Ο θόρυβος που προκλήθηκε από την απειλή του Παναθηναϊκού περί αποχώρησης από την Euroleague άρχισε να καταλαγιάζει μετά την ανακοίνωση των υπολοίπων 10 μετόχων. Τότε, πιστεύω, ότι αντιλήφθηκαν άπαντες πως καμία ομάδα δεν μπορεί να φύγει από έναν συνεταιρισμό, έτσι απλά, με μια απόφαση, χωρίς συνέπειες και χωρίς βάρος. Η ανακοίνωση στην οποία αναφέρομαι ήταν ξεκάθαρη: Κανείς από τους 10 μετόχους δεν επιθυμούσε την αποχώρηση του Παναθηναϊκού. Αν όμως ήθελαν οι «πράσινοι» να φύγουν τότε θα είχαν συνέπειες. Και βέβαια έγινε λόγος και για δυσφήμηση του αθλήματος.
Με λίγα λόγια, εκείνη την ημέρα στον Παναθηναϊκό σίγουρα κατάλαβαν ότι δεν θα είχαν απέναντί τους έτσι απλά τον Μπερτομέου. Αλλά τους 10 μετόχους, ενωμένους… Που θα έσερναν τον Παναθηναϊκό σε ένα δικαστικό αγώνα, με τις πιθανότητες νίκης να είναι 99-1 (επιεικώς) υπέρ των μετόχων.
Από τότε, αν παρατηρήσετε χρονικά, η «φασαρία» τελείωσε. Ο Παναθηναϊκός έφερε το αίτημά του για «κοινή συναινέσει αποχώρηση» στην Γενική Συνέλευση και συνάντησε τον «τοίχο» των απέναντι. Αναμενόμενο… Όπως αναμενόμενο ήταν να παραμείνει στην Euroleague.
Δεν υπάρχει πιο άκυρο και πιο αναποτελεσματικό πράγμα από έναν «πόλεμο» που δεν έχει στόχο. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε με φωνές να επιβάλλει κάτι μέσα σε μια εταιρεία στην οποία είναι μέτοχος. Με θόρυβο, με συνέντευξη Τύπου, με ύβρεις, με προσβολές. Και φυσικά μόνος του, χωρίς συμμάχους.
Άλλο που δεν ήθελε το… απέναντι στρατόπεδο. Ποιος ήταν ο στόχος του Παναθηναϊκού; Η διάλυση της διοργάνωσης; Να φύγει ο Μπερτομέου; Να αλλάξει το οικονομικό στάτους; Και ήταν αυτός ο τρόπος;
Και με επιχειρήματα που ισοπεδώθηκαν (όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος) στην Γενική Συνέλευση της Δευτέρας. Μα οι ίδιοι οι «πράσινοι» έλεγαν επίσημα «όχι απλώς δεν θα πληρώσουμε τη ρήτρα αλλά θα μας πληρώσουν κιόλας».
Τελικά κανείς δεν θα πληρώσει κανέναν και φυσιολογικά ο Παναθηναϊκός παραμένει στην Euroleague. Εκεί όπου σίγουρα θα πρέπει να συνεχίσει να έχει κριτική στάση, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορεί οι υπόλοιποι συνέταιροι να βλέπουν τον Παναθηναϊκό να δημοσιοποιεί τα θέματα της εταιρείας, έτσι απλά, χωρίς συνέπειες. Με τα Media δεν… κέρδισε κανείς.
Θέλει στρατηγική. Θέλει τέχνη. Θέλει συμμαχίες, να πείσεις κάποιους να εμπιστευτούν το πλάνο σου.
Προσωπικά, πολλές φορές έχω εκφράσει την αντίθεσή μου και με αιχμηρό τρόπο απέναντι στον Μπερτομέου. Στα περισσότερα απ’ όσα αναφέρει ο Παναθηναϊκός συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές. Όχι όμως με αυτό τον τρόπο.
Ο Παναθηναϊκός είναι μέτοχος στην Euroleague και ακριβώς έτσι θα πρέπει να συμπεριφέρεται. Όχι σαν αντάρτης στο βουνό. Τώρα κατάλαβε ότι στο πλαίσιο μιας εταιρικής συνεργασίας δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν μοναχικός καβαλάρης, όσο ισχυρό brand κι αν είσαι.
Ως μέτοχος πρέπει να έχει στόχο τη βελτίωση του προϊόντος. Να γίνει η Euroleague καλύτερη. Κι όχι να περνά μηνύματα ότι πρόκειται για μια εταιρεία «αρπαχτής» που σύντομα θα καταρρεύσει! Αν είναι δυνατόν… Ποιους συμμάχους, από τους συνεταίρους του, θα εξασφαλίσει με αυτό τον τρόπο;
Πιθανότατα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό ώστε να επαναπροσδιορίσει τις θέσεις και το ρόλο του και ταυτόχρονα να ανασυνταχθεί και να αλλάξει στρατηγική. Φυσικά θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος και κριτική, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο.
Το 2025, όταν λήγουν τα δεκαετή, θα πρέπει να είναι ο στόχος για τη μεγάλη αλλαγή. Και μέχρι τότε, ας διεκδικήσει κάποιες μικρές αλλά σημαντικές. Θα έχει ωφελήσει την Euroleague, αφού πρώτα όμως φροντίσει να αποκαταστήσει τη φήμη του εντός των μετόχων.