Στο Περιστέρι έγινε χαμός, κόσμος χτυπήθηκε, άλλοι κινδύνεψαν, ουδείς συνελήφθη, security ανύπαρκτη αλλά συνεχίζουμε σα να μη συνέβη το παραμικρό. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε έναν απολογισμό τον όσων είδαμε στην 3η αγωνιστική της Basket League αλλά θα μας επιτρέψετε να το αποφύγουμε. Διότι- χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε την αξία των νικητών ή την προσπάθεια των ομάδων συνολικά- αυτά που είδαμε στο Περιστέρι είναι θλιβερά, τραγικά, απαράδεκτα.
Φανταστείτε για εκείνους που ξυλοκοπήθηκαν. Ή για εκείνους (ανάμεσά τους και παιδιά) που τρόμαξαν βλέποντας τις σκηνές βίας! Τι διάολο; Έχουμε πάψει να έχουμε συναισθήματα; Έχουμε σταματήσει να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό;
Λέγεται πως «όταν συνηθίζεις το τέρας, τότε αρχίζεις και του μοιάζεις»! Τα επεισόδια στα γήπεδα έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα αντιμετωπίζουμε όπως το λεωφορείο που περιμένουμε στη στάση: «Κάποτε θα περάσει». Έτσι κι αυτά θα συμβούν. Δεδομένο!
Χώρια που τα λεωφορεία μπορούν να απεργήσουν κάποια στιγμή και να μην περάσουν. Η βία, η αλητεία θα είναι πάντα μπροστά μας γιατί εκείνοι που την υποκινούν αλλά και την εκφράζουν δεν απεργούν ποτέ, ξέρουν καλά τη δουλειά τους.
Με όσα έγιναν στο Περιστέρι, που δεν αγγίζουν το όριο του γελοίου διότι όταν ξυλοκοπείται και κινδυνεύει κόσμος πρέπει να μιλάμε για φρίκη, απλώς διατρανώθηκε η ανευθυνότητα και το γεγονός ότι ζούμε κατά τύχη.
Όταν ακούς την αστυνομία να αναφέρει ότι δεν εγγυάται την εκκένωση κι επιμένει να συνεχίσουμε όπως είμαστε τότε καταλαβαίνεις ότι φτάσαμε στο άλλο άκρο. Όχι δεν ειμαι υπέρ της εκκένωσης, δε θα πληρώσουν οι πολλοί την αλητεία των λίγων.
Είμαι υπέρ του νόμου. Η αστυνομία ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ τη δουλειά της γιατί δε συνέλαβε ΚΑΝΕΝΑΝ. Τελεία και παύλα. Η ΑΕΚ καταγγέλλει ότι δεν υπήρχε security. Πολύ σοβαρό! Πάρα πολύ σοβαρό. Το Περιστέρι δε μπαίνει στον κόπο να απαντήσει και ο ΕΣΑΚΕ βγάζει μια ανακοίνωση στην οποία απαντά στην… Σαββατιάτικη της ΑΕΚ για την αλλαγή της ημέρας του αγώνα. Καλά πάει αυτό.
Τελικά έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας, έγινε ρουτίνα η βία. Ντροπή και μόνο ντροπή. Σε όλους.
Και κάτι τελευταίο. Υπήρξε ακόμα μια «ντροπή» που καταλήγει σε κωμωδία και μοιάζει με τον ελέφαντα στο δωμάτιο! Δεν πειράζει, όλα καλά, θα τα λέμε μεταξύ μας. Αν και θα έχουμε συνέχεια (τουλάχιστον εμείς), να είστε βέβαιοι