Το πρώτο μου μεγάλο ρεπορτάζ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ήταν ο Πανιώνιος. Σπουδαία ομάδα τότε, ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Αρη και του ΠΑΟΚ κάθε φορά που κατέβαιναν στην Αθήνα. Μια «κυψέλη» μπάσκετ που δούλευε σωστά από τις υποδομές, με εξαιρετικούς προπονητές που συνεχώς παρήγαγαν παίκτες, μέχρι την αντρική ομάδα. Εκεί ήταν το «μεγάλο σχολείο», με τεράστιους παράγοντες, φιλόσοφους αλλά κι αιρετικούς του μπάσκετ. Ο συγχωρεμένος Ανδρέας Βαρίκας, ήταν 100 χρόνια μπροστά από την εποχή του. Δίπλα του ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός, ο Κώστας Μίσσας, ο Τάσος Γιάνναρος, ο Παύλος Κορκίδης, ο Μίλτος Λαζαρίδης, ο Σταμάτης Φωτεινός, η αξέχαστη Ελένη Παυλάκου (χάρη στην οποία έλεγαν ότι ο Πανιώνιος είναι «μητριαρχική οικογένεια») και άλλοι πολλοί, συμπαθάτε με αν ξέχασα κάποιους, συζητούσαν και δούλευαν νυχθημερόν για το πλάνο τους. Σπουδαίοι προπονητές στις Ακαδημίες, σπουδαίοι στο αντρικό…
Παίκτες με προσωπικότητα. Ο Φάνης, ο πιο αυθόρμητος που θα στα έλεγε κατάμουτρα. Ο Γάσπαρης, που επίσης δεν…μάσαγε, ο Χρήστος Χριστοδούλου, επίσης ντόμπρος και με άποψη. Και ο Τζούροβιτς κάπως έτσι έδεσε μαζί τους. Και ο Μίσσας αν και λιγότερο ομιλητικός σίγουρα μέσα στο πνεύμα.
Ο Πανιώνιος δεν είχε τα…πολλά λεφτά. Είχε όμως το νοικοκυριό, την αγάπη για την ομάδα, την τεχνογνωσία. «Δεν μπορούμε να γίνουμε Ρεάλ Μαδρίτης ή Μπαρτσελόνα, μπορούμε όμως να γίνουμε Καντού ή Πέζαρο, να κάνουμε την πόλη να ζει στον ρυθμό μας» έλεγε ο Βαρίκας που επαναλάμβανε συνεχώς «να προλάβουμε το τρένο». Οι Πανιώνιοι δεν έβλεπαν απλώς τα τρένα της εξέλιξης του αθλήματος να περνούν. Επιβιβάζονταν… Ηταν ξεχωριστοί. Όταν έπαιζε Πανιώνιος- Αρης στο τιγκαρισμένο ιστορικό κλειστό, πίσω από τον πάγκο του Ιωαννίδη γινόταν…τρελό παιχνίδι. «Ρε Γιάννη δεν βγαίνει αυτό το μαρκάρισμα, άλλαξέ το» να του λένε. Τρελαινόταν ο «Ξανθός» και αντιδρούσε. «Μα τι να κάνω, αφού ο άλλος…» και άρχιζε τις εξηγήσεις.
Παράξενοι άνθρωποι αλλά με έντονο συναισθηματισμό. Τότε που μπούκαραν στην διάρκεια ενός ΔΣ και απείλησαν τον Γεράσιμο Βεντούρη ότι αν παραχωρούσε τον Φάνη (ακόμα και με τεράστια ανταλλάγματα) θα γινόταν χαλασμός. Κάποια στιγμή ο Φάνης τους πέταξε την φανέλα αλλά αργότερα τα βρήκαν και υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται πάντα κοντά στο μικρό ανυπότακτο χωριό.
Τότε που ο Φάνης Γαλλής έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη κι έφερε τον Ντούσαν Ιβκοβιτς και όταν παρέδωσε την ομάδα στον (πιο εύρωστο οικονομικά) Θανάση Αθανασούλη, που πήγε να περάσει κάποια νέα πράγματα, αντέδρασαν. «Πανιώνιος χωρις συναίσθημα δεν διοικείται…» έλεγαν.
Ακόμα και άνθρωποι μεγαλωμένοι στον Πανιώνιο όπως ο Διονύσης Γερασιμίδης (που ο άνθρωπος είχε αναλάβει για να φέρει χορηγούς) αντιμετωπίστηκαν αρνητικά όταν έφυγε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ακόμα και ο Ηλίας Λιανός που θεωρητικά είχε μεγάλη αποδοχή, δεν απέφυγε τις εντάσεις. Προβλήματα είχε και ο Ιωνας Βαρουξάκης και φυσικά πολύ πιο πρόσφατα ο Σταύρος Αλευρογιάννης πριν αποχωρήσει παραχωρώντας τις μετοχές στον Γιώργο Χριστοδουλόπουλο.
Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω καθόλου τον νέο ιδιοκτήτη, απλώς έχω ακούσει-όπως όλοι – μια παλαιότερη εμπλοκή του με τα Τρίκαλα. Δεν ξέρω τι θα κάνει στον Πανιώνιο, αλλά τουλάχιστον σε πρώτη φάση δείχνει ότι το…πάει καλά το έργο. Εχει βγει δημόσια κι έχει μιλήσει, έχει παρουσιάσει τον εαυτό του, έχει πει για το πλάνο του. Δεν «φοβάται» να εκτεθεί. Δεν ξέρω που θα καταλήξει η ιστορία, αλλά σε πρώτη φάση λέει «είμαι εδώ»!
Στα Τρίκαλα για παράδειγμα δεν τον είχαμε δει πουθενά… Πάμε παρακάτω. Ο άνθρωπος δεν είναι Πανιώνιος από κούνια αλλά σε τελική ανάλυση δεν…εμφανίστηκε κανείς άλλος που να προέρχεται από τον σύλλογο.
Η ομάδα ενισχύθηκε και μάλιστα σημαντικά, παίζει άλλωστε «τελικό» το Σάββατο με το Ρέθυμνο. Ο νέος προπονητής, Βασίλης Φραγκιάς, είναι από τους καλύτερους Ελληνες και από τους πλέον καταρτισμένους και με μια ψυχοσύνθεση…ροκ, που ταιριάζει απόλυτα στους Πανιώνιους. Όπως λίγο «ροκ» είναι και ο Ντόρσεϊ και ο Παπαντωνίου που ήρθαν… Όπως λίγο «ροκ» είναι και οι Πανιώνιοι…
Μπορώ να αντιληφθώ την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των φίλων της ομάδας, τους έζησα και έχω μιλήσει μαζί τους. Είναι δογματικοί αλλά ξεκάθαροι και κυρίως ανιδιοτελείς. Αυτή την στιγμή όμως οφείλουν να βρεθούν κοντά στην ομάδα, να την αγκαλιάσουν, να δηλώσουν την παρουσία τους δυναμικά. Αλλωστε ανέκαθεν ο κόσμος ήταν η «ασπίδα» του Πανιωνίου σε οτιδήποτε.
Σε μένα τουλάχιστον, που δεν είμαι οπαδός του Πανιωνίου, αλλά έχω ζήσει άλλες εικόνες, άλλες εποχές και άλλες παραστάσεις στην Νέα Σμύρνη είναι δύσκολη η ατμόσφαιρα ενός κλειστού που δεν θυμίζει τα… παλιά. Ειδικά τώρα που άρχισε μια νέα προσπάθεια, η οποία- επαναλαμβάνω- δεν ξέρω που θα καταλήξει αλλά… άρχισε. Με κινήσεις, με πράξεις και όχι με λόγια.
το