Παραφιλολογία και συζητήσεις. Έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει φάουλ στον Γιουλ; Εκ του αποτελέσματος όλοι γινόμαστε προπονητές, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο. Σας βεβαιώνω. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Πέρυσι αναπτύχθηκε ολόκληρη κουβέντα αν θα έπρεπε να κάνει φάουλ ο Ολυμπιακός πριν ο Μίσιτς εκτελέσει για τρεις πόντους. Φέτος το ίδιο με αφορμή το εύστοχο σουτ του Γιουλ. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει η εξήγηση ότι «ακόμα κι αν είναι εύστοχες οι βολές» θα έχεις τη μπάλα στα χέρια σου!
Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα.
Και ίσως να ήταν καλύτερο, κάποια στιγμή, να πάψουμε να θεωρούμε τόσο εύκολο το έργο ενός προπονητή. Μόνο εύκολο δεν είναι. Το αντίθετο: Είναι δύσκολο, είναι πολύπλοκο, δεν περιλαμβάνει μόνο συστήματα, προπόνηση αλλά και άριστη γνώση και αντίστοιχη διαχείριση της ομάδας (που είναι ζωντανός οργανισμός και όχι κάτι άψυχο) και βέβαια λήψη απόφασης σε δευτερόλεπτα.
Όπως δε σου εξασφαλίζει κανείς- για παράδειγμα- ότι ο αντίπαλος θα αστοχήσει σε μία ή σε δύο βολές, έτσι αντίστοιχα δεν είναι βέβαιο ότι θα ευστοχήσει η δική σου ομάδα.
Ο θρίαμβος από την καταστροφή απέχει ελάχιστα. Αν ο Γιουλ είχε αστοχήσει κανείς δε θα ασχολιόταν με την απόφαση του Μπαρτζώκα και πιθανότατα να εκθείαζαν την απόφασή του να εμπιστευτεί την άμυνά του. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις όπου ο προπονητής καλείται να πάρει μια σημαντική απόφαση ο κανόνας είναι ένας: Ότι δεν υπάρχει κανόνας!
Θυμάστε, για παράδειγμα, πως πήρε ο Παναθηναϊκός το ευρωπαϊκό του 2009; Ήταν μπροστά στο σκορ με ένα καλάθι διαφορά κι εμπιστεύτηκε την άμυνά του. Τόσο στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό (αστόχησε ο Μπουρούσης σε δίποντο) όσο και στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ (αστόχησε σε τρίποντο ο Σισκάουσκας).
Τις απαντήσεις στις δίνει ο αγώνας. Ο προπονητής γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τους παίκτες και την ομάδα του διότι πολύ απλά τους έχει ζήσει και σε καλές όπως και σε κακές βραδιές. Οπότε είναι απόλυτα λογικό να πάρει την απόφαση που κρίνει καλύτερη εκείνη τη στιγμή με δεδομένο- όπως αναφέραμε- ότι δεν υπάρχει κανόνας.
Απορώ ακόμα και με το «πάθος» ή τον φανατισμό που απλώνεται γύρω από τη «βεβαιότητα» ότι ΕΠΡΕΠΕ να γίνει φάουλ. Όλοι κρίνουμε μετά το γεγονός βέβαια κι αυτό μας δίνει ένα «προβάδισμα» αφού έχουμε διαμορφωμένο το αποτέλεσμα.
Με κάποιες ενστάσεις: Πρώτον, δεν είμαστε εμείς που θα κληθούμε να πάρουμε τέτοια απόφαση. Δεύτερον, δεν έχουμε πάρει ποτέ τέτοια απόφαση (οι περισσότεροι) αφού δεν είναι η δουλειά μας.
Και τρίτον- να επαναλάβουμε- ότι δεν υπάρχει κανόνας.