Η ανακύκλωση των πόλεων που φιλοξενούν το φάιναλ φορ, η νέα ιδέα για σειρά τελικών μετά από 21 χρόνια και ο «ρομαντισμός» απέναντι στα φρέσκα δεδομένα. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Αν σας έθεταν το ερώτημα για το σύστημα που προτιμάτε να κριθεί ο νικητής της Euroleague τι θα προτιμούσατε; Το καλό και παραδοσιακό φάιναλ φορ, που το έχουμε συνηθίσει και μας ενθουσιάζει ή μήπως τη σειρά τελικών κατά τα πρότυπα του ΝΒΑ;
Η ιδέα έχει επανέλθει στην Euroleague για πρώτη φορά μετά από 21 χρόνια. Το 2001, στην εποχή της διάσπασης η Βίρτους Μπολόνια είχε κατακτήσει το τρόπαιο σε σειρά τελικών απέναντι στην Τάου (νυν Μπασκόνια. Παράλληλα, η Μακάμπι είχε κατακτήσει το τρόπαιο της Suproleague το 2001 ως νικήτρια του φάιναλ φορ που είχε γίνει στο Παρίσι.
Είναι η χρονιά που η Euroleague αναγνωρίζει δύο πρωταθλητές, αλλά την επόμενη χρονιά, στην ένωση των διοργανώσεων, επανέφερε το φάιναλ φορ και ξέχασε τη σειρά των τελικών.
Μην απορήσετε αν σε λίγα χρόνια επιστρέψει, όμως, η διαδικασία αυτή. Κι αυτό περισσότερο έχει να κάνει με το ότι η ανεύρεση έδρας για το φάιναλ φορ αποτελεί πρόβλημα: Οι ίδιες πόλεις ανακυκλώνονται κάτι που σίγουρα δείχνει ότι υπάρχει ένα θέμα. Ωραίες πόλεις το Βερολίνο, η Κολωνία, η Κωνσταντινούπολη, η Μαδρίτη αλλά κάπου φτάνει!
Βεβαίως αυτή η προοπτική μας δημιουργεί κι ένα δίλημμα: Τι ακριβώς θα προτιμούσατε εσείς; Το παραδοσιακό φάιναλ φορ ή τη σειρά τελικών;
Για να σας πω την άποψή μου, αρχικά θα μου επιτρέψετε να τονίσω ότι δεν έχω τον ίδιο ενθουσιασμό με άλλους στην ιδέα της διεξαγωγής του φάιναλ φορ στο Ντουμπάι. Δεν το βρίσκω καθόλου καλή ιδέα, είναι ακριβό ταξίδι γενικώς και διατηρώ αρκετές αμφιβολίες για την απήχηση.
Παράλληλα το φάιναλ φορ ως ιδέα το έχουμε συνηθίσει από το ’88 όταν επανήλθε και καθιερώθηκε (είχαν προηγηθεί άλλα δύο στη δεκαετία του ’60 με την παρουσία της ΑΕΚ) και σίγουρα συναρπάζει. Και με τις αναμνήσεις αλλά και με την εικόνα των οπαδών των τεσσάρων ομάδων στην ίδια πόλη και στο ίδιο γήπεδο.
Από την άλλη, πέρα από την ανακύκλωση των εδρών, οι υποστηρικτές της σειράς τελικών ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ένα πιο δίκαιο σύστημα που επιβραβεύει τη συνέπεια και την πραγματικά καλύτερη ομάδα. Κι όχι εκείνη που θα παίξει καλύτερα 40 ή 80 λεπτά.
Και πάλι όμως γιατί να αποφεύγουμε τη συναρπαστική κατάληξη της έκπληξης;
Παρόλ’ αυτά, θα ταχθώ υπέρ της σειράς αγώνων καθώς θεωρώ ότι είναι πιο δίκαιο σύστημα και ταυτόχρονα με περισσότερες αναμετρήσεις θα υπάρχουν και περισσότερα έσοδα.
Με ευπρόσδεκτη φυσικά την αντίθετη άποψη, αν και σίγουρα συμφωνούμε ότι είναι ενδιαφέρον δίλημμα.