Οι μεγάλες ομάδες δεν κοιτούν το παρελθόν αλλά το παρόν και το μέλλον. Η Τσεχία είναι το πρώτο εμπόδιο που πρέπει να προσπεράσει η Εθνική ομάδα από τα τέσσερα που απομένουν ως την 18η Σεπτεμβρίου. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης,
Είναι αξίωμα ότι στο δρόμο προς την κορυφή δεν ασχολείσαι με «μικρότητες», πολύ δε περισσότερο δε σε στοιχειώνει το παρελθόν. Το πολύ- πολύ να λειτουργήσει ως κίνητρο αλλά κι αυτό με μέτρο: Η Εθνική μας ομάδα έχει τέσσερα υψηλά εμπόδια και δεν πρέπει να «πέσει» ούτε από ένα ώστε να φτάσει στον τελικό της 18ης Σεπτεμβρίου, στο Βερολίνο.
Και μετά το 5/5 στο Μιλάνο το πρώτο «εμπόδιο» στο Βερολίνο θα είναι η Τσεχία την Κυριακή (11/9). Ας μείνουμε εκεί. Ας μην αναζητήσουμε τι γίνεται μετά, ποιους μας έστειλε ο Ντόντσιτς (πιθανότατα τους Γερμανούς) και ποιους μας έστειλε μακριά τουλάχιστον ως τον τελικό (Σλοβένους, Γάλλους και Σέρβους που θα αλληλοσπαραχτούν).
Κι επίσης ας μην ασχολούμαστε με το πόσο μας πόνεσε η Τσεχία στο Παγκόσμιο του 2019 ή στο Προολυμπιακό πέρυσι. Δεν παίζουν μπάσκετ αυτά. Σε τελική ανάλυση μας είχε «πληγώσει» ως Τσεχοσλοβακία με τα 11/11 σουτ του Σβόμποντα το 1991 αλλά και στο Ευρωμπάσκετ του 1999 που είχαμε χάσει τη μπάλα.
Το Βερολίνο έχει άλλα κόλπα. Έχει μια (σχεδόν) πλήρη Εθνική ομάδα, με τους παίκτες που αντιμετώπισαν θέματα τραυματισμού να επανέρχονται. Ο τελευταίος, ο Κώστας Αντετοκούνμπο πήρε 12 λεπτά κόντρα στην Εσθονία σε μια αναμέτρηση όπου μόνο ο Γιώργος Παπαγιάννης έπαιξε περισσότερο από 20 λεπτά (κατά 20 δευτερόλεπτα κιόλας).
Μια Εθνική Ελλάδας που σκόραρε 91,2 πόντους κατά μέσο όρο, σουτάροντας με 37% στα τρίποντα και είχε 20,4 ασίστ για 10,8 λάθη.
Μια ομάδα που «χτύπησε» με περίπου 21 πόντους ανά αγώνα στον αιφνιδιασμό (το 23% δηλαδή) και 17 από λάθη αντιπάλου. Και είχε μάλιστα 10,2 κλεψίματα ανά αγώνα!
Και μια ομάδα που μετά το 2/2 με Κροατία και Ιταλία κατάφερε να «φρεσκαριστεί» καθώς κανένας παίκτης δεν έχει μέσο όρο συμμετοχής πάνω από 26,5’ του Γιάννη Αντετοκούνμπο ενώ σταδιακά (όπως προαναφέραμε) μπήκαν και οι παίκτες που αντιμετώπιζαν προβλήματα.
Είδαμε πόσο ανέβηκε το δίδυμο Καλάθη- Σλούκα κι επιθετικά και από τα 8/29 σουτ στους πρώτους δύο αγώνες είχε 29/45 στα επόμενα τρία.
Επίσης είδαμε πόσο σημαντική είναι η παρουσία του Παπαγιάννη αλλά και πως «δένει» με τον Γιάννη (στον αγώνα με την Ουκρανία). Παιδιά που ήρθαν από τον πάγκο ήταν πανέτοιμα, ο δε Ντόρσεϊ σουτάρει καλά (47% από το τρίποντο με 15,2 πόντους), ο Παπανικολάου βρίσκεται παντού (6,8 πόντοι- 5,6 ριμπάουντ- 2,4 ασίστ- 2 κλεψίματα).
Ο Γιάννης με 29,5 πόντους- 9 ριμπάουντ- 3,8 ασίστ είναι ο απόλυτος σταρ της διοργάνωσης. Έληξε και ο συναγερμός από μια «υποψία» τραυματισμού και όλα εντάξει. Και για να εξηγηθούμε σε κάτι: Σαφώς κι έπρεπε να αγωνιστεί κόντρα στους Εσθονούς για να έχει ρυθμό ενόψει του πρώτου νοκ άουτ. Δε θα ήταν λογικό να πάει απέναντι στους Τσέχους με τέσσερις μέρες off.
Το κίνητρο της πρόκρισης στην οχτάδα είναι σαφώς ισχυρότερο από το να «εκδικηθούμε» την Τσεχία κι αυτό είναι το βέβαιο. Η Ελλάδα έβαλε τα θεμέλια στο Μιλάνο και πάει στο Βερολίνο για την τελική αντεπίθεση