Δεν έχει απολύτως καμία σημασία τι λένε οι τοξικοί. Η εθνική ομάδα είναι και θα είναι πάντα η επίσημη αγαπημένη. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς εκείνο το οποίο μας συναρπάζει στην παρούσα χρονική στιγμή είναι ότι πλησιάζει ο πρώτος φιλικός αγώνας με αντίπαλο την πολύ μεγάλη ομάδα της Ισπανίας.
Διότι και η δική μας ομάδα είναι πάρα πολύ μεγάλη. Όχι μόνο χάρη στη δόξα που κουβαλάει, βαριά κληρονομιά το δίχως άλλο, αλλά κυρίως επειδή έχει καταφέρει να αναπτύξει μία εντελώς διαφορετική σχέση με τον κόσμο.
Μία σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης. Στήριξης και πίστης. Αυτό που κατάφερε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια είναι να αποβάλει την τοξικότητα και να μην επηρεάζεται από τέτοια φαινόμενα.

Πόσο τοξικό και αν είναι το οικοσύστημα στον ελληνικό αθλητισμό και στην κοινωνία γενικότερα, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν πάντοτε υγιές. Και έτσι θα παραμείνει.
Όσα hashtag κι αν φτιαχτούν, όσο δηλητήριο και αν ρίξουν, δεν θα καταφέρουν να την αγγίξουν. Ούτε τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, ούτε τα μέλη της οικογένειας του που έχουν μάθει άλλωστε να αντιμετωπίζουν την τοξικότητα εδώ και πολλά χρόνια, ούτε επίσης προπονητές και αθλητές που ανήκουν στην ελίτ της Ευρωλίγκας.
Και σε τελική ανάλυση πολύ σημασία δώσαμε σε αυτό το δικαστήριο του twitter όπου δυστυχώς έχει χάσει εντελώς την ταυτότητά του και έχει μετατραπεί σε ένα δύσοσμο περιβάλλον όπου βρίσκουν καταφύγιο κάθε λογής σκουπίδια.

Μπορούν να βρίσουν, μπορούν να προσβάλουν, μπορούν να βγάλουν όλο το μίσος που έχουν μέσα τους και με το οποίο θα ήταν καλό να ασχοληθεί ένας ψυχίατρος η ψυχολόγος παρά να προσπαθούμε εμείς να δώσουμε εξήγηση στα εσωτερικά του ζητήματα.
Ό,τι κι αν κάνουν, όσο και αν προσπαθήσουν να βγουν στη δημοσιότητα, τόσο θα σκοντάφτουν πάνω στον τοίχο που λέγεται Εθνική ομάδα. Αλλά και στον κόσμο που σκέφτεται λογικά την αγαπάει τη στηρίζει και δεν πρόκειται ποτέ να μπει σε ρατσιστικές πρακτικές.

Εμπρός λοιπόν για τον αγώνα με την Ισπανία που μας ενδιαφέρει σε πρώτη φάση. Για αυτόν ανυπομονούμε μέχρι τον επόμενο. Και όχι για τα διάφορα σκουπίδια.

Ένα τελευταίο περί τοξικότητας σε ένα διαφορετικό επίπεδο όμως. Έχουμε πει πολλές φορές ότι οι εθνικές ομάδες δεν είναι πεδίο εγωισμών και μικροπολιτικών. Σχετικά με την εθνική Νέων και την εθνική Εφήβων αποδόθηκε ακέραια η ευθύνη στην Ομοσπονδία για το ότι δεν προκρίθηκαν στην οκτάδα.
Προφανώς η πρώτη επιτυχία στο 3Χ3 αλλά και οι εξαιρετικές εμφανίσεις της Εθνικής Νεανίδων με τη δική τους λογική θα πρέπει να αποδοθούν επίσης στην Ομοσπονδία.

Αυτά θα τα πούμε σε ένα άλλο κομμάτι διότι κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε τα απλά: Κριτική πρέπει να γίνεται αλλά πάντα με σωστούς όρους. Όσο για το μπάσκετ που μας ταιριάζει ας σκεφτούμε και μία άλλη ερμηνεία: Πόσο σωστά διδάσκεται.
Κι εκεί η νέα διοίκηση της ΕΟΚ θα πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή της κατά την ταπεινή μου άποψη. Θα τα πούμε κι αυτά όμως.