Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν έναν παίκτη με εγωισμό και προσωπικότητα, έναν «τσόγλανο» με την καλή έννοια του όρου για να του ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ο Ντουέιν Μπέικον ήταν ο ιδανικός κι αυτό φαίνεται. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης

Μια ομάδα δε είναι τόσο εύκολα διαχειρίσιμη όσο φαίνεται από τις συζητήσεις που γίνονται είτε μεταξύ φίλων, είτε σε παρέες. Αν ήταν τόσο εύκολη τότε ο καθένας θα μπορούσε να είναι επιτυχημένος σε αυτό το ρόλο, αλλά- πιστέψτε με- δεν είναι!

Επειδή μιλάμε για «ζωντανό οργανισμό» μιλάμε για συναισθήματα τα οποία μεταβάλλονται διαρκώς από τη στιγμή κατά την οποία έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Για την ακρίβεια με 12-15 διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες, που θα πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή να τους ταιριάξεις κι αυτό απαιτεί ώρες δουλειάς όχι μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.
Κάθε ομάδα έχει την ιδιομορφία της (βάσει των ανθρώπων, των παικτών δηλαδή), τους ρόλους της και την ιεραρχία, σαφώς! Και υπό αυτό το πρίσμα όσοι εργάζονται στην ομάδα, προφανώς και γνωρίζουν καλύτερα από τους «έξω» τι συμβαίνει αλλά και τι χρειάζεται.

Σε ό,τι αφορά στον Παναθηναϊκό, είναι ξεκάθαρο τι χρειαζόταν: Όχι απλώς έναν παίκτη από το πρώτο επίπεδο της Euroleague ώστε να καλύψει επικοινωνιακές και αγωνιστικές ανάγκες. Επίσης δε χρειαζόταν απλώς έναν ηγέτη αφού ήταν εμφανής η έλλειψη της προσωπικότητας, δηλαδή του παίκτη που θα «πάρει επάνω του» την ομάδα κι αυτό θα το αποδεχτούν και οι υπόλοιπο.
Χρειαζόταν έναν παίκτη από το πρώτο ράφι, έναν ηγέτη που θα «τάραζε» και τα λιμνάζοντα ύδατα στην ομάδα. Θα γινόταν αποδεκτός για την αξία και την προσωπικότητά του. Θα αισθάνονταν σιγουριά οι συμπαίκτες του ώστε να τον εμπιστευτούν, ακόμα κι αν πάρει προσπάθειες παραπάνω ή «τραβηγμένες», άλλωστε θα πίστευε στον εαυτό του.

Και βέβαια έναν «τρελό», ένα «κακό παιδί», έναν «τσόγλανο» με την καλή έννοια του όρου, μέσα στο παιχνίδι που θα άλλαζε άρδην τις αγωνιστικές ισορροπίες και θα φώναζε «ΕΓΩ θα οδηγήσω την ομάδα στη νίκη». Έναν παίκτη που με τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά αλλά και τον τρόπο που αγωνίζεται, θα «άναβε τη φλόγα» στον κόσμο, θα γέμιζε ενέργεια κι αυτοπεποίθηση το ΟΑΚΑ αλλά και την ομάδα.

Όλα αυτά είναι μαζεμένα στον Ντουέιν Μπέικον. Έναν παίκτη από το «πάνω ράφι» της Euroleague, στην πραγματικότητα και όχι «βαπτισμένο σταρ» για επικοινωνιακούς λόγους.
Ο Μπέικον είναι ο ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ παίκτης στον Παναθηναϊκό για τους λόγους που αναφέραμε. Θέλετε να πάρουμε κάμποσα στοιχεία να τα βάλουμε σε σειρά, για τον αγώνα με την Αρμάνι Μιλάνο;

Μέχρι και 1’30’’ πριν το τέλος είχε 0/4 τρίποντα αλλά ευστόχησε σ’ εκείνο που έκανε ασφυκτική την πίεση επί της Αρμάνι (70-72). Και στην παράταση με 33’’ πριν τη λήξη, ακόμα ένα τρίποντο έδωσε τη χαριστική βολή (83-75). Για 38’30’’ ο Μπέικον είχε 0/4 τρίποντα. Στα υπόλοιπα 5’30’’ είχε 2/3!

Με 31 πόντους έκανε ρεκόρ καριέρας στην Euroleague και είχε 17 στο πρώτο μέρος και 14 στο δεύτερο και στην παράταση. Μαζί με τον Πάρις Λι που επίσης έκανε μεγάλο αγώνα και σε μια αναμέτρηση με δεδομένο πρόβλημα αφού η απουσία του Γουόλτερς είχε κόψει στα δύο τον Παναθηναϊκό, ανέτρεψαν την κατάσταση. Προσέξτε τι πέτυχαν οι δυο τους.

-Τους 16 από τους 18 πόντους του Παναθηναϊκού στην παράταση (2 πέτυχε ο Γουίλιαμς, με βολές μάλιστα).
-Τους 27 από τους 38 πόντους του Παναθηναϊκού στην τέταρτη περίοδο και την παράταση.
-Τους 38 από τους 57 πόντους του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο και την παράταση! Απ’ εκεί και πέρα οι Γουίλιαμς και Πονίτκα είχαν από 6, ο Γκουντάιτις 5 και ο Παπαγιάννης 2 (που έστειλαν τον αγώνα στην παράταση).

Την ώρα που Αρμάνι άρχισε να καταρρέει από την πίεση που δεχόταν και το αφόρητο βάρος της επερχόμενης 8ης ήττας, το ΟΑΚΑ έπαιρνε ενέργεια και θύμιζε τις παλιές καλές εποχές. Η τέταρτη νίκη του Παναθηναϊκού ήταν γεγονός.
Και ο Μπέικον διαρκώς πιστοποιεί ότι είναι μεταγραφή άλλης εποχής.