Οι αποφάσεις θα είναι άμεσες και οι εξελίξεις ραγδαίες. Δεν γίνεται αλλιώς εδώ που τα λέμε και το είδαν όλοι. Ο Παναθηναϊκός είναι σε κρίση. Για την ακρίβεια σε τέλμα. Αν δεν αλλάξουν κάποια πράγματα τότε η χρονιά θα είναι χαμένη.
Ηδη ένας τίτλος χάθηκε, το Κύπελλο, μετά τον αποκλεισμό από τον Προμηθέα. Λίγες μέρες μετά η Αλμπα πέρασε από το ΟΑΚΑ και ο Παναθηναϊκός έδειξε εικόνα ομάδας σε απόλυτη κρίση… Με τον προπονητή «μπλεγμένο» στον πάγκο του, εγκλωβισμένο στην πίεση που έχει γίνει αφόρητη το τελευταίο διάστημα.
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στον Αργύρη Πεδουλάκη. Εχει μακρά και σπουδαία διαδρομή στο ελληνικό μπάσκετ. Όμως φέτος δείχνει πιο πιεσμένος ακόμα κι από την πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό, τότε, το καλοκαίρι του 2012 που ανέλαβε την ομάδα. Μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, με την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς και σχεδόν όλων των παικτών… Και με το «σαρκοφάγο κοινό» έτοιμο να τον… κατασπαράξει μετά από ήττες όπως εκείνη με τον Ικαρο. Φαίνεται ότι ο έλεγχος έχει χαθεί. Ο Πεδουλάκης δεν μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες και ήταν ξεκάθαρο. Ηταν αδιανόητα κακή η εμφάνιση των παικτών του Παναθηναϊκού. Ήταν αδιανόητο να κάνουν, επαγγελματίες παίκτες, υψηλού επιπέδου, με εμπειρία, τέτοια πράγματα…
Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε τίποτα. «Φτωχό» μπάσκετ στην επίθεση. Χωρίς κανέναν ουσιαστικό προσανατολισμό απέναντι στην άμυνα «1-4» του Ρενέσες πέρα από τον επιθετικό οίστρο του συγκλονιστικού Παπαπέτρου και την… ψυχάρα του Γουάιλι. Μπάσκετ ηρωικό, γιαταγάνι- φουστανέλα και… αέρα παλικάρια να πάρουμε την Πόλη.
Στην άμυνα η χαλαρότητα ήταν ανεξήγητη. Δεν είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να δέχεται στην έδρα του 31 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο με τον αντίπαλο (την Αλμπα όχι τους Λέικερς) να έχει 11/12 δίποντα!!! Δεν είναι δυνατόν να δέχεται 58 στο ημίχρονο, με 17/23 δίποντα και να έχει κάνει μόνο 8 φάουλ.
Ο Πεδουλάκης αντέδρασε με απελπισία σε αυτή την εικόνα, αφήνοντας στο παρκέ τέσσερις παίκτες πάνω από 40 λεπτά (τον Παπαπέτρου κοντά στα 49) και έναν στα 37’30’’… Και τελικά την τελευταία επίθεση την πήρε ο παγωμένος Ράις και στο τέλος οι παίκτες ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν. Δεν λειτουργούσε ούτε το μυαλό ούτε το σώμα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναχρονιστικό απ’ αυτό. Μόνο την δεκαετία του ’70 γινόταν αυτό αλλά τότε ήταν φιλοσοφία. Ετσι έπαιζαν ολοι. Και δεν ήταν και τόσοι πολλοί οι αγώνες μέσα στον μήνα, ούτε τόσο γυμνασμένοι- επιστημονικά οι παίκτες. Ούτε τόσο εξειδικευμένη η προπόνηση.
Μια εικόνα που δεν συνάδει με το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Προσβάλλει βάναυσα και υποτιμά σε απίστευτο βαθμό την δυναμική αυτής της ομάδας.
Το να κάνει η Αλμπα (που δεν είχε Σίβα και Κάβανο, δύο βασικότατα στελέχη της) μεγαλύτερο rotation από τον Παναθηναϊκό είναι μάλλον ανατριχιαστικό.
Αν δεν υπάρξουν αλλαγές, ο Παναθηναϊκός θα χάσει σύντομα έναν ακόμα στόχο και κινδυνεύει από τον Δεκέμβριο να είναι… αδιάφορος και να δίνει αγώνες ρουτίνας και στην Euroleague.
Με το ρεκόρ στο 4-4 και χωρίς ακόμα να έχει αντιμετωπίσει την Μπαρτσελόνα, την Μακάμπι, την Ρεάλ, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την Φενέρμπαχτσε, τα πράγματα μόνο ευχάριστα δεν τα λες…
Το ακόμα χειρότερο, όμως είναι αυτό ακριβώς που είδαμε στο ΟΑΚΑ. Πέντε παίκτες να παίζουν στα όρια της… λιποθυμίας για να νικήσουν την Αλμπα στην έδρα τους.
Και στο τέλος να ακούς και τον προπονητή να λέει ότι «παίξαμε με λίγους γιατί δεν έχουμε αθλητικούς παίκτες»… Δηλαδή πάλι οι παίκτες έφταιγαν.
Είχε πέσει και το αφήγημα ότι ο Φριντέτ χαλάει την άμυνα του Παναθηναϊκού. Χωρίς τον Φριντέτ πάντως, η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν ακόμα χειρότερη.
Οπότε οι δικαιολογίες καταρρέουν…