Η πρεμιέρα της Εθνικής με την Ιορδανία, η αυτογνωσία που παίζει σημαντικό ρόλο, η «ατυχία» του Walkup και η δική μας σταθερή θέση. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Εκπλήξεις δεν είχαμε, δεν είδαμε και σε τελική ανάλυση δεν τις περιμέναμε. Ακόμα και αυτή η Εθνική ομάδα, με τόσες απουσίες αλλά και σημαντική απουσία της τελευταίας στιγμής (Μήτογλου) δεν είναι δυνατό να απειληθεί από τους Ιορδανούς που πάντως ήταν φιλότιμοι.
Κυρίως όμως «βοήθησαν» ώστε να καταλάβουν όλοι- όχι εμείς που το γνωρίζαμε εκ των προτέρων- ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων έχει μπροστά της το σκληρότερο Παγκόσμιο της ιστορίας της και σίγουρα αυτό με τις μικρότερες προσδοκίες.
Εξαιρείται βέβαια το πρώτο, του 1986, καθώς η «παρθενική» συμμετοχή και μόνο μας είχε γεμίσει χαρά. Ακόμα κι εμάς, τους τότε έφηβους που αράζαμε μπροστά από τον δέκτη της κρατικής τηλεόρασης (τι να λέμε στους νέους ότι τότε δεν είχαμε ιδιωτικά κανάλια;) και θαυμάζαμε τη θριαμβευτική πρεμιέρα με τον Παναμά;
Απ’ εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το ’90 η Εθνική ομάδα είχε ήδη δύο μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ, αλλά έπαιζε χωρίς τον Γκάλη. Η απουσία του συσπείρωσε τους πάντες και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να κάνει το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του αλλά και τον Φάνη ν’ αποδεικνύει ότι είναι ο πληρέστερος μπασκετμπολίστας που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα (παίζοντας από 1 μέχρι 5) έφτασε ψηλά.
Δε χρειάζεται να κάνουμε μεγαλύτερη ιστορική αναδρομή. Ήθελα να καταλήξω ότι έστω κι αν το συμπέρασμα είναι αντίθετο, τόσο τότε όσο και τώρα, όλοι γνώριζαν ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν.
Η ομάδα που βρίσκεται στην Μανίλα έχει απουσίες αλλά δε χρειάζεται να μιλάμε γι’ αυτές αφού δεν έχει νόημα. Μια μικρή παρένθεση θα ανοίξω για το θέμα του Μήτογλου (και στη συνέχεια με τον Ραούλ Νέτο) που επαναφέρει- και όχι άδικα- την καθιέρωση της 14άδας που θα έχεις δικαίωμα να δηλώσεις (και φυσικά στο φύλλο αγώνα να αναγράφονται οι 12).
Οι εποχές έχουν αλλάξει, το ίδιο και οι συνθήκες, όπως και το μπάσκετ. Η καταπόνηση είναι μεγαλύτερη αφού οι υποχρεώσεις είναι περισσότερες. Δε μπορεί να δήλωνες 12 όταν είχε προηγηθεί σεζόν με το 1/3 των αγώνων και σε εποχές που για να βγει κάποιος από την πρώτη πεντάδα έπρεπε να λιποθυμήσει και να δηλώνεις 12 και τώρα.
Θα μιλάμε λοιπόν για τους παρόντες και δεν είναι ψέματα ούτε και «υποτιμητικό» ότι με άπαντες παρόντες, ορισμένοι δε θα είχαν θέση ίσως ούτε στη 16άδα. Ποιο είναι το θετικό γεγονός; Ότι το γνωρίζουν και οι ίδιοι.
Η αυτογνωσία είναι ό,τι σημαντικότερο αυτή τη στιγμή σε μια ομάδα με περιορισμένες δυνατότητες που πάντως έδειξε ότι θα βγάλει το 100% της ενέργειας (ίσως και… παραπάνω από ορισμένους) στη συντριπτική της πλειοψηφία.
Ασφαλώς δε «σκοτώσαμε το θηρίο» αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η εικόνα της ομάδας μας. Κι ασφαλώς το πιο σημαντικό είναι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε η Εθνική ομάδα. Ήταν ΕΚΕΙ ο ένας για τον άλλο!
Για παράδειγμα, ο Παπαγιάννης δεν άρχισε καλά όμως ο Χατζηδάκης που τον κάλυψε ήταν εξαιρετικός. Ο Θανάσης έδωσε και τη ψυχή του παίζοντας ακόμα και στο «5», ο έμπειρος Παπαπέτρου ήταν ώριμος και με στόφα μεγάλου παίκτη, ο Ρογκαβόπουλος έδειξε πόσα μπορεί να προσφέρει καθώς δε θα μείνω στους 10 πόντους του αλλά στην εξαιρετική του άμυνα και στη συμμετοχή του στα ριμπάουντ. Ήταν παντού.
Ο Λαρεντζάκης στο δεύτερο μέρος ηρέμησε και διάβασε σωστά τον αγώνα. Ο Λούντζης βοήθησε σημαντικά όταν χρειάστηκε ανάσες ο Walkup. Παραδείγματα φέρνουμε και μπορείτε να συνεχίσετε τις αντιστοιχίες με τους παίκτες.
Βεβαίως σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να βγάλω το «παράπονό» μου. Με τον Walkup σημείο αναφοράς στο «1» και την Εθνική ομάδα να είναι πλήρης θα μιλούσαμε πολύ διαφορετικά. Κρίμα, αλλά είπαμε, μιλάμε και γράφουμε για τους παρόντες.
Το ότι οι 9 από τους 10 παίκτες που μπήκαν παρκέ είχαν τουλάχιστον μια ασίστ, τα 17 επιθετικά ριμπάουντ, οι 24 ασίστ, τα 9 κλεψίματα (αν θυμάμαι καλά ήταν 7 στο πρώτο μέρος) είναι αριθμοί που δείχνουν αρκετά πράγματα σχετικά με το «ένας για όλους και όλοι για έναν» της Εθνικής.
Το ότι οι 49 από τους 92 πόντους προσφέρθηκαν από τους παίκτες οι οποίοι δεν ήταν starters μαρτυρά ότι όλοι ήταν έτοιμοι.
Φυσικά και δεν υπάρχει κανένας λόγος για θριαμβολογίες, ούτε και για απογοήτευση. Το γράψαμε και παραπάνω, η αυτογνωσία είναι ό,τι σημαντικότερο σε αυτή την περίοδο. Διότι όταν την κατέχεις τότε σίγουρα είσαι τουλάχιστον αξιοπρεπής. Ξέρεις ποιος είσαι, άρα αποκλείεται να κάνεις κάτι λιγότερο απ’ αυτό που μπορείς ενώ ταυτόχρονα δεν πετάς στα σύννεφα.