Εκτός τετράδας για ακόμα μια διοργάνωση- τελευταία φορά το 2009- και δεδομένο ότι δε μπορούμε να ζούμε στην ελπίδα που δίνει ο Γιάννης ούτε στις χρυσές εποχές του παρελθόντος. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης

Πως το λέει ο λαός; Ότι ακόμα κι αν πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς. Είναι «κλισέ»- ή τουλάχιστον ακούγεται έτσι- όμως αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Για να συμβεί αυτό όμως, για να αισθανθείς και πάλι δυνατός και πιθανότατα άτρωτος θα πρέπει να αντιληφθείς ότι έχεις ηχηρές αδυναμίες.

Να μη ζεις επαναπαυόμενος στις δάφνες και τις χρυσές ημέρες του παρελθόντος αλλά να χτίσεις το παρόν και το μέλλον, με ανήσυχο πνεύμα και σίγουρα βήματα. Εμείς επιμένουμε και το γράφουμε κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία, χωρίς κραυγές κι αφορισμούς: Να κάνουμε κάτι διότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τις εξελίξεις.

Το μπάσκετ δείχνει ότι μας ξεπερνά αλλά τουλάχιστον δε μας έχει αφήσει ακόμα πίσω, σε τέτοιο βαθμό που να λέμε ότι δεν αλλάζει η κατάσταση. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τα πάντα, να ληφθούν τολμηρές αποφάσεις και να υλοποιηθούν ακόμα κι αν στενοχωρηθεί αρκετός κόσμος.

Στην Γερμανία αποδείχθηκε ότι οι ελπίδες και οι προσδοκίες που γεννιούνται λόγω της παρουσίας ενός από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο (Γιάννης), ενός από τους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη (Ιτούδης), ενός καλού σουτέρ (Ντόρσεϊ), έμπειρων παιδιών με τίτλους στην Euroleague κι ενός από τους καλύτερους σέντερ στη διοργάνωση, δεν είναι τόσο στέρεες.

Προσπαθήσαμε να παίξουμε ένα μπάσκετ στο στυλ του ΝΒΑ χωρίς όμως να έχουμε τα απαραίτητα υλικά. Από τον αγώνα με την Ιταλία και μετά, όταν οι αντίπαλοι έδωσαν περισσότερη προσοχή στον Ντόρσεϊ, η εικόνα έγινε αρκετά προβληματική.

Ο Γιάννης αυτή τη στιγμή δε μπορεί να υποστηριχτεί. Οι δύο γκαρντ οδεύουν στα 33 και 34 χρόνια και ανησυχούμε πολύ όταν σκεφτόμαστε τι υπάρχει από πίσω ως διάδοχη κατάσταση. Το σχήμα με τους τρεις γκαρντ αποδείχθηκε δίκοπο μαχαίρι. Κακοί στην ατομική άμυνα άρα ευάλωτοι στο ένας εναντίον ενός, έχασαν και τη ψυχολογία με τους «βομβαρδισμούς» των Γερμανών ή το διάβασμα των μις ματς στις αλλαγές της άμυνας.

Η ανησυχητική εικόνα από το πρώτο ημίχρονο δεν είχε να κάνει μόνο με την προβληματική άμυνα αλλά κυρίως με το ότι είχαμε πετύχει 61 πόντους με ΜΗΔΕΝ στο ανοιχτό γήπεδο! ΜΗΔΕΝ, επαναλαμβάνω από το «δυνατό» σημείο.

Και πως να βρεις φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο όταν η άμυνά σου δεν έχει ενέργεια, δεν είναι πιεστική, δεν είναι επιθετική, δεν κλέβεις μπάλες; Οι Γερμανοί είχαν πετύχει 57 με μόλις 9 ασίστ (και τελείωσαν με 107 και 16 ασίστ που δεν το λες και τεράστιο νούμερο γι’ αυτό το σκορ) δείγμα ότι είχαμε ηττηθεί κατά κράτος στις φάσεις ένας εναντίον ενός!

Όταν στο τρίτο δεκάλεπτο οι αντίπαλοι σάρωσαν τα ριμπάουντ (20 έναντι 5) ο αγώνας «πέταξε». Στην επίθεση ήμασταν «η μπάλα στον Γιάννη και κάνουμε το σταυρό μας». Μπορείς να πεις «κρίμα» αλλά όχι «άδικο»!

Μπορείς επίσης να πεις ότι πήραμε ένα χρήσιμο μάθημα που θα πρέπει να μας ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙ σε τρέξιμο και μάλιστα με απίστευτα «τρελό» ρυθμό. Θα πρέπει να αλλάξει η λογική και η φιλοσοφία ΑΜΕΣΑ, από τη βάση του αθλήματος, να κινηθούμε για το μοντέλο του ελληνικού μπάσκετ και το πρότυπο του Έλληνα μπασκετμπολίστα ακολουθώντας τις επιταγές των καιρών.

Παράγουμε μόνο ρολίστες και δεν αφήνουμε την προσωπικότητα και το ένστικτο (πάντα μέσα από κανόνες) να εξελιχτούν. Η Ομοσπονδία πλέον έχει μεγάλη ευθύνη να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Πήρε ισχυρή εντολή στις εκλογές και πρέπει να την αξιοποιήσει. Ο συναγερμός ακούστηκε, από τα γεγονότα όχι από τα τοξικά απόβλητα που βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν μικροπολιτική μέσω Εθνικής ομάδας.

Εβδομήντα και πλέον χιλιάδες άνθρωποι που μαζεύτηκαν στο «Ακρόπολις», οι χιλιάδες στο Βερολίνο, τα εκατομμύρια στην ΕΡΤ που είχε τεράστια νούμερα στην τηλεθέαση, ο Γιάννης, ο νέος άνεμος είναι οι οδηγοί.

Αν δεν αλλάξουμε τώρα, το «σκοτάδι» θα παραμείνει βαθύ.