Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είχα ξαναγράψει ότι διαφωνώ κάθετα με όσα είχαν πει ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος κατά την παρουσίαση του Γιώργου Μπαρτζώκα στους παίκτες. Τότε είχαν θέσει ως στόχο τα πλέι οφ. Ποια πλέι οφ ακριβώς; Και γιατί αυτός ο αποπροσανατολισμός;
Ας αρχίσουμε από την ανάποδη. Και να προκριθεί ο Ολυμπιακός στα πλέι οφ τι ακριβώς θα έχει κερδίσει; Τίποτα. Ξεκάθαρα, τίποτα. Απ’ αυτή τη χρονιά έχεις περισσότερα που πρέπει να ξεχάσεις ή έστω να τα χρησιμοποιήσεις ως παραδείγματα προς αποφυγή, παρά απ’ όσα πρέπει να θυμάσαι.
Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ποιοτικό. Αυτό το βλέπουν όλοι, δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Είναι όμως και ποσοτικό. Κι αυτό το βλέπουν όλοι. Είναι απορίας άξιο φυσικά το πως δεν αποκτήθηκαν άμεσα δύο παίκτες με την έλευση του νέου προπονητή, έχοντας μάλιστα ένα βατό πρόγραμμα μέσα στο οποίο γράφτηκαν δύο ήττες που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Εντός με την Άλμπα κι εκτός με την Ζενίτ.
Είναι όμως και θέμα προσωπικότητας. Η εικόνα των έμπειρων, των θρύλων της ομάδας, των καταξιωμένων να παλεύουν σαν σκυλιά και να μην αποδέχονται (ως νικητές) ότι θα χάσουν από κάποια Ζενίτ σίγουρα τιμά τους ίδιους. Δεν τιμά τους υπόλοιπους όμως. Ούτε κι εκείνους που άφησαν απροστάτευτους, ακάλυπτους και τελικά ευάλωτους τους θρύλους της ομάδας.
Η εικόνα αυτών των Αμερικανών που είχαν… 0/16 σουτ και -13 ranking συνολικά, δεν κολακεύει ούτε τους ίδιους, ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε κι εκείνους που τους επέλεξαν. Μια του ύψους, πέντε του βάθους, σταθερότητα μηδέν. Θα μας πείτε, τόσο μπορούν τόσο παίζουν. Θα μου επιτρέψετε να σας απαντήσω ότι με τα χρήματα που δόθηκαν αρχικά για ξένους, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει διαλέξει κάτι πολύ καλύτερο.
Προς το παρόν ας βρει δύο παίκτες για να μπορέσει ο Μπαρτζώκας να κάνει προπόνηση της προκοπής. Διότι δεν έχει και πολλούς στη διάθεσή του.
Για ποια πλέι οφ (που χάθηκαν ή χάνονται, διαλέξτε, το ίδιο είναι) μας μιλάτε λοιπόν;