χρονιά φαίνεται «καμένη» και είναι μάλλον αδύνατο να αλλάξει αυτό. Όπως κι άλλες χρονιές «κάηκαν» στο παρελθόν ή ακόμα κι όταν δε συνέβη αυτό, προκλήθηκε τεράστια οικονομική ζημιά.
Ο κανόνας είναι ότι οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι. Τότε διαμορφώνεις το πλάνο, τότε βρίσκεις παίκτες συμβατούς μεταξύ τους, τότε βάζεις τα θεμέλια σε αυτό που θέλεις να χτίσεις. Αλήθεια, πόσες χρονιές δεν άλλαξαν πολλά και ριζικά στη διάρκεια της σεζόν;
Και δεν αναφέρομαι στις διορθωτικές κινήσεις, στις οποίες μπορεί να κάνει κάθε ομάδα για να γίνει καλύτερη. Ο Παναθηναϊκός «αλλάζει δέρμα» διαρκώς, είτε με αλλαγές παικτών, είτε με αλλαγές προπονητή κι αυτό σημαίνει διαφοροποίηση στην τακτική, στη φιλοσοφία άρα και στην εικόνα.
Ένα «ηλεκτροσόκ» μπορεί να προκαλέσει αναταράξεις ειδικά στο ψυχολογικό τομέα και να ενεργοποιήσει τον εγωισμό. Εδώ όμως τείνει να γίνει κανόνας. Διότι δε μπορεί να καταργείται η λογική: Οι ομάδες χτίζονται (γενικά) το καλοκαίρι.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ουσιαστικό πλάνο. Με τους παίκτες που παίρνει, τα τελευταία χρόνια, ούτε «κορμό» μπορεί να δημιουργήσει ούτε και γηγενείς να εξελίξει. Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει κατεύθυνση στο τι θέλει να πετύχει. Μπερδεμένη ομάδα, πολλές φορές «στενοχωρημένη» (όπως φάνηκε στο Μόναχο όπου πραγματικά η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική) και σίγουρα όχι συμβατή με τη λογική του μπάσκετ.
Βιάζονται να πετύχουν πράγματα, χωρίς να έχουν το απαραίτητο πλάνο ούτε και το κατάλληλο υλικό. Δίνεται πολλή περισσότερη βαρύτητα στην επικοινωνία παρά στην ουσία, αλλά το γήπεδο είναι ο καθρέπτης και σίγουρα το μέρος όπου αποκαλύπτεται όλη η αλήθεια.
Όποιος πει ότι δεν έχουν ξοδευτεί χρήματα (και μάλιστα πάρα πολλά) την τελευταία δεκαετία, θα είναι ψεύτης. Το κακό είναι ότι ξοδεύτηκαν πάρα πολλά από αυτά για «μπαλώματα», για να διορθωθούν ανορθογραφίες του (κάθε) καλοκαιριού, για πρόσκαιρα επικοινωνιακά οφέλη, για να αντιστραφεί το κλίμα.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν ο Παναθηναϊκός είχε συγκεκριμένο σχέδιο και το στήριζε. Αν πόνταρε στη δημιουργία κορμού, στο να φτιάξει το μέλλον του, στο να αναπτύξει ένα συγκεκριμένο δίκτυο που θα δημιουργούσε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για το μέλλον.
Θα ήταν πολύ καλύτερο αν επένδυαν ένα μεγάλο ποσό σε δίκτυο scouting σε όλο τον κόσμο, από το να το «πετούν στο πηγάδι» για αλλαγές στα μέσα της χρονιάς. Ένα παράδειγμα αναφέρω.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να «θυσιαστούν» κάποιες χρονιές αλλά για ένα σκοπό: Να εξασφαλιστεί το μέλλον. Αυτή τη στιγμή πάνε χαμένες χρονιές, χαμένα λεφτά, χαμένες ελπίδες καθώς δεν υπάρχει σκοπός. Όπως επίσης χάνονται παίκτες συνέχεια, ενώ «γεννιούνται» κι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» σε μια κατάσταση παράξενη ως τοξική. Δεν πρέπει να μπει ένα τέλος;
Ας εξετάσουν στον Παναθηναϊκό κι αυτή τη λογική. Φαίνεται η πιο νορμάλ τουλάχιστον στην παρούσα χρονική στιγμή