Οι μυημένοι στο μπάσκετ σίγουρα έχουν διαβάσει πολλά για τον μύθο των Ρενς. Για τη θρυλική ομάδα των Κλάρενς “Φατς” Τζένκινς, Πάπι Ρικς, Έιρ Σάιτς, “Ποπ” Γκέιτς, Τσαρλς “Ταρζάν” Κούπερ, Μπιλ Γιανσεϊ και “Γουί” Γουίλι Σμιθ.
Η ομάδα ιδρύθηκε το 1923. Ο Ρόμπερτ Ντάγκλας, ο επονομαζόμενος “Πατέρας του μπάσκετ των μαύρων” ήταν ο ιδρυτής της και ιδιοκτήτης της. Σάρωνε τα πρωταθλήματα των αφροαμερικανών στην εποχή πριν το ΝΒΑ. Τότε που λόγω των φυλετικών διακρίσεων δεν μπορούσαν να παίξουν σε κανένα από τα εθνικά πρωταθλήματα. Εκείνα ήταν υπόθεση των λευκών.
Η ομάδα δεν είχε γήπεδο και ονομαζόταν Spartan Braves. Το συγκρότημα Renaissance Casino and Ballroom της στην 138η οδό και 7η Λεωφόρο στο Μπρούκλιν, είχε καζίνο και αίθουσα χορού. Ήταν στο κέντρο του Χάρλεμ άρα στο καλύτερο μέρος καθώς ήδη η περιοχή αριθμούσε 200 χιλιάδες αφροαμερικανούς. Είχε γίνει το κέντρο της κουλτούρας των μαύρων.
Ο Ντάγκλας ζήτησε από τον ιδιοκτήτη της αίθουσας χορού να του επιτρέψει να παίζει η ομάδα εκεί τους εντός έδρας αγώνες της. Και ως αντάλλαγμα, για να προωθήσει το συγκρότημα θα μετονομαζόταν από Spartan Braves σε New York Renaissance. Μετά από κάμποσες διαπραγματεύσεις επήλθε συμφωνία.
Πλέον οι Ρενς είχαν μόνιμη έδρα. Μπορούσαν να προσφέρουν συμβόλαια στους παίκτες τους. Και παρουσίασαν την πρώτη επαγγελματική ομάδα στις ΗΠΑ, με μόνο μαύρους παίκτες, με μαύρο ιδιοκτήτη. Κι ως εκ τούτου μπορούσε να προσελκύσει την ελίτ των αφροαμερικάνων ταλαντούχων μπασκετμπολιστών.
Για 25 χρόνια οι Ρενς κυριαρχούσαν παντού. Δεν νικούσαν μόνο στα πρωταθλήματα των αφροαμερικάνων που ήταν ξεχωριστά λόγω των φυλετικών διακρίσεων. Οι μαύροι δεν μπορούσαν να αγωνιστούν στα εθνικά πρωταθλήματα.
Στο διάστημα αυτό η εκπληκτική ομάδα των Ρενς νίκησε ΟΛΟΥΣ τους πρωταθλητές (λευκοί παίκτες αποκλειστικά) των εθνικών πρωταθλημάτων. Από τους original Μπόστον Σέλτικς, μέχρι την Φιλαντέλφια, την Ιντιανάπολις και άλλες.
Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα… Όταν είχαν αγώνες εκτός έδρας υπήρχαν ξενοδοχεία που αρνούνταν να τους φιλοξενήσουν ενώ ακόμα και… βενζινάδικα δεν δέχονταν να βάλουν καύσιμα στο πούλμαν. Υπήρχαν εστιατόρια που τους έδιωχναν. Όταν έπαιζαν κόντρα σε ομάδες λευκών άκουγαν τα… μύρια όσα. Εμετικά και χυδαία ρατσιστικά συνθήματα.
Στο γήπεδό τους κάθε αγώνας ήταν γιορτή… Και μετά το τέλος κάθε αναμέτρησης καλούσαν τον κόσμο να χορέψει!!! Αίθουσα χορού ήταν άλλωστε.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ